Από όλη αυτή την ιστορία με τις σκανδαλώδεις χορηγήσεις αλλά και συμβάσεις -κυρίως με εταιρείες του ομίλου Κοντομηνά- του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, επί ημερών του κ. Άγγελου Φιλιππίδη, αναδεικνύεται άλλη μια κακοδαιμονία του ελληνικού πολιτικού συστήματος: Ο τρόπος, τα κριτήρια επιλογής ανθρώπων στους οποίους ανατίθεται να διοικήσουν μεγάλους οργανισμούς, οι οποίοι είτε ανήκουν εξ ολοκλήρου στο κράτος, είτε ελέγχονται από αυτό.
Αναρωτιέμαι αν σε οποιαδήποτε ευνομούμενη πολιτεία, θα επέλεγαν για μια τόσο σημαντική θέση ένα άτομο με την «προϋπηρεσία» του κ. Φιλιππίδη. Ενός ανθρώπου που έγινε γνωστό στο δημόσιο βίο ως πρόεδρος μιας ποδοσφαιρικής ανώνυμης εταιρείας. Από την οποία αντικαταστάθηκε όταν έγινε πρωταγωνιστής θλιβερού επεισοδίου μέσα στο γήπεδο, εισβάλλοντας στον αγωνιστικό χώρο και επιδιδόμενος σε γρονθοκοπήματα επί του διαιτητή κ. Ευθυμιάδη, δίνοντας… το καλό παράδειγμα «φίλαθλης» συμπεριφοράς στους θερμόαιμους νεαρούς «οπαδούς» της ομάδας του.
Και όμως, όχι μόνον τον επέλεξαν για τη θέση αυτή, αλλά τον προόριζαν, αν η Νέα Δημοκρατία κέρδιζε τις εκλογές του 2009, για διεθνή σταδιοδρομία. Για την ιδιαιτέρως σημαντική θέση του αντιπροσώπου της Ελλάδος στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. (Εδώ που τα λέμε, με τέτοιο πρόεδρο που είχε την περίοδο εκείνη το ΔΝΤ, τον Στρος Καν, ίσως η επιλογή αυτή να ήταν… αντάξια του «κύρους» μιας τέτοιας διοίκησης).
Οπως αναρωτιέμαι, με αφορμή τα όσα αποκαλύπτονται για τις επιδοτήσεις του κ. Μιχάλη Λιάπη, για το εξοχικό του στο Μεγάλο Χωριό της Ευρυτανίας, αν συνάδει προς ευνομούμενη πολιτεία, η πρακτική που αναδεικνύεται από αυτή την υπόθεση. Το να χορηγούνται δηλαδή οι εθνικές και κοινοτικές επιδοτήσεις, ακόμη και αν πράγματι πρόκειται για κατασκευή ξενώνων και όχι απλώς εξοχικών, σε υπουργούς και άλλα κυβερνητικά στελέχη και πρώτου βαθμού συγγενείς τους.
Υποτίθεται ότι τέτοια προγράμματα έχουν ως στόχο να ζωντανέψουν την ορεινή περιφέρεια της Ελλάδος. Να βοηθήσουν ανθρώπους που ήδη ζουν σε ορεινές περιοχές, ή νέους που εγκαταλείπουν τα μεγάλα αστικά κέντρα και επιχειρούν κάτι νέο, μια τουριστική επένδυση στα ορεινά χωριά. Όταν όμως καταλήγουν στην τσέπη υπουργών και των αδελφών τους, για να γίνουν εξοχικά, είναι μια διπλή κλοπή. Γιατί δεν κλέβουν απλώς το δημόσιο χρήμα. Αλλά και τα όνειρα και τις ελπίδες νέων ανθρώπων που κανονικώς θα έπρεπε να προτιμηθούν για τέτοιες επενδύσεις.
