Είναι πραγματικά εξαιρετικά δύσκολο να διαφωνήσει κανείς με την προτροπή του κ. Παμπούκη ότι πρέπει η κυβέρνηση να γίνει «κυβέρνηση της πιάτσας». Μόνο που για να γίνει αυτό χρειάζονται και «παιδιά της πιάτσας». Όχι βεβαίως από εκείνα που περιέγραφε ο αλησμόνητος Νίκος Τσιφόρος, αλλά πάντως άνθρωποι που να έχουν ιδρώσει για να βγάλουν το ψωμάκι τους ως εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα ή να έχουν ρισκάρει ως επιχειρηματίες. Να γνωρίζουν τέλος πάντων από πρώτο χέρι πώς δουλεύει η «πιάτσα».
«Κυβέρνηση της πιάτσας» με παιδιά του κομματικού σωλήνα, μεγαλωμένα σε πολιτικά σαλόνια και παραπολιτικούς διαδρόμους, κομμάτι δύσκολο μου φαίνεται. Με κομματικούς εργατοπατέρες που έχουν μονιμοποιηθεί ως επαγγελματίες συνδικαλιστές, έχοντας ξεχάσει τι θα πει «εργάζομαι», επίσης δύσκολο.
Για να είμαστε δίκαιοι το πρόβλημα αυτό δεν το έχει μόνο η σημερινή κυβέρνηση. Ούτε μόνο το συγκεκριμένο κόμμα. Το έχει και η Νέα Δημοκρατία και το ΚΚΕ με τα επαγγελματικά στελέχη του.
Όποιος, ας μου επιτραπεί η έκφραση, «δεν έχει βρέξει κώλο για να φάει ψάρι» δεν μπορεί να βγάζει τους σωστότερους νόμους για το ψάρεμα. Και να τους επιβάλλει σε εκείνους που έχουν μπει βαθιά στα νερά για να μπορέσουν να γεμίσουνε πιάτα.
Αυτή άλλωστε είναι και μια από τις κακοδαιμονίες της οικονομικής μας πολιτικής. Την χαράζουν συνήθως άνθρωποι που δεν είναι «της πιάτσας». Που δεν έχουν γνωρίσει από πρώτο χέρι το πώς λειτουργεί η αγορά, το πώς επιβιώνει ο μικρομεσαίος, περνώντας μέσα από τα Κλαυδιανά δίκρανα ενός νομικού πλαισίου που στήνεται συνήθως από άσχετους. Και του οποίου το συνηθέστερο πρακτικό αποτέλεσμα είναι να βουτυρώνει το ψωμί των αρπακτικών και τρωκτικών που διορίζονται για να «ελέγχουν» γενικώς. Όλων εκείνων που μπορούν με τη σφραγίδα και την υπογραφή τους να τσακίσουν οποιαδήποτε δημιουργική προσπάθεια. Να στραγγαλίσουν κάθε δημιουργικό όνειρο.
Έτσι παράγονται οι Τσοχατζόπουλοι, οι Βουλγαράκηδες ή όποιοι άλλοι τα καταφέρνουν, ασκώντας εξουσία, να πλουτίσουν οι ίδιοι, ενώ η χώρα και ο λαός που εξουσιάζουν εναλλάξ, καθίστανται όλο και φτωχότεροι.
Ποσα «παιδιά της πιάτσας» έχει αυτή η κυβέρνηση, ώστε να ελπίζουμε σοβαρά ότι μπορεί να λειτουργήσει ως «κυβέρνηση της πιάτσας»;
