Μήπως θυμάστε πόσα χρόνια σέρνεται αυτή η υπόθεση με την κατάργηση αχρείαστων ή άχρηστων φορέων του δημοσίου, που θα μας απάλλασσε από περιττά βάρη; Που θα ελάφρυνε σημαντικά τον κρατικό προϋπολογισμό; Πόσες μελέτες είχε κάνει ο Θεόδωρος Πάγκαλος, στον οποίο είχε ανατεθεί αυτή η αποστολή, όταν ήταν αντιπρόεδρος στην κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, ακριβώς για να τονισθεί σημειολογικός η «βαρύτητα» της υπόθεσης;
Εφτασε λοιπόν η σωτήριος ημέρα. Η Βουλή των Ελλήνων, μετά από μια επεισοδιακή συνεδρίαση, κατά την οποία υψώθηκαν κορώνες λαϊκισμού από αμύντορες της διατήρησης ορισμένων «φορέων» με βαρύγδουπα ονόματα, όπως για παράδειγμα η «Διεθνής Ακαδημία Ελευθερίας» στο Μεσολόγγι, η μηδέποτε λειτουργήσασα, και υπέρ της οποίας εξεσπάθωσεν ηρωικώς ο πρώην πρόεδρος της Βουλής Απόστολος Κακλαμάνης, εψήφισεν επιτέλους το «ξεκαθάρισμα». Μόνο που κόψε – κόψε και κοσκίνισε – ξανακοσκίνισε, αυτό που είχε φτάσει στην «κρίσιμη συνεδρίαση» δεν ήταν παρά ένας ισχνός κατάλογος 23 φαντασμάτων. Από τα οποία αποστρατεύθηκαν τα 22.
Αντί για τις δεκαδες οργανισμούς, ιδρύματα και εταιρίες του δημοσίου, για τις οποίες μιλούσαν όταν ξεκίνησε η υπόθεση, είχαμε τα παρακάτω αποτελέσματα:
*** Οι δεκατρείς από τους φορείς που καταργούνται δεν απασχολούσαν ούτε έναν εργαζόμενο. Σκέτες επιγραφές. Άρα κέρδος ανύπαρκτο.
*** Πέντε άλλοι φορείς απασχολούσαν, όλοι μαζί, 22 άτομα. Αρα κέρδος ασήμαντο.
Συνολικώς η κατάσταση περιγράφεται με την αρχαία έκφραση του Λουκιανού «ώδινεν όρος και έτεκεν μυν», η με τον τίτλο του έργου του Σαίξπηρ «Πολύ κακό για το τίποτα». Και διερωτάται κανείς τι είναι πιο κωμικό στην υπόθεση αυτή. Η φούσκα με την οποία κατέληξε, ενώ όλοι γνωρίζουν ότι η περίοδος της μεταπολίτευσης ήταν παραγωγικότατη σε δημιουργία «φορέων», στους οποίους βολεύονταν οι εκάστοτε «ημέτεροι», η το γεγονός ότι χρειάσθηκαν τόσα χρόνια με μελέτες και πισωγυρίσματα ώσπου να ψηφίσει η βουλή αυτήν την «γενναία» απόφαση;
Οχι. Το κωμικό και τραγικό της υπόθεσης είναι άλλο. Ότι δηλαδή η ιστορία αυτή θα τραβούσε και άλλο, σε βάθος χρόνου, αν δεν υπήρχαν τα τελεσίγραφα των δανειστών. Ότι το πολιτικό μας σύστημα σύρεται, εκών άκων, σε αποφάσεις, μόνον όταν «το πιάνουν από τον λαιμό» οι τροϊκανοί. Και όχι όταν το επιβάλουν οι ανάγκες του τόπου, το συμφέρον των πολιτών.
Ως πότε θα λειτουργούν τα κόμματά μας με αυτόν τον τρόπο;
