Υπάρχουν «κόκκινες γραμμές»;

 

Φολέγανδρος 17.

 

 

Το ότι η υπερχρέωση της πατρίδας μας στο εξωτερικό και η εξάρτησή της από τις διαθέσεις εκείνων που μας «διευκολύνουν» να μην κηρύξουμε στάση πληρωμών, θα οδηγούσε σε αποδυνάμωση των δυνατοτήτων μας για δυναμική υπεράσπιση των εθνικών μας θεμάτων, ήταν αυτονόητο. Διό και η μικρή αυτή στήλη, «ωρύεται» εδώ και χρόνια ότι εκείνοι που ευθύνονται για την οικονομική εξάρτηση της χώρας είναι ολετήρες που μας οδηγούν σε εθνικούς κινδύνους.

 

Από το σημείο αυτό όμως, ως τη διατύπωση, από επισημότατα κυβερνητικά χείλη, από το δεύτερο στην τάξη, τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, της ηττοπαθούς παραδοχής ότι «δεν μπορείς να χαράζεις κόκκινες γραμμές όταν έχεις το χέρι απλωμένο» υπάρχει μεγάλη απόσταση.

 

Είναι σαν να λες, είτε στον Ερντογάν είτε στον Γκρούεφσκι, αλλά και εκείνους που τους στηρίζουν στο διεθνές γεωπολιτικό παιγνίδι, ότι μπορούν να εκμεταλλευθούν την κακή για την πατρίδα σου οικονομική συγκυρία, για να επιβάλλουν τις δικές τους «κόκκινες γραμμές». Από τις οποίες έχουν καταφέρει, ως τώρα, να μην κάνουν ούτε βήμα πίσω.

 

Δεν είναι τυχαίο ότι ο πρόεδρος της Π.Γ.Δ.Μ. προχώρησε σε προκλητικές δηλώσεις την περασμένη εβδομάδα, συνδέοντας ακριβώς την εξέλιξη των διαπραγματεύσεων για το όνομα της χώρας του, με την οικονομική κατάσταση της Ελλάδας.

 

Οικονομικώς καθημαγμένη, ετούτη η χώρα, υπήρξε, δυστυχώς, πολλές φορές στην ιστορία της, ήδη από τον καιρό της μεγάλης επανάστασης του 21. Αλίμονο όμως αν η οικονομική ανέχεια οδηγούσε πάντοτε και σε παραίτηση από τους εθνικούς στόχους. Από τις εκάστοτε «κόκκινες γραμμές». Αν επικρατούσαν τέτοιου είδους «ρεαλισμοί» στη χάραξη της εθνικής πορείας και στον χειρισμό των εθνικών θεμάτων.

 

Οι θυσίες στις οποίες υποβαλλόμαστε δεν είναι μόνο για την αποκατάσταση των περίφημων «γκρηκ στατίστικς». Για το νοικοκύρεμα μόνο των δημοσιονομικών μας προβλημάτων. Υποτίθεται ότι είναι για μια καλύτερη Ελλάδα. Και καλύτερη Ελλάδα, αυτοπαραιτούμενη από τα δίκαιά της, από τις «κόκκινες γραμμές» της, δεν μπορεί να υπάρξει.