Αν ο χώρος το επέτρεπε, θα αναδημοσίευα αυτούσιο το άρθρο του Τάκη Μίχα από την ιστοσελίδα “Protagon” για τον τρόπο με τον οποίο, πλείστοι όσοι, ασκούν την ιατρική στην Ελλάδα. Ακριβώς για να αντιδράσω στην προκλητική πρακτική του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών. Ο οποίος αντί άλλης απαντήσεως, με παράθεση επιχειρημάτων, κατέφυγε στην πρακτική της τρομοκράτησης του δημοσιογράφου, με μια αγωγή, διεκδικώντας ένα εκατομμύριο ευρώ, για… συκοφαντική δυσφήμιση του ιατρικού επαγγέλματος.
Είναι μια στάση που γίνεται ακόμη πιο προκλητική αν αναλογισθούμε τι έχει κάνει ο ΙΣΑ για να προστατεύσει το κύρος των ορκιζομένων εις τον Ιπποκράτη, να διαχωρίσει την ήρα από το στάρι. Αν δηλαδή καταμετρήσουμε όλες τις αποφάσεις των πειθαρχικών του οργάνων, σε περιπτώσεις μελών του που σκανδάλισαν την κοινή γνώμη. Αποφάσεις που θύμιζαν τους μηχανισμούς με τους οποίους εκδίδονταν τα παπικά «συγχωροχάρτια».
Ευτύχησα στην τελευταία περιπέτεια της υγείας μου να πέσω σε δύο άριστους γιατρούς, πνευμονολόγο και γαστρεντερολόγο, στον «Άγιο Σάββα». Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν έχω «καεί» στο παρελθόν από ιατρικές επιπολαιότητες. Και δη ακριβοπληρωμένες. Έναν ολόκληρο μηνιαίο μισθό, μου κόστισε το 1972 η επίσκεψη σε πολύφερνο γυναικολόγο του Κολωνακίου που απεφάνθη ότι η πρώτη σύζυγος μου «δεν είναι δυνατόν να κάνει παιδιά». Και της πρότεινε «να της τα πετάξει όλα και να καθαρίσει, με μια εγχείρηση… κέντημα».
Ευτυχώς αντέδρασα. Διαφορετικά δεν θα είχα τον Αλέξανδρό μου. Που ήλθε στον κόσμο τέσσερα χρόνια αργότερα, σε πείσμα της «επιστημονικής αυθεντίας» του συγκεκριμένου γιατρού. Όπως σε πείσμα άλλης γνωμάτευσης βιοχημικού, που απεφάνθη ότι δεν θα μπορούσα να σπείρω άλλο παιδί, ήλθε στον κόσμο, μετά από δεκαπέντε χρόνια, και η Αννέτα μου. Δυο παιδιά… παράνομα, κατά τις γνωματεύσεις της ιατρικής επιπολαιότητας.
Δεν βάζω όλους τους γιατρούς στο ίδιο σακί. Γιατί δεν είναι όλοι ίδιοι. Όπως δεν είναι όλοι ίδιοι οι δάσκαλοι, οι δημοσιογράφοι, οι παπάδες, οι αστυνομικοί κ.λ.π. Όταν όμως κάποιος γράφει ότι εκείνο που κυριαρχεί είναι η έγνοια των περισσοτέρων για το πώς θα «τα κονομήσουν», αγγίζει την ουσία του προβλήματος. Την νοοτροπία με την οποία πολλοί σπρώχνουν τα παιδιά τους προς τις ιατρικές σπουδές, με το επιχείρημα «εκεί έχει πολλά λεφτά».
Αυτή η πραγματικότητα δεν αντιμετωπίζεται με απόπειρα τρομοκρατικής λογοκρισίας. Απλώς γίνεται αγρίως προκλητικότερη.
