Η πολιτικοποίηση των εκλογών για την ανάδειξη τοπικών οργάνων αυτοδιοίκησης, ιδίως όταν πρόκειται για ισχυρές περιφέρειες και εξαιρετικά μεγάλους δήμους, δεν είναι αποκλειστικό ελληνικό γνώρισμα. Το ίδιο συμβαίνει και στην Ιταλία, τη Γαλλία, τη Γερμανία και αλλού. Οπότε δεν ξενίζει κανέναν η διακήρυξη από πολλές πλευρές ότι «η μάχη είναι πολιτική και πρέπει να δοθεί με πολιτικούς όρους».
Το θέμα είναι πώς αντιλαμβάνεται κανείς αυτούς τους πολιτικούς όρους. Αν εννοεί δηλαδή την έκθεση ενώπιον των πολιτών ενός σοβαρού πολιτικού προγράμματος για την ανάπτυξη της κάθε περιφέρειας ή του νέου Καλλικράτειου δήμου, με παράλληλη υποστήριξή του από υποψηφιότητες ανθρώπων που γνωρίζουν τα προβλήματα της περιοχής, έχουν προτάσεις και ικανότητα και ψυχική διάθεση να δώσουν τις αναγκαίες λύσεις, να ανοίξουν αναπτυξιακούς δρόμους.
Από τα ως τώρα όμως μαγειρέματα της πολιτικής και παραπολιτικής κουζίνας φοβάμαι πως τελείως άλλο έχουν στο μυαλό τους όσοι υπεραμύνονται της ανάγκης «να δοθεί με πολιτικούς όρους η μάχη». Διότι η μεν γλώσσα μιλάει για «πολιτική μάχη» το δε μυαλό σκέφτεται αποκλειστικά την «κομματική μάχη». Διό και επιχειρείται να επιβληθεί η αντίληψη πως όλα τα προβλήματα μιας περιφέρειας ή ενός μεγάλου δήμου θα λυθούν μόνο αν επιστρατευτούν «κεντρικά πολιτικά στελέχη».
Έχετε πρόβλημα με τα σκουπίδια; Πάρτε έναν υπουργό για υποψήφιο. Δεν έχετε παιδικούς σταθμούς; Πάρτε την υποψηφιότητα ενός πρώην υπουργού. Είναι υπερχρεωμένος ο Δήμος σας; Εδώ η λύση με ένα κομματικό στέλεχος «πρώτης γραμμής».
Δυστυχώς, με αυτό το πνεύμα ξεχνάνε ότι σε κάποιες οριακές περιπτώσεις η μάχη είναι ακόμη και εθνική. Διό και το ΠΑΣΟΚ εμφανίζεται, φευ, να επιβραβεύει την πολιτική του δημάρχου της Έδεσσας που χρηματοδοτεί το πανηγύρι στη Μελίτη και να σέρνει το χορό σε αυτό, όταν οι Σκοπιανοί καλεσμένοι τραγουδούν για την… απελευθέρωση της «αιγαιάτισσας Ματσεντόνια» και των «Μακεντόνετς».
Αλλά αν ο Καλλικράτης και οι περί αυτόν πολιτικές μάχες δεν έχουν άλλο στόχο παρά μόνο το παιγνίδι των εντυπώσεων για το ποια περιφέρεια ή δήμος θα πάρει πράσινη η γαλάζια απόχρωση, «κλάφ’ τα Χαράλαμπε». Και όμως, από την αυτοδιοίκηση υπάρχει ελπίδα να αλλάξει ετούτο το κράτος.
