Μετά από τόσα χρόνια καθημερινής επικοινωνίας, έχει αναπτυχθεί μια φιλία εξ αποστάσεως με τόσους πολλούς αναγνώστες –αλλά και συνεργάτες των εφημερίδων που δημοσιεύουν καθημερινώς την «Καλημέρα» μου. Φιλία την οποία οι περισσότεροι επιβεβαίωσαν με μηνύματα που πράγματι με συγκίνησαν, όταν αναφέρθηκα στο πρόβλημα υγείας με τους υψηλούς καρκινικούς δείκτες.
Σήμερα λοιπόν οφείλω να μοιραστώ μαζί τους την χαρά μου. Διότι το ένα από τα προβλήματα, αυτό που ομολογουμένως μου είχε …κόψει τα πόδια, όταν στο παραπεμπτικό από τους γιατρούς του ταμείου μας προς το αντικαρκινικό νοσοκομείο «Άγιος Σάββας» διάβασα εκείνη τη διάγνωση «CA πνεύμονα», μετά από τρίμηνη αλλαγή του τρόπου ζωής μου, οδήγησε σε μια νέα πραγματικότητα που καταγράφηκε στο σημερινό συμπέρασμα της αξονικής τομογραφίας.
Διότι ναι μεν τελικώς ο μπαγάσας ο καρκίνος δεν κρυβόταν εκεί, αλλά το μισό πνευμόνι είχε αχρηστευθεί –βεβαίως ως συνέπεια του, επί πενήντα έξη χρόνια, μανιώδους καπνίσματος. Είχε περιέλθει σε κατάσταση «ατελεκτασίας». Έκοψα το κάπνισμα, με μια μόνο μικρή παρασπονδία: Κάθε μεσημέρι, την ώρα που γράφω, μου επέτρεψαν δυο μόνο πουράκια. Και το αποτέλεσμα εξέπληξε ακόμη και τους θεράποντες γιατρούς μου: «Πλήρης υποχώρηση της ατελεκτασίας».
Εκτός από το κάπνισμα άλλαξα και πολλά άλλα πράγματα στη ζωή μου. Από την διατροφή ως την καθημερινή μου άσκηση. Έτσι μπορώ να αισιοδοξώ ότι και το πρόβλημα που εντοπίσθηκε, εν τη γενέσει του, στο παχύ έντερο, θα μπορέσω να το αντιμετωπίσω με την ίδια επιτυχία. Άλλωστε και μια μικρή επέμβαση, αν καταστεί αναπόφευκτη, έχει γίνει πια υπόθεση ρουτίνας. Και οφείλω να πω ότι το ιατρικό δυναμικό του «Αγίου Σάββα» με έχει εντυπωσιάσει για την δουλειά του.
Ευχαριστώ από καρδιάς όλους τους φίλους αναγνώστες και συνεργάτες για τα μηνύματα συμπαράστασης που μου έστειλαν. Θα είμαι εδώ, όσο το μυαλό μου δουλεύει κανονικά, για να επικοινωνώ μαζί σας, εκφράζοντας τις απόψεις μου, για όσα μας απασχολούν, με μοναδικό προσόν αυτό που, δυστυχώς, σπανίζει στα άνω δώματα της εξουσίας μας: Τον κοινό νου. Και την απλότητα στην έκφραση. Γιατί η αλήθεια δεν χρειάζεται …περικοκλάδες για να την πεις. Πρέπει να τη λες, γράφοντας, σαν να μιλάς στη μάνα σου.
