Τη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού την πληρώνω ακριβά. Γιατί η δέκατη τρίτη και η δέκατη τέταρτη σύνταξη έγιναν επιδόματα της πλάκας. Γιατί πρέπει να πληρώνω άλλο 10% για τον νέο ΛΑΦΚΑ. Ενώ αν θέλω να συνεχίσω να γράφω, θα πρέπει να αποδεχτώ και αύξηση κατά 50% της εισφοράς στον ΟΑΕΕ (ΤΕΒΕ) ή περικοπή της σύνταξής μου κατά 70%.
Με βάση το συμφέρον μου, που θίγεται βαναύσως, όπως και εκατοντάδων χιλιάδων συμπατριωτών μου, λες και είμαστε εμείς αυτοί που ξετινάξαμε τα δημόσια ταμεία, που φάγαμε από τις προμήθειες, τις συμβάσεις, τις εργολαβίες, τα «καπέλα» και τα «λαδώματα», θα έπρεπε να ψηφίζω «όχι» δαγκωτό.
Αλλά επειδή η πατρίδα θα συνεχίσει να υπάρχει και μετά από μένα, επειδή τα παιδιά μας δικαιούνται να έχουν μια καλύτερη προοπτική από όσα βίωσαν οι Αργεντίνοι, με τους θανάτους παιδιών στο δρόμο από ασιτία, και γερόντων από έλλειψη φαρμάκων, όταν κήρυξαν πτώχευση, κάνω την καρδιά μου πέτρα και ψηφίζω «ναι».
Ε, δεν δικαιούμαι και εγώ κάτι να πάρω; Κάτι που δεν επιβαρύνει τον κρατικό προϋπολογισμό; Ένα συγνώμη, ρε αδελφέ. Σε πράσινη, γαλάζια και κόκκινη συσκευασία. Γιατί όλοι σας, όταν από το 1976 αρθρογραφούσα για τις αναγκαίες αλλαγές στο ασφαλιστικό, όχι μόνο δεν παίρνατε εγκαίρως τα αναγκαία μέτρα, αλλά και τορπιλίζατε κάθε προσπάθεια. Με μοναδικό «οδηγητή» το κομματικό σας συμφέρον.
Σήμερα παίρνετε μετρά άδικα οι μεν και επιμένετε στις ίδιες αερολογίες οι δε. Μη αφήνοντας ένα λαό να αισθανθεί ότι, όπως σε κάθε κρίσιμη στιγμή της ιστορίας του, κάνει και πάλι μια θυσία για την πατρίδα, με αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια. Κόβει από το ψωμί του, από το χαρτζιλίκι των άνεργων παιδιών του, από παντού. Αλλά τουλάχιστον δεν τον κοροϊδεύουν.
Δυστυχώς, πάλι μας κοροϊδεύετε. Οι μεν υπεψηφίσαντες, χωρίς να προχωρήσετε στο γενναίο «συγνώμη, ρε Πανάγο» του Μαυρογιαλούρου. Αλλά παριστάνοντας τα θύματα, που «για άλλα ήσαν πλασμένοι, για τον έπαινο των σοφιστών, το χειροκρότημα του δήμου», αλλά τι να κάνουν «με το πιστόλι στον κρόταφο». Οι δε καταψηφίσαντες, παριστάνοντας, χωρίς ντροπή, τον «μάγκα» εκ τους ασφαλούς.
Ε, αυτή η συμπεριφορά με θυμώνει περισσότερο από εκείνα που χάνω. Για το ανήθικο της υποκρισίας σας. Αλλά και με φοβίζει. Γιατί δείχνει ότι, και οι μεν και οι δε, αποφασίζετε η απορρίπτετε επιλογές που δεν πιστεύετε. Άρα παραμένετε αδιόρθωτοι.
