Και στην περίπτωση της «περιπέτειας» του Μιχάλη Λιάπη, ισχύει το αξίωμα: Ουδέν κακόν αμιγές καλού.
Το κακό είναι η ανάξια συμπεριφορά του Μιχάλη Λιάπη. Ανάξια για τον ίδιο και για την πολιτική κληρονομιά που κουβαλούσε. Ανάξια για τον πολιτικό, τον οποίο εκπροσωπούσε, στα όμματα εκείνων που τον ψήφιζαν, εκείνων που τον υπηρέτησαν ως πολιτικό προϊστάμενο. Ειδικώς αν προστεθεί στα υποκριτικά καμώματα του πρώην πασόκου εργατοπατέρα και νυν συριζαίου βουλευτή κ. Τσουκαλά. Που αναπαράγει με άλλες διατυπώσεις, πιο φλύαρες, το ιδεολόγημα Βουλγαράκη περί της «ηθικής» παντός «νομοτύπου» καμώματος.
Το κακό εκπροσωπείται από την «ηθική», τις πρακτικές, όσων εκπροσωπούν το πολιτικό κατεστημένο. Που διαμορφώνουν τα δημόσια ήθη. Ούτως ώστε οι ίδιοι να αίρονται υπεράνω του νόμου. Να χαίρουν του επαίσχυντου καθεστώτος ειδικής δωσιδικίας, με τις προκλητικές παραγραφές. Και όχι μόνον τις νομοθετημένες. Αλλά και τις άτυπες. Αυτές που έδιναν ακόμη και στα σόγια, ή τους κάθε είδους σμπίρους τους, ένα «κεκτημένο δικαίωμα». Να μένουν ατιμώρητοι, ακόμη και όταν συλλαμβάνονταν επ’ αυτοφώρω να παρανομούν. Εξασφαλίζοντας, διά της ανοχής, ασυλία, ακόμη και σε τροχαίες παραβάσεις. Από όργανα τα οποία τρομοκρατούσαν με το γνωστό ελληνικό «ξέρεις ποιος είμαι εγώ και που μπορώ να σε στείλω, ρε;».
Το καλό είναι ότι, επιτέλους, αυτά τα νέα παιδιά που συγκροτούν τις ομάδες «ΔΙΑΣ», τα «παιδαρέλια» που συνέλαβαν τον κ. Λιάπη, δεν εμφορούνται από το πνεύμα που έκανε παλιότερους αστυνομικούς να «στέκουν κλαρίνο» και να ολοκληρώνουν με χαιρετισμό, σε στάση προσοχής, τον έλεγχο οποιουδήποτε μεγαλόσχημου παραβάτη. Πολιτικού, δημοσιογράφου, μεγαλοεπιχειρηματία και άλλων «επωνύμων». Από εκείνους που είχαν τη δύναμη να απειλούν ένα όργανο που έκανε τη δουλειά του: «Θα σε στείλω στον Έβρο».
Ευτυχώς για τον τόπο, παρακολουθούμε το λυκόφως των ειδώλων, την κατακρήμνιση των γιγάντων-κομμάτων και την απομυθοποίηση των στελεχών τους, ως απότοκο της άφρονος καταχρηστικής συμπεριφοράς των. Με την ελπίδα να φτάσουμε σε ένα επίπεδο που είναι αυτονόητο για τις ευνομούμενες δημοκρατικές κοινωνίες. Όπου κάθε άνθρωπος, ταγμένος σε μια υπηρεσία, θα μπορεί να κάνει το καθήκον του, χωρίς να φοβάται την εκδίκηση των «επωνύμων».
Δυστυχώς, η περίπτωση της απόλυσης καθηγήτριας που συνέλαβε το γιο του πρωθυπουργού να αντιγράφει, δείχνει ότι έχουμε ακόμη να διανύσουμε πολύ δρόμο, ώστε να φτάσουμε σε αυτά τα επίπεδα.
