Πριν από μερικούς μήνες, παρακολουθώντας τις φασιστικές αγριότητες στις οποίες επιδίδονταν τυφλωμένοι από το θρησκευτικό μίσος ισλαμιστές, στη Συρία, με καρατομήσεις ανθρώπων και επιδόσεις ανθρωποφαγίας, με «σπεσιαλιτέ» την κατασπάραξη της καρδιάς των θυμάτων, αναρωτιόμουν τι σχέση μπορούν να έχουν όλα αυτά με τα «ευρωπαϊκά ιδεώδη» και τις αρχές του ανθρωπισμού. Και γιατί οι μετρίου αναστήματος ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ενωσης υποστηρίζουν με κάθε τρόπο αυτές τις ορδές, στην προσπάθεια τους να πάρουν την εξουσία από τον επίσης άθλιο, ως κληρονομικό δικτάτορα, Ασαντ.
Ήταν τόσο θολωμένα τα μυαλά αυτών των «ηγετών» της Ευρώπης, ώστε ο ερωτύλος πρόεδρος της Γαλλίας Φρανσουά Ολαντ, ήταν έτοιμος να στείλει και στρατεύματα στη Συρία προκειμένου να συνδράμουν τους σφαγείς στο έργο τους. Και φυσικά έκαναν ότι δεν βλέπουν τα εγκλήματα. Όπως τις σφαγές χριστιανών ιερωμένων. Με κορυφαία την απαγωγή των δυο ορθοδόξων επισκόπων. Για τους η ευρωπαϊκή ηγεσία έκανε …την πάπια.
Τώρα, με την ίδια απορία παρακολουθώ την στάση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εναρμονισμένη, όπως και στην περίπτωση της Συρίας, με εκείνη των ΗΠΑ, απέναντι στις εξελίξεις στην Ουκρανία. Και αντί να βλέπω μια Ευρώπη αντίθετη προς όλες τις φατρίες των πρώην κομμουνιστών «απαράτσνικων» που τώρα έγιναν πολιτικοί και οικονομικοί «ολιγάρχες» στην Ουκρανία, τη Ρωσία, την Λευκορωσία, και συγκρούονται αγρίως για την νομή του πλούτου κάθε χώρας, τι βλέπω; Μια Ευρώπη που ταυτίζεται, όχι απλώς με την Τιμοσένκο, εξίσου διεφθαρμένη και «κονομημένη» όσο και η φάρα του Γιανούκοβιτς, αλλά με τους νεοναζί της Ουκρανίας.
Μια Ευρώπη που μπορεί να καταδικάζει -και δικαίως- την Ελλάδα για παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ενός Ρομά πολίτη, αλλά στηρίζει μια κυβέρνηση που αποφασίζει την απαγόρευση των μειονοτικών γλωσσών στην Ουκρανία. Μεταξύ των οποίων και της ελληνικής, που ομιλείται ακόμη στην περιοχή της Μαριούπολης και ευρύτερα στην Κριμαία.
Κρίμα που δεν υπάρχει εν ζωή ο Γεώργιος Παπανδρέου να στείλει το μήνυμα στους χθαμαλούς ηγέτες της σημερινής Ευρώπης ότι «δεν κάνουμε επιλογή τυράννων, απορρίπτουμε την τυραννία». Και την απορρίπτουμε ακόμη περισσότερο όταν εναγκαλίζεται τους πλέον ειδεχθείς νεοφασίστες. Αλλά κανείς, δυστυχώς, δεν ενδιαφέρεται πράγματι για την τύχη του ουκρανικού λαού. Μόνο για το πλιάτσικο του πλουσίου υπεδάφους της Ουκρανίας ενδιαφέρονται και η Μερκελ και ο Πούτιν.
