Θα μάθουμε να ξεχωρίζουμε;

θα-μάθουμε-να-ξεχωρίζουμε-505507

Η δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλια επανέφερε στην επικαιρότητα το θέμα των ιστολογίων (bloggs) και του τρόπου λειτουργίας τους. Ακριβώς επειδή ο αγρίως δολοφονημένος ήταν περισσότερο γνωστός ως πρώην συνεργάτης του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου και αργότερα ως εμπνευστής και «ψυχή»του ιστολογίου με την επωνυμία «troktiko», παρά ως διευθυντικό στέλεχος του ραδιοσταθμού «Θέμα».

Είναι μία από τις σπάνιες περιπτώσεις που συμφωνώ, με την άποψη που εξέφρασε προχθές ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Θεόδωρος Πάγκαλος ότι δηλαδή συνιστά κατάχρηση δυνάμεως να στήνουν τέτοια ιστολόγια –και δη ανωνύμως- όσοι κρατούν στα χέρια τους τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά μικρόφωνα, άρα έχουν μέσα έκφρασης στη διάθεσης τους.

Θυμίζω ένα απόσπασμα από σχετικό κείμενο μου στα φύλλα της 27ης Φεβρουαρίου του 2008: « Έχουμε τώρα και τους «κουκουλοφόρους» της δημοσιογραφίας. Αυτούς που ενώ έχουν βήμα για να αναπτύξουν επωνύμως τις απόψεις τους και να προβάλλουν τις καταγγελίες τους, από εφημερίδες, τηλεοράσεις και ραδιόφωνα, χώνονται και στους ιστότοπους (bloggs), ένα χώρο εναλλακτικής ενημέρωσης, που προορίζεται για την ελεύθερη έκφραση των πολιτών, που δεν έχουν άλλη δύναμη, και τον μαγαρίζουν. Φορώντας την κουκούλα του επαίσχυντου ανωνυμογράφου επιδίδονται σε χυδαιότητες συκοφαντίες ή ακόμη και εκβιασμούς. Και όταν πιάνονται στα πράσα παριστάνουν τους σταυροφόρους υπέρ της ελευθερίας έκφρασης ή κατά φεύγουν στο κωμικό επιχείρημα, «αυτά δεν τα έγραψα εγώ αλλά ανώνυμοι πολίτες».

Το ήθος και το ύφος πλείστων κειμένων του συγκεκριμένου ιστολογίου, αλλά και οποιουδήποτε άλλου μπορεί να αναρτά, χωρίς κανέναν έλεγχο, καμιά διασταύρωση, «πληροφορίες» και κείμενα που μπορούν να καταστρέψουν την ζωή ενός ανθρώπου, είναι ξένο προς τη δημοσιογραφία που προσπάθησα να υπηρετήσω σε όλη τη ζωή μου.

Αναγνωρίζω όμως ότι κάποια πράγματα δεν θα είχαν ίσως αποκαλυφθεί, αν δεν υπήρχε αυτή η μορφή «εναλλακτικής δημοσιογραφίας». Διό και αντιμετωπίζω τα ιστολόγια σαν το κατσαβίδι. Ένα χρήσιμο εργαλείο. Και δεν φταίει το κατσαβίδι αν κάποιος το χρησιμοποιεί για να σκοτώσει ή να βγάλει μάτια. Φταίει ο χρήστης. Όχι το εργαλείο.

Όταν όμως ένα εργαλείο χρησιμοποιείται αποκλειστικώς ως φονικό όργανο, όταν από αυτό επιχειρείται κατά σύστημα η τρομοκράτηση, η εκτόξευση λάσπης, όπως π.χ. το «ιντιμίντια» στο οποίο παρέχει άσυλο και τεχνική υποστήριξη το Ε.Μ. Πολυτεχνείο, τότε παύει να είναι εργαλείο. Είναι όπλο. Και ως τέτοιο θα πρέπει να αντιμετωπίζεται.

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου