Το να απορρίπτουν το «μνημόνιο» οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι που υφίστανται άγρια επίθεση στο εισόδημα, στον τρόπο διαβίωσής τους, είναι απολύτως κατανοητό. Θα ήταν αφύσικο να μην αντιδρούν απέναντι στη λεηλασία κάθε ελπίδας, που γίνεται διά χειρός εκείνων ακριβώς που τους έταζαν «ακόμη καλύτερες μέρες» με πράσινο περιτύλιγμα, -ή τους καλούσαν να ζήσουν σε μια «καλύτερη Ελλάδα», με γαλάζιο αίθριο ουρανό, που τους διαβεβαίωναν ότι υπάρχει.
Εκείνο που με εξοργίζει είναι το ότι πολιτικοί που διοίκησαν ή διοικούν αυτόν τον τόπο επί τόσες δεκαετίες, που έχουν απόλυτη ευθύνη για το ότι ξαναγίναμε έθνος διακονιαραίων που κουρταλεί τις ξένες θύρες, ζητώντας νέα δανεικά για να πληρώσει τα προηγούμενα δανεικά του, το παίζουν… επαναστάτες. Άλλοι ως «αντάρτες» εντός του κυβερνητικού στρατοπέδου και άλλοι ως στρατός «απελευθερωτών» που υπόσχεται να μας λυτρώσει από τα δεσμά του μνημονίου.
Μερικοί στο πολιτικό μας εποικοδόμημα είναι τόσο ανεύθυνοι που μοιάζουν κάποιον, που προσπαθώντας να κατακτήσει τη συμπάθεια ενός παιδιού που πάσχει από παιδικό διαβήτη, προσπαθεί να το προσεγγίσει προφέροντας του… γλυκίσματα. Αλλά τούτη την ώρα οι Έλληνες δεν χρειάζονται «κοκά» με οποιασδήποτε απόχρωσης γυαλιστερό περιτύλιγμα. Χρειάζονται ενέσεις αλήθειας.
Οι πράσινοι επέστρεψαν στην εξουσία διότι οι γαλάζιοι τα έκανα μούσκεμα, κάνοντας το αντίθετο από ό,τι είχαν υποσχεθεί, δηλαδή το νοικοκύρεμα των οικονομικών και του κράτους. Αλλά και διότι με άκρατο λαϊκισμό μοίρασαν μεταχρονολογημένες επιταγές της τραπέζης «Λεφτά Υπάρχουν». Και τώρα βγαίνει ο κ. Κουτρουμάνης στα πρωινάδικα της τηλεόρασης να μας πει ότι αν δεν παίρναμε την πρώτη δόση του τριμερούς δανείου, «δεν υπήρχαν λεφτά να πληρώσουμε τις συντάξεις του Ιουνίου».
Όσοι λοιπόν υπόσχονται είτε ως αξιωματική αντιπολίτευση ότι θα ακυρώσουν το μνημόνιο, είτε ως εσωτερική αντιπολίτευση στο ΠΑΣΟΚ ότι θα καταψηφίσουν εκείνα που ήδη έχουν αποδεχθεί όταν υπερψήφιζαν το μνημόνιο, χρειάζεται να κάνουν ένα μικρό κόπο να μας πού και τι θα ακολουθήσει. Πού θα βρουν τα χρήματα, αν η συμφωνία καταρρεύσει.
Αοριστίες του τύπου «θα τα βρούμε», είτε διότι «υπάρχουν», είτε διότι «θα ακολουθήσουμε άλλο δρόμο», δεν τις μασάμε πια. Η τουλάχιστον ελπίζω, μετά από τόσα μαθήματα, ότι δεν τις μασάμε. Ότι δεν επιμένουμε να είμαστε στο διηνεκές αυτός ο λαός , «ο πάντα ευκολόπιστος και πάντα γελασμένος».
