Χαράς ευαγγέλια. Συμφώνως προς τα στοιχεία που βλέπουν το φως της δημοσιότητας πάμε καλά. Πάμε πολύ καλά. Πώς αλλιώς δηλαδή να ερμηνευθεί το γεγονός ότι παράγουμε τόσον πλούτο, ώστε αυξήθηκαν κατά 38 οι πολυεκατομμυριούχοι μας τον τελευταίο χρόνο; Και όχι μόνον εμείς. Αλλά παγκοσμίως όλα είναι ανθηρά. Αν δεν με πιστεύετε δεν έχετε παρά να ρίξετε μια ματιά στα στοιχεία που δημοσίευσε το αμερικανικό περιοδικό «Forbes», το οποίο κάθε χρόνο καταρτίζει τον κατάλογο με τους πλουσιότερους ανθρώπους του πλανήτη.
Μπορεί λοιπόν η οικονομική κρίση που ξεκίνησε το 2008 να οδήγησε στην ανεργία και την εξαθλίωση εκατοντάδες εκατομμύρια συνανθρώπους μας σε ολόκληρο τον κόσμο και δεκάδες εκατομμύρια ειδικότερα στη «μεγάλη μας πατρίδα», την Ευρώπη, αλλά είχε και τα …καλά της. Όπως άλλωστε συμβαίνει πάντοτε, όταν εξαθλιώνονται οι πολλοί, έτσι για να γίνουν …πιο ανταγωνιστικές οι οικονομίες τους και να συμμορφωθούν προς τις «επιταγές των αγορών», έχουμε τώρα υπερεπάρκεια δισεκατομμυριούχων στον πλανήτη.
Το 2008, όταν ξεκίνησε η κρίση, οι δισεκατομμυριούχοι, όπως τους κατέγραφε το εξειδικευμένο αμερικανικό περιοδικό, ήταν μόλις 703, με συνολική περιουσία που έφτανε τα 2,4 τρισεκατομμύρια δολάρια. Για να ανεβεί το 2010 στους 1.011 με περιουσία 3,5 δις, δηλαδή περίπου χίλιες φορές το συνολικό χρέος της χώρας μας. Ανάλογη πορεία είχαμε και τα δυο επόμενα χρόνια. Για να φτάσουμε το 2013 να έχουμε πια 1.645 μεγιστάνες του πλούτου που διαθέτουν συνολική περιουσία πάνω από 6,4 τρισεκατομμύρια δολάρια.
Με απλά λόγια οι άρχοντες του πλούτου υπερδιπλασιάσθηκαν μέσα σε μια πενταετία. Αλλα αυτό δεν είναι το μόνο εντυπωσιακό γεγονός. Διότι πέρα από το ότι αυξήθηκαν αισθητά οι δισεκατομμυριούχοι, αύξησαν και σε τρομακτικά μεγέθη τις περιουσίες τους. Ο πλούτος τον οποίο έχουν σωρεύσει σχεδόν τριπλασιάσθηκε. Έφτασε τα 6,4 τρισεκατομμύρια δολάρια.
Όσοι πιστεύουν ότι αυτό το γαϊτανάκι μπορεί να συνεχίζει την πορεία του στο διηνεκές, παράγοντας από την μια μετρημένους Κροίσους που γίνονται όλο και πλουσιότεροι, και από την άλλη χώρες ολόκληρες, κοινωνίες δυστυχισμένων, παιδιά που πεθαίνουν από πεινά και απουσία περίθαλψης, τραγικούς αυτόχειρες και νεόπτωχους, χωρίς να κινδυνεύουν τα θεμέλια αυτού του συστήματος, είναι επικινδύνως κοντόφθαλμοι. Και δυστυχώς μας κυβερνούν. Ιδίως εν Ευρώπη. Παράγοντας απελπισμένους, που καταφεύγουν ακόμη και στην «ελπίδα» του φασισμού.
