Από την αρχή αυτής της κρίσης, ιδίως δε αμέσως μετά τη δημιουργία και τη λειτουργία της «τρόικας», σας έχω ζαλίσει επιμένοντας να επαναλαμβάνω ότι η κρίση δεν είναι απλώς και μόνον οικονομική. Ότι είναι πρωτίστως πολιτική. Και ότι το πρόβλημα δεν είναι τόσο ελληνικό, όσο, κυρίως, ευρωπαϊκό. Επιμένοντας ότι ένα βασικό στοιχείο της κρίσης είναι η έλλειψη αντάξιας πολιτικής ηγεσίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και πρωτίστως της Ευρωζώνης.
Ελπίζω ότι θυμάστε τα κείμενά μου, με τα οποία επέμενα ότι έχουμε την ατυχία, αυτή την κρίση, να τη διαχειρίζονται πολιτικοί ηγέτες υποκείμενοι στον κανόνα της χρυσής μετριότητας. Χωρίς αληθινά οράματα. Χωρίς την ικανότητα να εμπνεύσουν τους λαούς της Ευρώπης. Διό και φτάσαμε στο απαράδεκτο φαινόμενο πολιτικές ηγεσίες χωρών του ευρωπαϊκού Νότου, αντί να λογοδοτούν προς τους λαούς τους, να συμπεριφέρονται ως εκτελεστικοί υπάλληλοι της τρόικας. Κυβερνήσεις, αλλά ακόμη και κοινοβούλια, να εξελίσσονται σε ορντινάτσες τριών γραφειοκρατών και του εσμού των ομοίων τους.
Διό και χαίρομαι ιδιαιτέρως σήμερα, όταν διαβάζω ότι, επιτέλους, την αλήθεια αυτή, φτάνει να παραδέχεται και η «ναυαρχίδα» του παγκόσμιου οικονομικού τύπου, οι Financial Times, από το άρθρο των οποίων αναδημοσιεύω το ακόλουθο απόσπασμα:
Η μάλλον αναπόφευκτη οικονομική κρίση έχει πλέον γεννήσει μια σειρά από άλυτα ακόμη προβλήματα. Οι δυσκολίες των οικονομιών που πλήττονται από κρίση είναι προφανείς: Τεράστια ύφεση, εξαιρετικά υψηλή ανεργία, μαζική μετανάστευση και βαριά συσσώρευση του χρέους. Αυτά τα προβλήματα είναι όλα πολύ γνωστά. Ωστόσο, η συνταγματική διαταραχή της ευρωζώνης είναι λιγότερο γνωστή. Εντός της ευρωζώνης, η εξουσία συγκεντρώνεται σήμερα στα χέρια των κυβερνήσεων των πιστωτριών χωρών, κυρίως της Γερμανίας, και ένα τρίο από μη εκλεγμένους γραφειοκράτες – η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο . Οι λαοί των χωρών που θίγονται δεν έχουν καμία επιρροή επάνω τους. Οι πολιτικοί, οι οποίοι είναι υπόλογοι σε αυτούς, είναι ανίσχυροι. Αυτό το διαζύγιο μεταξύ της υποχρέωσης λογοδοσίας, χτυπά δυνατά στην καρδιά της, κάθε έννοια δημοκρατικής διακυβέρνησης. Η κρίση της ευρωζώνης δεν είναι μόνο οικονομική, είναι και συνταγματική».
Αν οι πολιτικοί ηγέτες δεν αναλάβουν τις ευθύνες τους και κρύβονται πίσω από την τρόικα, τότε τα προγράμματα των γραφειοκρατών δεν έχουν να προσφέρουν στην Ευρώπη παρά μόνον τούτο: Κακομοιριά και δυστυχία.
