Εδώ το λέμε «δωράκι». Ή Μίζα. Ή Γρηγορόσημο. Και έχει… νομιμοποιηθεί από το 1984. Αρκεί να είναι σε… λογικά πλαίσια. «Καθένας δικαιούται ένα δωράκι, αλλά όχι και πεντακόσια εκατομμύρια δραχμές», είναι η φράση με την οποία μάθαμε, τότε, ότι αντέδρασε ο πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου, όταν του κατήγγειλαν ότι ο τότε διοικητής της ΔΕΗ, αλλοτινός «πρασινοφρουρός» Δημήτρης Μαυράκης, είχε πάρει «μίζα» πεντακοσίων εκατομμυρίων δραχμών, ποσό που αντιστοιχεί σήμερα προς περίπου ενάμισι εκατομμύριο ευρώ. Κατηγορία για την οποία ο κ. Μαυράκης απαλλάχθηκε δια βουλεύματος.
Η φράση έγινε κοινό μυστικό των παροικούντων την τότε Ιπποκράτους, αλλά επισήμως ο Ανδρέας αρνήθηκε την πατρότητα της. Στη βάση όμως λειτούργησε ως σύνθημα: Δικαιούμαι και εγώ το δωράκι μου. Αρκεί να αποφασίζω για μια υπόθεση η οποία σε κάποιον αποφέρει κέρδος. Έτσι έγινε… κεκτημένο δικαίωμα η μίζα. Και όποιος αφίστατο αυτού του δικαιώματος, ήταν άξιος της εθνικής απαξίας: Μαλάκας. Ο «μαλάκας» του υπουργείου, του δήμου, της υπηρεσίας, της δημόσιας επιχείρησης. Κάτι παραπάνω από το «κορόιδο». Διότι εκτός του ότι δεν υπηρετούσε το ατομικό του συμφέρον, χαλούσε τη «δουλειά» και για τους άλλους.
Στα απόνερα εκείνου του κύματος οι περιπτώσεις Τσοχατζόπουλου, Σμπώκου, Κάντα, Μαντέλη και λοιπών πρασίνων. Αλλά και των γαλάζιων που πήραν το «δωράκι» τους σε χρήμα, υλικά αγαθά ή και «εκδουλεύσεις» -π.χ. Λιάπης- από τη Ζίμενς και το Χριστοφοράκο. Μεταξύ των οποίων και δημοσιογράφοι. Ακόμη και με «αριστερή» πολιτική ταυτότητα. Στο ίδιο κλίμα και η περίπτωση Τομπούλογλου. Εξέλιξη εκείνου του πνεύματος είναι η φράση του «δεν είμαι μαλάκας εγώ, να τα παίρνουν οι άλλοι».
Εκεί, στην Τουρκία, το λένε «μπαχτσίς». Και, όπως αποκαλύπτεται, έχουν πέσει με τα μούτρα, από υπουργούς έως τα βλαστάρια τους. Που τώρα πιάνονται στη φάκα, όχι από τη θέληση της κυβέρνησής τους, ούτε από την αποτελεσματικότητα της κεμαλικής αντιπολίτευσής τους. Αλλά ως αποτέλεσμα ενός εσωτερικού πολέμου στους κόλπους των ισλαμιστών. Από τη λειτουργία των ισχυρών μηχανισμών που διαθέτει ο 72χρονος «σκληρός» πρώην ιμάμης Φετχουλάχ Γκιουλέν, άλλοτε μέντορας του πρωθυπουργού Ταγίπ Ερντογάν.
Και εκεί και εδώ, υπάρχει κάτι το κοινό στην αντιμετώπιση των φαινομένων διαφθοράς. Εκείνοι που πιάνονται να κλέπτουν οπώρας, αντιδρούν με τον ίδιο τρόπο: Καταγγέλλουν ότι είναι θύματα πολιτικής σκευωρίας. Ελλάς-Τουρκία, ίδια δικαιολογία.
