Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ:Αρον, άρον Σταύρωσον

γ-π-μασσαβετασαρον-άρον-σταύρωσον-236140

Θέλοντας και μη, υποχρεούμαι να πάρω θέση για το εγχείρημα του Σταυρού Θεοδωράκη να ανακοινώσει την ίδρυση νέου κόμματος. Διότι αρκετοί, συνάδελφοι αλλά και άλλοι, έσπευσαν να μου τηλεφωνήσουν για να με ρωτήσουν «πως μου φάνηκε αυτό το ξαφνικό». Η ακόμη και το «κουφό».

Τον Σταύρο τον γνωρίζω από το 1988, όταν συνεργαζόμασταν στην αλησμόνητη «Πρώτη». Γίναμε φίλοι. Οπότε η τοποθέτηση μου, έναντι του προσώπου του, μπορεί, ευκόλως, να κατηγορηθεί, από τους καλοθελητές, ως μεροληπτική. Διό και θα είμαι φειδωλός στις κρίσεις για το ίδιο το εγχείρημα και τον πρωταγωνιστή του.

Περιορίζομαι μόνο να αξιολογήσω την ιδρυτική διακήρυξη του ως ένα συναισθηματικό ξέσπασμα ευαίσθητου ανθρώπου, χωρίς την ξύλινη γλώσσα των συνήθων «πολιτευόμενων». Μοιάζει περισσότερο με δημοσιογραφική περιγραφή και έκφραση αγωνίας για την πορεία του τόπου. Χωρίς σαφείς προτάσεις για την λύση του δράματος. Δεν είναι πολιτικό πρόγραμμα. Το οποίο ασφαλώς και θα κρίνω, όταν το δω.

Εκείνο το όπιο θέλω σήμερα να σχολιάσω είναι η ευκολία με την οποία, ακαριαίως, ενεργοποιήθηκαν τα συνήθη ελληνικά ανθρωποφάγα σύνδρομα. Ιδίως από την συντεχνία μας. Πόσο άμεση ήταν η παραγωγή χολής. Πόσο εύκολα θυμήθηκαν διάφοροι ότι είναι «το παιδί από την Αγία Βαρβάρα». Δηλαδή από τα πάλαι ποτέ «γύφτικα». Οτι δεν έχει κολεγιακές περγαμηνές, αλλα μόνον απολυτήριο λυκείου. Με ιδιαίτερη θλίψη μάλιστα διάβασα ένα σχόλιο του Νίκου Τσαγκρή, διευθυντή μας στην «Πρώτη», ότι τα ελληνικά του Σταυρού, όταν ξεκίνησε τη δημοσιογραφία, ήταν του επιπέδου «τη κοπή τη πίτα», Δηλαδή «γύφτικα». Αλήθεια, Νίκο, πως του εμπιστεύθηκες τα αιχμηρά παραπολιτικά της «Πρώτης» με τέτοια «αγραμματοσύνη»;

Η εποχή μετά το τέλος της μεταπολίτευσης απαιτεί νέες απαντήσεις. Μπορεί εμένα να μη με καλύπτουν οι «απαντήσεις» το Σταυρού. Αλλά με ικανοποιεί το γεγονός ότι «το παιδί από την Αγία Βαρβάρα», που κατάφερε να είναι επιτυχημένος με ό,τι καταπιάστηκε, εξοπλισμένο με «κοινό νου» και δύναμη ψυχής, τολμά να πάει κόντρα στο ρεύμα. Διότι έχουμε ανάγκη από τέτοιες «αναταράξεις» ενός απαξιωμένου πολιτικού συστήματος, βυθισμένου στον κόπρο του Αυγείου. Μπορεί ο Σταύρος να μην είναι ο ζητούμενος «Ηρακλής». Αλλά είναι παρήγορο ότι τόλμησε.

Αφήστε, μόνιμοι και εύκολοι παραγωγοί χολής, επικριτές των πάντων και αρειμάνιοι συνωμοσιολόγοι του καφενείου «Η Ελλάς», όλα τα λουλούδια να ανθίσουν. Μπας και υπάρξει Ανοιξη.

#Tags

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου