Υπάρχει ελπίδα. Αυτό είναι το καταστάλαγμα από την ανάγνωση του πορίσματος, βάσει του οποίου ασκούνται οι διώξεις για τα θαλασσοδάνεια του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου. Διώξεις που περιλαμβάνουν και «βαριά ονόματα» του οικονομικού και κοινωνικού μας κατεστημένου. Από τον πρώην πρόεδρο του Ταμιευτηρίου, Άγγελο Φιλιππίδη, ως το Δημήτρη Κοντομηνά, τον άνθρωπο που τον βρίσκεις όποια πέτρα και αν σηκώσεις.
Υπάρχει ελπίδα. Διότι η υπόθεση αυτή προστίθεται στην καταδίκη της συμμορίας του Τσοχατζόπουλου, στο κύκλωμα του προφυλακισμένου Λαυρεντιάδη, στην παρέα τού επί μήνες προφυλακισθέντος Ρέστη, στου δικαζόμενου Μαντέλη, στη συμμορία του Καρούζου. Και, ελπίζω, πολλών περισσότερων που θα ακολουθήσουν.
Δεν είναι τυχαίο ότι, στις πιο κραυγαλέες περιπτώσεις, οι πρωταγωνιστές έχουν επιδείξει ιδιαίτερο ζήλο συμμετοχής στα μέσα ενημέρωσης, όπως είχε συμβεί και με την υπόθεση Κοσκωτά. Όχι με οικονομικά κριτήρια, αφού συνήθως τα μέσα ενημέρωσης παράγουν ζημίες. Αλλά διότι τα χρειάζονται ως μέσα πίεσης. Και διότι έτσι αγοράζουν και εκείνους τους δημοσιογράφους που επιδιώκουν πάντα την εύνοια των αφεντικών τους.
Θυμίζει η πορεία των δικαστικών ερευνών για τα σκάνδαλα, το προηγούμενο της ιταλικής δημόσιας ζωής με την επιχείρηση «καθαρά χέρια». Που οδήγησε σε πλήρη αλλαγή του πολιτικού χάρτη της Ιταλίας, αλλά όχι και στην πραγματική κάθαρση και απαλλαγή της από τη διαφθορά. Ας ελπίσουμε ότι η δική μας καθαρτήρια διαδικασία δεν θα έχει την ίδια κατάληξη. Ότι οι δικοί μας «Ντι Πιέτρο» δεν θα εξελιχθούν σε κομματάρχες, όπως συνέβη με τον περιώνυμο Ιταλό εισαγγελέα.
Ας κρατήσουμε για την ώρα το παρήγορο: Ότι τα αστυνομικά όργανα, όταν πέφτουν πάνω στην παρανομία Λιάπη, δεν στέκονται σούζα, όπως είχαμε συνηθίσει, αλλά τον συλλαμβάνουν. Ότι οι ανακρίτριες Ελένη Ράικου και Πόπη Παπανδρέου κινούνται με ανεξαρτησία δράσης, χωρίς να επιζητούν τη συγκατάθεση κάποιου πολιτικού κέντρου για τις ενέργειές τους, όπως ήταν σύνηθες φαινόμενο έως προσφάτως.
Υπάρχει ελπίδα ότι, αφού φτάσαμε στον πάτο της αποσύνθεσης και στο απόγειο της διαφθοράς, τώρα αρχίζουν να λειτουργούν αντισώματα. Με την προσδοκία ότι η κατάληξη δεν θα είναι το φιάσκο της «κάθαρσης» του 1989, αφού τώρα τον πρώτο λόγο στις διαδικασίες, δεν τον έχουν οι πολιτικοί, αλλά οι φυσικοί δικαστές. Και επειδή ακριβώς, δια της τιμωρού ψήφου των πολιτών, δεν υπάρχουν πανίσχυρα, αλλά καθημαγμένα κόμματα.