Τα κόμματα μοιάζει να έχουν εξαντλήσει το δυναμικό τους. Δυσκολεύονται να βρουν ως υποψηφίους δημάρχους, ιδίως στις μεγάλες πόλεις, αλλά και περιφερειάρχες, πρόσωπα «υπεράνω πάσης υποψίας». Πρόσωπα φρέσκα. Καταξιωμένα στις τοπικές κοινωνίες. Με καταξίωση που προέρχεται όχι μόνον από την επαγγελματική, ή ακαδημαϊκή και καλλιτεχνική τους επιτυχία, αλλά συνοδεύεται από καταγεγραμμένη κοινωνική δράση. Που δεν παπαγαλίζουν τυποποιημένη συνθηματολογία, στη βαρετή ξύλινη γλώσσα των κομματικών κατεστημένων. Αλλά μπορούν να αρθρώσουν λόγο καθαρό, με κοινό νου, για το πώς θα γίνει καλύτερη η καθημερινότητα των συμπολιτών τους, στο δήμο ή την περιφέρεια που φιλοδοξούν να διοικήσουν.
Αντ’ αυτού σκαλίζουν τα κομματικά τους ερμάρια αναζητώντας γυαλιστερές χάντρες για να θαμπώσουν τους ιθαγενείς. Και τι βρίσκουν πιο πρόχειρο; Τους εν ενεργεία ή τους πρώην βουλευτές τους. Η τους επιλαχόντες. Τους οιονεί συνυπεύθυνους για την κατάντια της χώρας τα τελευταία χρόνια. Είτε βρίσκονταν στην κυβέρνηση είτε στην αντιπολίτευση.
Τι σημαίνει αυτό; Ότι στέρεψε η Ελλάδα; Ότι δεν υπάρχουν νέα φωτεινά μυαλά; Ότι το «χάρισμα» το έχουν μόνον όσοι βρίσκονται στα κοινοβουλευτικά έδρανα ή πέρασαν από αυτά; Αν είναι Έτσι να πάμε να αυτοκτονήσουμε ως έθνος, να μη βασανιζόμαστε. Αλλά δεν είναι. Απλώς, το συντριπτικώς μεγαλύτερο κομμάτι εκείνων οι οποίοι, εξοπλισμένοι με γνώσεις και προσόντα, έδωσαν με επιτυχία τον προσωπικό τους αγώνα και καταξιώθηκαν στην κοινωνία, δεν είναι πρόθυμο να πάρει μέρος σε ένα παιγνίδι του το θεωρεί «στημένο». Με «σημαδεμένη τράπουλα».
Διότι τα κόμματα δεν παραιτούνται των κεκτημένων τους. Δεν αφήνουν το πεδίο ελεύθερο για την ανάδειξη, εκ των κάτω, ενός νέου πολιτικού δυναμικού. Και όταν ακόμη φτάνουν στο σημείο να δηλώνουν ότι «δεν δίνουν χρίσματα», όπως ανακοίνωσε π.χ. η Νέα Δημοκρατία, εκείνοι που θα μπορούσαν να συγκροτήσουν ανεξάρτητα, υπερκομματικά ψηφοδέλτια, αντιλαμβάνονται ότι μια τέτοια δήλωση είναι κενή περιεχομένου. Ίσα για να καλύψει την αδυναμία επιλογής.
Με εξαίρεση την κολοβή θητεία του μακαρίτη Μιλτιάδη Έβερτ στον Δήμο Αθηναίων, δεν θυμάμαι δα και καμιά άλλη περίπτωση επιτυχημένου δημάρχου από αυτούς που υποχρεώθηκαν από τα κόμματα τους να εγκαταλείψουν, με το ένα πόδι, την «κεντρική πολιτική σκηνή» και να το αποθέσουν πάνω στην τοπική αυτοδιοίκηση. Ενώ πετυχημένοι δήμαρχοι, π.χ. σαν τον Σταυρό Μπένο της Καλαμάτας, ανανέωσαν πράγματι και την «κεντρική σκηνή» -θυμηθείτε τα ΚΕΠ.
