Οταν, στα φύλλα της Παρασκευής, εξέφραζα την αμφιβολία μου για το αν έχει γίνει σοβαρή προεργασία ώστε να έχει πρακτική αξία η καταφυγή στο έσχατο μέτρο της επιστράτευσης και επίταξης, δεν το έκανα τυχαία. Είχα κάνει ρεπορτάζ για να διαπιστώσω σε ποιο επίπεδο βρίσκεται η ετοιμότητα της κρατικής μηχανής να δώσει λύση στην περίπτωση που οι απεργοί θα αδιαφορούσαν για τα φύλλα πορείας.
Λυπάμαι, αλλά η εικόνα που αποκόμισα με πήγε αρκετές δεκαετίες πίσω. Στην κωμικοτραγική επιστράτευση που επιχείρησε η χούντα το καλοκαίρι του 1974, μετά την πρώτη εισβολή του Αττίλα στην Κύπρο. Την ανοργανωσιά και την γελοιότητα της οποίας είχα ζήσει από πρώτο χέρι.
Με συμπαθάτε, αλλά όταν βγάζετε τον πρωθυπουργό να ανακοινώσει ένα τόσο αντιπαθές μέτρο, όπως η επιστράτευση, χρειάζεται κάποια σοβαρότερη προετοιμασία από το να σχεδιάσει ο κ. Παμπούκης το κείμενο της ανακοίνωσης ή το να τυπώσετε φύλλα πορείας και επίταξης και να τα στείλετε στις νομαρχίες «δια τα περαιτέρω».
Για μια ακόμη φορά αποδεικνύεται κατά τρόπο κωμικοτραγικό η αδυναμία της κρατικής μηχανής μας να λειτουργήσει οργανωμένα και στην ώρα της, προκειμένου να αντιμετωπίσει έκτακτες καταστάσεις όπως αυτή. Έτσι συνέβη ακριβώς αυτό που προδιέγραφα: «Φοβάμαι πως για μια ακόμη φορά βρισκόμαστε μπροστά σε άσκηση πολιτικού ερασιτεχνισμού».
Λυπάμα. Αλλά εκεί στο Μαξίμου φαίνεται πως περισσεύουν οι «στρατηγοί» που είναι δεινοί στις «ασκήσεις επί χάρτου», αλλά δεν έχουν πάρει ποτέ το βάπτισμα του αληθινού πυρός και δεν έχουν καμιά επικοινωνία με την πραγματικότητα και το «στράτευμα» που θα πρέπει να μεταφέρει τα «επί χάρτου» σχεδιαζόμενα, στο πραγματικό πεδίο της ζωής.
Άκουσα τον Γ.Γ. του υπουργείου Υποδομών να υποστηρίζει σε ραδιοφωνική του συνέντευξη ότι «φταίνε οι νομαρχίες» για το αλαλούμ που επικράτησε με την επίδοση των φύλλων πορείας. Τίποτα πρωτότυπο δηλαδή. Πάντα σε τούτο τον τόπο φταίει κάποιος άλλος. Οι ευθύνες είναι ένα τόπι που άλλος το κλοτσάει προς τα άνω και άλλος προς τα κάτω.
Θα ήταν και πιο έντιμο και πιο παρήγορο για τις προοπτικές αυτού του τόπου, αν μια φορά το ερημο αυτό τόπι, έστεκε εκεί που έπρεπε. Αν μια φορά κάποιος ομολογούσε την αλήθεια. «Ναι, δεν είμαστε έτοιμοι, μα τι να κάνουμε, δεν είχαμε και άλλη επιλογή».
