Στην Ελλάδα έχει περάσει σχεδόν απαρατήρητη μια πρόταση που μπορεί μεν να θυμίζει το γνωστό σύνθημα του ΚΚΕ ή και άλλων τμημάτων της Αριστεράς, «το χρέος να πληρώσει, η πλουτοκρατία», αλλά αυτή την φορά προέρχεται από την επίσημη έκθεση της Bundesbank, της Γερμανικής Ομοσπονδιακής Τράπεζας. Πρόταση με την οποία υποστηρίζεται ότι, οι χώρες της κρίσης, πρέπει να ζητούν πρώτα τη συνδρομή των πλουσίων τους και μετά τη βοήθεια άλλων χωρών.
Εδώ κάνουμε το ακριβώς αντίθετο. Την κρίση την πληρώνουν οι χαμηλόμισθοι και οι συνταξιούχοι. Μήπως αυτό συμβαίνει διότι δεν έχουμε πολλούς και πολύ πλούσιους; Ασφαλώς και έχουμε. Ο περιπλανώμενος δημόσιος ομιλητής Γιώργος Παπανδρέου υποστήριξε, στην τελευταία παρέμβαση του, ότι πέντε οικογένειες ελέγχουν πάνω από το 70% του ΑΕΠ της χώρας. Έστω και αν δεν έκανε την αυτοκριτική του για το πώς αυτό συνεχίζεται μετά από τόσα χρόνια «σοσιαλιστικής» διακυβέρνησης, στην οποία συμμετείχε, πάντως η διαπίστωση του δεν απέχει από την πραγματικότητα.
Εδώ που έχουμε φτάσει, το χρέος μας παραμένει μη βιώσιμο. Και πέρα από τα επικοινωνιακά τεχνάσματα με τα «πλεονάσματα», οι κυβερνώντες γνωρίζουν πολύ καλά, ότι τα περί εξόδου στις διεθνείς αγορές, για δανεικά, είναι φρούδες ελπίδες. Όπως επίσης γνωρίζουν ότι μόνη περίπτωση να καταστεί το χρέος βιώσιμο είναι να υπάρξει γενναίο «κούρεμα» του δημόσιου χρέους. Να θελήσουν δηλαδή οι χώρες της ευρωζώνης να χάσουν ένα μέρος των χρημάτων που μας δάνεισαν.
Αλλά και αυτή η λύση, την οποία συνιστούν διεθνείς οικονομολόγοι, αλλά την εξορκίζουν όλοι οι υπουργοί οικονομικών και οι ηγέτες των χωρών που μας δάνεισαν, είναι δίκοπο μαχαίρι. Διότι, μετά από ένα τέτοιο κούρεμα, αν δεν ανοίξει το κέρας της Αμάλθειας να τρέχει χρήμα στην Ελλάδα, αν ξαναχρειαστούμε δανεικά, κανείς δεν βάζει το χέρι του στον κρατικό του κορβανά για να μας δώσει.
Επομένως η πρόταση για μια εφάπαξ, σοβαρή, φορολόγηση των δικών μας πλουσίων, βάσει της συνολικής περιουσίας εκάστου, είναι κάτι που θα έπρεπε να είχε ήδη γίνει. Και μπορεί, ακόμη και τώρα, να πραγματοποιηθεί. Αλλά με μια αιφνιδιαστική κίνηση, χωρίς προηγούμενες συζητήσεις. Ώστε να μη δοθεί χρόνος για φυγάδευση κεφαλαίων στο εξωτερικό.
Αρκεί η κυβέρνηση να έχει την βούληση, και την εσωτερική δύναμη να το τολμήσει.
