ΕΠΕΙΔΗ τον Παναγιώτη τον βιβλιοπώλη της γειτονιάς, άνθρωπο ορχήστρα όπως συνήθως όλοι οι μικροί καταστηματάρχες, τον γνωρίζω πάνω από δεκαπέντε χρόνια. Και δεν θυμάμαι να έμπαινε ποτέ άνθρωπος, ακόμη και πολύ πέραν του ωραρίου λειτουργίας των καταστημάτων και να μην τον εξυπηρετούσε με προθυμία, χαμόγελο και ένα πηγαίο πνεύμα…
ΕΠΕΙΔΗ τους τελευταίους μήνες έχει αλλάξει εντελώς και προχθές τον είδα για πρώτη φορά τόσο απελπισμένο, να διερωτάται τι νόημα έχει να κρατά ένα μαγαζί που εδώ και μήνες δεν του δίνει μεροκάματο αν και εργάζεται τουλάχιστον δεκατέσσερις ώρες, αλλά μόνο του «ζητάει», για τη χρονομίσθωση των φωτοτυπικών, το ΙΚΑ της… μισής πια υπαλλήλου, το ΤΕΒΕ, την εφορία, το ενοίκιο, κλπ…
ΕΠΕΙΔΗ δεν παρέχει πια καμιά ελπίδα να ακούς έναν άνθρωπο που έχει καβατζάρει τα σαράντα, που εργάζεται τόσο πολύ, να σου λέει «τους μισώ πια όλους, γιατί μου αφαίρεσαν το δικαίωμα στο χαμόγελο και δεν μου δίνουν καμιά προοπτική»…
ΕΠΕΙΔΗ το δικαίωμα στο χαμόγελο, του κάθε Παναγιώτη μπορεί να μην είναι μετρήσιμο με τους δείκτες κανενός προγράμματος, αλλά είναι απαράγραπτο ανθρώπινο δικαίωμα, που το στερείτε και από τον Παναγιώτη και όλους εκείνους στους οποίους το πρόσφερε απλόχερα…
ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ…
Μπορείτε επιτέλους να ξεφύγετε από τη λογική του να ασχολείστε μόνο με την εξυγίανση των αριθμών, όταν για χάρη της υγείας των αριθμών τσακίζετε και την σωματική και την ψυχική υγεία των ανθρώπων; Είναι τόσο δύσκολο να καταλάβετε πως αν αρρωστήσουν ψυχικά και σωματικά όλοι αυτοί που κρατούν με τα δόντια το μαγαζάκι, τη βιοτεχνιούλα, το γραφειάκι τους, θα τα τινάξουν και οι αριθμοί σας; Φυσικά και θα πάρετε λιγότερο ΦΠΑ και λιγότερο φόρο από εκείνους που έκλεισαν και από εκείνους που είναι ανοικτοί… μόνο για να πληρώνουν. Καμιά συνταγούλα να κινηθεί η αγορά, μπας και ξαναδούμε το χαμόγελο του κάθε Παναγιώτη, έχετε;
