Ακούμε ενίοτε πολιτικούς μας να επικαλούνται τον «καλό θεό της Ελλάδος». Δεν ξέρω αν όλες οι χώρες έχουν κάθε μια και τον δικό τους «καλό θεό». Αλλά αμφιβάλλω ζωηρώς αν οι άλλοι «θεοί» τραβάμε τόσο ζόρι όσο ο δικός μας. Διότι, με τόσα απρόοπτα, και τόσες ατσούμπαλες κινήσεις και ακατάσχετες δηλώσεις των πολιτικών μας, πρέπει ο Μεγαλοδύναμος να βρίσκεται σε καθεστώς διαρκούς ετοιμότητας. Να εφημερεύει και να διανυκτερεύει επί εικοσιτετραώρου βάσεως.
Ορίστε που μας προέκυψε «κυβερνητική κρίση», από εκεί που δεν το περιμέναμε. Μόνο που και αυτή η «κρίση» έχει τα τυπικά χαρακτηριστικά του πολιτικού βίου μας, όπως εξελίσσεται εδώ και χρόνια. Δηλαδή εμπεριέχει άφθονο θέατρο, κακής ποιότητας. Σιγά που θα αποφάσιζε ο αρχηγός των ΑΝΕΛ να ρίξει την κυβέρνηση και να χάσει το θώκο του … στρατηλάτη. Εχει μια ιδιαίτερη γοητεία να διοικείς «τα στράτα» -για να θυμηθούμε τα ελληνικά του τρις αυτοκαταργηθέντος τέως βασιλέως. Τέτοια μεγαλεία, με στολές εκστρατείας, πτήσεις με αεροσκάφη και ελικόπτερα, αξιωματικούς να στέκονται κλαρίνο μπροστά του, που θα τα ξαναβρεί;
Οπότε βρέθηκε ο «δρόμος της καμήλας». Οι ΑΝΕΛ παρέχουν πλήρη εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση, αλλά αίρουν την εμπιστοσύνη τους από το πρόσωπο του αναπληρωτή υπουργού, αρμόδιου για θέματα μεταναστευτικής πολιτικής, Γιάννη Μουζάλα. Και έτσι θα ζήσουμε εμείς καλά και αυτοί καλύτερα. Στο κάτω – κάτω ο Μουζάλας δεν είναι παρά ένας εξωκοινοβουλευτικός υπουργός που δεν ανήκει σε κανένα από τα κόμματα της ετερόρρυθμης, όσο και ιδιόρρυθμης, κυβερνητικής εταιρείας.
Δε λέω βεβαίως ότι θα χάσει η Βενετιά βελόνι, επειδή ο Αλέξης Τσίπρας, υποκύπτοντας στο τελεσίγραφο του συνεταίρου του, θα «παραιτήσει» τον κ. Μουζάλα. Αλλά για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, ο άνθρωπος ήταν πολύ καλύτερος από την προκάτοχό του, την αλησμόνητη Τασία. Ισως και γι’ αυτό δεν τον εμπιστεύονταν, τόσο ώστε να του φορέσουν «καπέλο», ως κομματικό επίτροπο, το «συντονιστή» Δημήτρη Βίτσα, τον και πιθανότερο διάδοχό του.
Απλώς, αυτή η ιστορία, επιβεβαιώνει ότι η κυβέρνηση, παρά τους περί του αντιθέτου ισχυρισμούς, κινδυνεύει να πέσει, όχι από τρικλοποδιά των αντιπάλων της, αλλά από δικά της παραζαλισμένα βήματα. Επειδή ακριβώς οι υπουργοί της δεν έχουν ένα σταθερό μπούσουλα και χώνονται ο ένας στα πόδια του άλλου και όλοι μαζί παραπατάνε.
Τι να πρωτοπρολάβει και «ο θεός της Ελλάδος»;
