Αυτή την αυτοκριτική, που έκανε για λογαριασμό ολόκληρου του πολιτικού συστήματος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας, όφειλαν να την έχουν κάνει όλοι όσοι κυβέρνησαν ως τώρα τον τόπο. Ιδίως δε αυτοί που σήμερα κυβερνούν, παίρνοντας μέτρα δυσβάστακτα έως αβάσταχτα, εμφανιζόμενοι ως σωτήρες και από μηχανής θεοί, ενώ, για το ότι βρεθήκαμε στο χείλος του γκρεμού, είναι απολύτως συνυπεύθυνοι.
Διότι από κοινού και εξ αδιαιρέτου βαρύνουν, γαλάζιους τε και πράσινους, που μοιράσθηκαν την εξουσία αυτά τα 36 χρόνια, οι ευθύνες για το ότι έχουμε σήμερα μια «Ελλάδα που έγινε Δημοκρατία, αλλά όχι σύγχρονη ευρωπαϊκή δημοκρατία. Δεν μπορέσαμε, παρά τις κοινοτικές χρηματοδοτήσεις, να φτιάξουμε μια υγιή και ευρεία παραγωγική βάση για τη χώρα ούτε δομές διαφανούς διαχείρισης της δημόσιας περιουσίας».
Η περιγραφή επαληθεύει τραγικά εκείνο που ως …εξυπνάδα λεγόταν όταν η χώρα έμπαινε στην ευρωπαϊκή κοινότητα: “Η θα μας αναγκάσουν οι Ευρωπαίοι να γίνουμε κράτος, ή θα χαλάσουμε εμείς της Ευρώπη”. Και εν πολλοίς καταφέραμε το δεύτερο.
Δυστυχώς η έκκληση του Προέδρου προς το κράτος «τον μεγαλύτερο παραβάτη», να εφαρμόσει πρώτο τους νόμους και να αποδείξει ότι « η ισονομία ισχύει για όλους, χωρίς εξαιρέσεις για τους ισχυρούς, ότι οι προβλέψεις του Συντάγματος δεν είναι κενό γράμμα, ότι τα οικονομικά βάρη κατανέμονται δίκαια, ότι η παιδεία και η υγεία δεν προσφέρονται μόνο στους προνομιούχους», αυτή την ώρα μοιάζει μάλλον ως ευχολόγιο, καθώς το ίδιο το Σύνταγμα καθιερώνει τις πιο προκλητικές διακρίσεις, όπως την ειδική δωσιδικία των πολιτευομένων. Για την οποία δεν ακούμε πολλούς από τα κόμματα εξουσίας, πέραν του Κώστα Μητσοτάκη, να ζητάνε άμεση κατάργηση αυτού του καθεστώτος.
Η παραδοχή ότι «η ευθύνη για την ελληνική παρακμή βαρύνει κυρίως την πολιτική τάξη” δεν είναι αρκετή, αν δεν ακολουθηθεί από μια πρακτική εφαρμογή του κανόνα “ο τρώσας και ιάσεται”.
Εκείνοι που ευθύνονται για την κατάντια μας, οφείλουν, με κοινή στάση ευθύνης, να προχωρήσουν στην αναγκαία θεραπεία, όσο πικρά και αν είναι τα φάρμακα για τους ίδιους. Κάποιοι πρέπει να πληρώσουν μπαίνοντας στο περιθώριο. Όχι μόνο να πληρώνουν οι πολίτες κι αυτοί να παίζουν το «τίνος ειν’ το πάνω χέρι» των ευθυνών.
