Ετσι που την έχουν καταντήσει τη γλώσσα μας, ο τίτλος σήμερα είναι… εκτός νόμου, αφού περιέχει την ονομαστική και τη γενική μιας τριτόκλιτης μετοχής που έχει… καταργηθεί. Αλλά εδώ που φτάσαμε ως προς τα άλλα κακά του δημοσίου βιο μας, το να ασχολείται κανείς με γραμματικές παρατηρήσεις κινδυνεύει να θυμίζει, δυστυχώς, το συνάδελφο του Μαυρογιαλούρου. Εκείνον που τον ενοχλούσε η ανορθογραφία των «αποδείξεων» αντί να ασχοληθεί με το αναληθές του περιεχομένου τους.
Παρακολουθούμε τις τελευταίες ημέρες μια αηδιαστική και εξοργιστική αντιπαράθεση μεταξύ στελεχών των δυο κομμάτων εξουσίας από τα τηλεοπτικά παράθυρα. Με κύριο άξονα τις αποκαλύψεις του αντιπροέδρου της κυβέρνησης Θεόδωρου Πάγκαλου για τους διορισμούς που έγιναν στην «ΑΓΡΟΓΗ» από τον τέως υπουργό Γεωργίας Σωτήρη Χατζηγάκη, στους οποίους περιλαμβάνονται και συγγενείς του. Και την αντεπίθεση που οδήγησε στην αποκάλυψη ότι και ο κ. Πάγκαλος είχε διορίσει, επί Νέας Δημοκρατίας, τη θυγατέρα του στη Βουλή.
Για να ακολουθήσει νέα αντεπίθεση του κ. Πάγκαλου που ανακάλυψε ότι ο πρώην υπουργός Χρήστος Μαρκογιαννάκης είχε διορίσει ένα βαφτιστήρι του, αποκάλυψη που βγήκε τελικά «πέτσινη».
Προφανώς το ζητούμενο, για κάποιους από τους κατά καιρούς σωτήρες του έθνους, είναι να αποδείξουν ότι η καμπούρα των άλλων είναι μεγαλύτερη από τη δική τους. Για τους πολίτες όμως που πληρώνουν τις συνέπειες αυτής της πολιτικής των επί δεκαετίες αχρείαστων διορισμών ημετέρων, το ζητούμενο δεν είναι ποιος θα βρεθεί πιο σκάρτος με το γράδο ενός… φαυλόμετρου. Αλλά το αν πράγματι «υπάρχει και φιλότιμο».
Αν δηλαδή στον καιρό που τα παιδιά των απλών ανθρώπων, που είχαν ελπίσει σε μια απασχόληση με καθεστώς συμβασιούχου, αλλά βρίσκονται ξαφνικά στην ουρά των ανέργων, όλοι αυτοί οι πολιτικοί που έχουν βολέψει τα τέκνα τους ή τα ανίψια τους είτε στη Βουλή είτε αλλού, θα φιλοτιμηθούν να αναλάβουν οι ίδιοι την συντήρηση τους, και να κάνουν «απόσυρση» των διορισμένων.
Γιατί όπως πάμε σε λίγο θα φουντώνει το αίτημα για… απόσυρση πολιτικών. Ήδη κάποιοι έχουν «καεί» και έχουν περάσει στο περιθώριο. Αλλά αν τα κόμματα θέλουν πράγματι να περιορίσουν την αίγλη του «Κανένα», που αναδεικνύεται πρώτη δύναμη στις δημοσκοπήσεις, πρέπει να απαλλαγούν και από πολλούς άλλους, μαέστρους των συμβάσεων και των διορισμών.
