Το επτασέλιδο παραλήρημα των κουμπουροφόρων, με το οποίο ανέλαβαν την ευθύνη για την δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλια, έχει ακριβώς όλες τις αδυναμίες κάθε παραληρήματος, κάθε φλύαρης περιαυτολογίας εκείνων που αισθάνονται ότι είναι άτρωτοι, ότι τα έχουν όλα υπό τον έλεγχό τους.
Μέσα στην κομπορρημοσύνη τους επιβεβαιώνουν με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι τα ίδια άτομα «κυκλοφορούν» ανάμεσα στο κοινό ποινικό έγκλημα και την τρομοκρατία. Κακαρίζοντας για το «επαναστατικό» τους ξεκίνημα δίνουν στοιχεία της ταυτότητάς τους. Στοιχεία που πιστοποιούν αυτή ακριβώς τη διαδρομή τους στους δρόμους του κοινού εγκλήματος.
Η καθοριστική φράση είναι αυτή που περιγράφει το πώς ξεκίνησαν:
«Δυο- τρία όπλα για αρχή, μερικά βιβλία και κάποιες παραβατικές γνώσεις από προηγούμενες εμπειρίες του παρελθόντος».
Το επόμενο ενδιαφέρον στοιχείο που πιστοποιεί ότι εξακολουθούν να έχουν πλήρη συνάφεια με τους χώρους της ποινικής «παραβατικότητας» δεν είναι μόνο η έγνοια τους για τις συνθήκες διαβίωσης των ποινικών στις φυλακές και οι απειλές τους εναντίον σωφρονιστικών υπαλλήλων, αλλά και η βαρύτερη κατηγορία που φορτώνουν στο θύμα του εγκλήματός τους.
Τον παρουσιάζουν σαν «μέσο εκβιασμού και συκοφάντησης για τη στήριξη συγκεκριμένων επιχειρηματικών συμφερόντων», όπερ με μια άλλη ανάγνωση οδηγεί στην ερμηνεία ότι συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα, που θεώρησαν ότι θίγονται από τη δράση του, είχαν κάθε λόγο να «ξεκάνουν» εκείνον που, κατά την κρίση τους, υπηρετούσε ανταγωνιστές τους. Και τέτοια συμφέροντα είναι κοινό μυστικό πως διαπλέκονται με τον υπόκοσμο, για να «καθαρίζει για πάρτη τους». Με το αζημίωτο φυσικά.
Τα υπόλοιπα, τα «ιδεολογικά επιχειρήματα» και οι «διακηρύξεις τους» είναι πράγματι το πιο επικίνδυνο κτύπημά τους. Ακριβώς επειδή απευθύνονται σε ένα λαό παραζαλισμένο απότις «κατραπακιές» που δέχεται. Και κυρίως σε μια νεολαία η οποία, παραφράζοντας τη γνωστή φράση του κομμουνιστικού μανιφέστου, «δεν έχει να χάσει τίποτε περισσότερο από την απελπισία και την απογοήτευσή της», αν αφεθεί να γοητευθεί από τον «επαναστατικό» τους λόγο.
Η τρομοκρατία, διαπλεκόμενη με το κοινό έγκλημα, επιδεικνύει αντοχή και ανάπτυξη Λερναίας Ύδρας, μόνο στην Ελλάδα από ολόκληρη την Ευρώπη, όχι μόνο γιατί η Πολιτεία δεν είναι τόσο επιτυχής στην καταστολή της. Αλλά κυρίως γιατί Πολιτεία και Κοινωνία αδιαφορούν για την «πρόληψή» της. Γιατί της στρώνουν το χαλί να περάσει, με τις συνθήκες ζωής αλλά και τα δημόσια ήθη που διαμορφώνουν.
