Στις 5 Μαρτίου αναμένεται να επισκεφθεί την Ελλάδα ο πρόεδρος της Γερμανίας Γιόαχιμ Γκάουκ. Και από τα γερμανικά μέσα ενημέρωσης έρχεται η προαγγελία ότι, κατά την διάρκεια αυτής της επίσκεψης, ο κ. Γκάουκ «θα ζητήσει συγνώμη» για τις θηριωδίες που διέπραξαν οι συμπατριώτες του κατά του ελληνικού λαού. Έχει μάλιστα επιλεγεί ένας συγκεκριμένος, άγνωστος στους πολλούς, τόπος μαρτυρίου, όπου θα συμβεί αυτό. Το μικρό χωριό Λυγκιάδες, στο όρος Μιστσικέλι, από όπου μπορεί κανείς να απολαύσει την θέα των Ιωαννίνων και της λίμνης τους.
Ξημερώματα της Κυριακής 3 Οκτωβρίου του 1943 οι επίλεκτοι Ναζί της μονάδας «Εντελβάις», -αυτοί τους οποίους θαυμάζουν οι Χρυσαυγίτες- εισβάλουν στο ηπειρωτικό χωριό, εκτελούν 82 ανθρώπους, μεταξύ των οποίων πολλά μικρά παιδιά, λεηλατούν το βιός των κατοίκων, αρπάζοντας ακόμη και τα ζώα τους και φεύγουν αφήνοντας πίσω τους πτώματα και αποκαΐδια. Τα ονόματα τους γνωστά στο δικαστήριο της Νυρεμβέργης. Το οποίο και τους καταδικάζει. Αλλά στη συνέχεια το νεαρό κράτος της Δυτικής Γερμανίας, τους αφήνει ελεύθερους.
Τώρα ο Γερμανός πρόεδρος, στο πλευρό του Γιαννιώτη δικού μας ομολόγου του, θα ζητήσει συγνώμη. Καλοδεχούμενη. Αλλά δυστυχώς λειψή. Γιατί θα αφορά μόνο το πρώτο έγκλημα. Της ναζιστικής Γερμανίας. Ούτε κουβέντα για το δεύτερο. Της δημοκρατικής Γερμανίας: Την ταχύτατη απελευθέρωση όλων αυτών των εγκληματιών πολέμου. Και όμως. Έσεται η έσχατη πλάνη χείρων του πρώτου κακουργήματος. Διότι η ατιμωρησία των εγκληματιών πολέμου είναι η εσχάτη Ύβρις έναντι των θυμάτων τους και της ανθρωπότητας.
Καλοδεχούμενη η «συγνώμη». Αρκεί να μην εμπίπτει στην περιγραφή της δικής μας λαϊκής παροιμίας «από τότε που βγήκε το «συγνώμη», χάθηκε το φιλότιμο». Και εν προκειμένω το φιλότιμο του μεταπολεμικού γερμανικού κράτους δεν έχει εκδηλωθεί ποτέ, έναντι των θυμάτων αυτών των θηριωδιών. Και οι δράστες έμειναν ατιμώρητοι και τα θύματα δεν δικαιώθηκαν. Τι θα μπορέσει να πει άραγε ο κ. Γκάουκ, αν τον ρωτήσει κάποιος από τους επιγόνους των σφαγιασθέντων, «Γιατί αρνείσθε να καταβάλετε τις πολεμικές αποζημιώσεις»;
Η εφημερίδαDie Zeitδίνει μια σαφή εξήγηση Γιατί οι Γερμανοί αποφεύγουν να θυμούνται τους εκατοντάδες τόπους μαρτυρίου της Ελλάδας, αποδίδοντας την επιλεκτική αμνησία στον «φόβο του Βερολίνου πως σε περίπτωση που καταβάλει αποζημιώσεις θα ξεσηκώνονταν κύματα απαιτήσεων από ολόκληρο τον κόσμο».
Υπάρχει κάτι, πιο αφιλότιμο από αυτό;
