Είναι η πολλοστή φορά που εντυπωσιάζομαι από τον γεμάτο σφρίγος, πολιτική διαύγεια, διορατικότητα και συνεπή σοσιαλδημοκρατική ιδεολογία, πάντα νεανικό και αντισυμβατικό στην έκφραση του, πολιτικό λόγο του 93χρονου άλλοτε καγκελαρίου της Γερμανίας Χέλμουτ Σμιτ. Πραγματικά με συνεπήραν τα όσα είπε στο Μόναχο.
Στην πεντηκοστή ετήσια διάσκεψη του ΝΑΤΟ για την παγκόσμια ασφάλεια, είχαν κληθεί, ο Χελμουτ Σμιτ, ο πρώην πρόεδρος της Γαλλίας Βαλερί Ζισκάρ Ντ’ Εσταίν, ο άλλοτε πανίσχυρος υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Χένρι Κίσινγκερ και ο πρώην υπουργός Εξωτερικών της τότε Δυτικής Γερμανίας Εγκον Μπαρ. Από τους οποίους οι διοργανωτές ζητούσαν να κάνουν κριτική ανάλυση για τα πενήντα χρόνια που πέρασαν.
Με την ελευθεροστομία που τον διακρίνει σε κάθε παρέμβαση του, ο Σμιτ απογοήτευσε τους διοργανωτές δηλώνοντας ότι δεν τον ενδιαφέρει το θέμα των προηγούμενων πενήντα ετών, αλλά τι μας περιμένει για τα επόμενα πενήντα, όταν «θα ζουν εννέα δισεκατομμύρια άνθρωποι στη γη, γεγονός που θα οδηγήσει σε πολλά προβλήματα ασφάλειας, με τα οποία δεν βλέπω να ασχολείται αυτή η διάσκεψη».
Γερμανός δημοσιογράφος τον ρώτησε αν θα υπάρχει το ΝΑΤΟ σε δέκα χρόνια και εκείνος απάντησε: «Με αφήνει αδιάφορο. Υπάρχουν πιο σοβαρά θέματα. Αν η Ευρωπαϊκή Ένωση συνεχίσει όπως την τελευταία δεκαετία, τότε μπορεί να υπάρχει το ΝΑΤΟ αλλά όχι η ΕΕ». Αλλά το συγκλονιστικότερο σημείο της παρέμβασης του ήταν ο επίλογος:
«Ο πραγματικός κίνδυνος για την ανθρωπότητα δεν είναι τα όπλα, αλλά οι 20.000 οικονομικοί manager σε δυο πόλεις – στο Λονδίνο και στην Νέα Υόρκη. Η δύναμη αυτών έχει οδηγήσει εκατομμύρια ανθρώπους στην φτώχεια και εμείς το αφήσαμε αυτό να γίνει. Αντί να συζητάμε για το που πρέπει σε παγκόσμιο επίπεδο να κάνουμε στρατιωτικές επεμβάσεις, ας γίνουμε πιο μετριοπαθείς και συγκρατημένοι ως Ευρωπαίοι και ας ασχοληθούμε με τα δικά μας θέματα. Τότε ίσως έχουμε και περισσότερη επιτυχία»..
Αυτή είναι η νέα παγκόσμια δικτατορία. Των «γκολντεν μποις» που έχουν μοναδική ιδεολογία την μεγιστοποίηση του κέρδους των «αγορών». Με οποιοδήποτε τίμημα για τους ανθρώπους. Αυτών τα παιγνίδια προκαλούν συνεχώς τις παγκόσμιες οικονομικές κρίσεις. Μια από τις οποίες, η κρίση του 2008, με τη φούσκα της LehmanBrothers, ταλανίζει ακόμη τους λαούς της Ευρώπης, οι ηγεσίες της οποίας παραμένουν επικινδύνως κοντόφθαλμες.
