Ελεγα κι εγώ, μα δεν υπάρχουν πνευματικοί άνθρωποι σε τούτο τον τόπο, που να έχουν ευαίσθητους δέκτες ώστε να πιάσουν τα κοινωνικά μηνύματα και ισχυρή θέληση ώστε να εξεγερθούν και να προτάξουν τα στήθη τους για την προάσπιση εκείνων που «σφάζονται» στην ποδιά, όχι της Πενταγιώτισσας, αλλά της… Τριμεριώτισσας;
Και ιδού το θαύμα. Προχθές σε κεντρικό βιβλιοπωλείο συγκεντρώθηκαν άνθρωποι, διακονούντες τα γράμματα και τις τέχνες, και κατέθεσαν με οργή και αγανάκτηση τις απόψεις τους. «Δόξα τω θεώ» είπα, «υπάρχει πνευματικός κόσμος που αντιστέκεται».
Μόνο που η αντίσταση αυτή δεν εκδηλώθηκε ούτε για την άδικη σφαγή των συνταξιούχων, ούτε για το πετσόκομμα της πρώην γενιάς των επτακοσίων ευρώ που έγινε των 592 –και αν τα βρουν και αυτά- ούτε για την τραγική υποβάθμιση της παιδείας με την εισαγωγή σε σχολές ανθρώπων που πήραν κάτω και από τη μονάδα.
Συγγραφείς όπως η Ζατέλη, συνθέτες όπως ο Μικρούτσικος και ο Κραουνάκης, και άλλοι «εκπρόσωποι του πνευματικού και καλλιτεχνικού κόσμου», ύψωσαν τα αντιστασιακά τους λάβαρα. Αλλά για ποιο ακριβώς θέμα; Κατά της απαγόρευσης τους καπνίσματος στους στεγασμένους δημόσιους χώρους.
Ξεκαθαρίζω ότι είμαι καπνιστής, για πάνω από μισό αιώνα. Και παραμένω. Ανοήτως έστω, αφού ο πεθερός μου, που δεν το έχει βάλει ποτέ στο στόμα του, ανεβαίνει τις σκάλες του σπιτιού πετώντας και εγώ αγκομαχώντας.
Ξεκαθαρίζω επίσης ότι θεωρώ κάθε απολυτότητα, ως βάναυση επιβολή, όταν δεν δίνεται η δυνατότητα επιλογών. Ότι συμφωνώ γενικώς με την απαγόρευση στους χώρους όπου δεν είναι δυνατόν να ξεχωρίσεις τους καπνιστές από τους μη και η συνύπαρξη των μεν με τους δε είναι υποχρεωτική εκ των πραγμάτων. Ότι βρίσκω γελοίο και εξοργιστικό να εφαρμόζεται μια τέτοια απόφαση συλλήβδην και στα παραδοσιακά καφενεία ή σε μικρά μαγαζιά όπου ο ιδιοκτήτης είναι καπνιστής και μένει στο μαγαζί του ακόμη και επί δύο οκτάωρα. Η διάκριση σε καταστήματα καπνιστών και μη, -και αν δεν θέλεις, μην μπεις στο μαγαζί με το ειδικό σήμα «χώρος καπνιστών»- ήταν η μόνη ορθή διέξοδος.
Αλλά περίμενα από τους «πνευματικούς ανθρώπους» την ίδια ευαισθησία που δείχνουν για το τσιγαράκι τους να την έχουν δείξει, εδώ και καιρό, για πολλές άλλες αυθαιρεσίες που κάνουν μαύρη τη ζωή αμέτρητων συμπατριωτών μας.
