Και για όποιον δεν το κατάλαβε το μνημόνιο δεν είναι ένα, αλλά πολλά. Κάθε φορά που είναι να μας δώσουν μια τριμηνιαία δόση των εννέα δισεκατομμυρίων, θα υπογραφούμε και ένα νέο μνημόνιο ότι θα είμαστε καλά παιδιά και θα εφαρμόζουμε με συνέπεια τις οδηγίες που μας δίνουν οι εκπρόσωποι των δανειστών μας που ασκούν επιτροπεία επί της ελληνικής κυβέρνησης.
Και για όποιον κατάλαβε καλύτερα, αυτό δεν οφείλεται στο πόσο «κακοί» είναι οι «επιτηρητές» μας. Αλλα στο ότι η κυβέρνησή μας δεν έχει την γενναιότητα να αναλάβει η ίδια το κόστος των μέτρων που εκτιμά ως αναγκαία. Και προτιμά να κρύβεται πίσω από τους «κακούς» του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
Ζούμε ήδη κάποιους μήνες και πρόκειται να ζήσουμε για μερικά ακόμη χρόνια, βιώνοντας στην πράξη, αλλά σε κωμικοτραγική εκδοχή, τον τίτλο του κλασικού εκείνου γουέστερν-σπαγκέτι «Ο Καλός, ο κακός και ο άσχημος». Με τους ρόλους να μοιράζονται ανάμεσα στον «καλό» όπως θέλουν να εμφανίζονται οι υπουργοί της κυβέρνησης, τον «κακό», που, ως συνήθως, είναι οι «ξένοι» που τάχα δεν αφήνουν την κυβέρνηση να δείξει την καλοσύνη της και τον «άσχημο», που μάλλον είμαστε εμείς που τολμάμε να στραβομουτσουνιάζουμε.
Δημοσίως λέγονται διάφορες μεγαλόστομες εξυπνάδες περί «φον φούφουτων». Στην πράξη όμως, οι υπουργοί μας, παρακαλάνε τους «κακούς» επιτηρητές να βγαίνουν εκείνοι ως «λαγοί» για να μας προετοιμάζουν , κάθε τρίμηνο, για «νέα αναγκαία μέτρα», για «ανατροπές» και «επιταχύνσεις», για «αυστηρότερες εφαρμογές» και άλλα παρόμοια.
Λες και ένας λαός ολόκληρος έχει συμπεριφορά και αφέλεια μικρού παιδιού –αν υπάρχουν ακόμη παιδιά με τόση αφέλεια- ώστε η μάνα να μπορεί να ασκεί την πολιτική της λέγοντας «εγώ σε καταλαβαίνω παιδάκι μου, αλλά είναι εκείνος ο πατέρας σου που δεν σηκώνει κουβέντα». Και κάθε τόσο να ζητά από τον πατέρα να «μαζέψει τα λουριά» περισσότερο.
Θαρρώ πως με την ωριμότητα που έχουμε επιδείξει οι Έλληνες πολίτες, υφιστάμενοι σε καθεστώς συμπίεσης μέτρα σκληρά που οι πολιτικοί μας ηγέτες απέφευγαν να πάρουν ηπίως στην ώρα τους επί δεκαετίες, μάλλον αξίζουμε μια πιο ευθεία και ειλικρινή αντιμετώπιση. Αυτό το παιγνίδι καταντάει στο τέλος κακόγουστο.
