Δυστυχώς, στον κλάδο των ιδιοκτητών βυτιοφόρων επικράτησαν οι ακραίοι. Επικράτησαν κάποιοι συνδικαλιστικοί τους εκπρόσωποι που ηδονίζονται να ακούν και να ξανακούν τον εαυτό τους να προβάλλει την αδιαλλαξία του στα τηλεοπτικά παράθυρα.
Συνέτεινε βεβαίως προς την εξέλιξη αυτή το γεγονός ότι διαπίστωσαν τις αδυναμίες της κρατικής μηχανής στην εφαρμογή των μέτρων που αποφασίσθηκαν. Οπότε θεώρησαν ότι εξακολουθώντας να εφαρμόζουν την τακτική της ομηρίας σε βάρος ολόκληρης της κοινωνίας, θα καταφέρουν να πετύχουν τους στόχους τους.
Παραγνωρίζουν όλοι αυτοί τον φυσικό κανόνα ότι η ζωή δεν είναι δυνατόν να σταματήσει από τον «τσαμπουκά» οποιουδήποτε. Ότι η άρνηση συνδιαλλαγής και η καταφυγή σε μεθόδους αυθαιρεσίας και αυτοδικίας με «μπλόκα» και λιθοβολισμούς σε βάρος εκείνων που δεν συμμερίζονται την στάση τους, δεν είναι δυνατόν να εξασφαλίσει για πάντα την επιβολή της θέλησής τους. Απλώς μπορεί να επιφέρει ζημιές στο κοινωνικό σύνολο. Ζημιές που δεν τις πληρώνει καμιά κυβέρνηση και κανένας υπουργός αλλά οι πολίτες. Άρα κάποια στιγμή θα «πέσουν και στα κεφάλια τους».
Και το θέμα δεν είναι μόνο τι γίνεται με τα φορτηγά και τα βυτία, αλλά τι γίνεται με όλα τα «κλειστά» επαγγέλματα, εκείνα δηλαδή των οποίων η άσκηση συνδέεται είτε με την χορήγηση ειδικής άδειας από το κράτος, είτε με την επιβολή ειδικών αμοιβών και τιμολογίων, που καταργούν το δικαίωμα διαπραγμάτευσης μεταξύ των συναλλασσόμενων.
Είναι μια χρόνια αρρώστια του ελληνικού κράτους. Που χρησιμοποιήθηκε κατά τρόπο αισχρό από τις εκάστοτε εξουσίες. Ακόμη και σε συνδυασμό με πολιτικά φακελώματα. Ξεχνάμε ότι κάποτε ακόμη και για να έχεις το δικαίωμα να ανοίξεις ένα πρατήριο «ΕΒΓΑ», να πουλάς εφημερίδες, να έχει «Τηλέφωνον διά το κοινόν», έπρεπε να έχεις και πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων;
Σήμερα όλα αυτά διαμορφώνουν το κόστος ζωής στην Ελλάδα. Και επιβάλλονταν έως πρόσφατα, από δημοκρατικές κυβερνήσεις, με τρόπο προκλητικό, υπέρ συγκεκριμένων συντεχνιών. Όπως έγινε όταν πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών ήταν ο μακαρίτης Ευάγγελος Γιαννόπουλους. Με την Βουλή των Ελλήνων, αποτελούμενη κυρίως από δικηγόρους, να αποφασίζει ότι είναι υποχρεωτική η παρουσία δικηγόρου σε κάθε συμβόλαιο άνω των πέντε εκατομμυρίων δραχμών –κάπου δεκαπέντε χιλιάδες ευρώ, με τα σημερινά δεδομένα. Και την αμοιβή των συμβολαιογράφων όχι κατά συμφωνία, αλλά ως ποσοστό.
Ε, δεν μπορούν να επιβιώσουν πια όλα αυτά. Δεν γίνεται να συνεχιστεί αυτός ο παραλογισμός.
