Μια αγαπημένη κυριακάτικη βόλτα μου, που ενθουσιάζει επίσης την κόρη μου, είναι στην περιοχή της Δεκέλειας, στις υπώρειες της Πάρνηθας. Ειδικώς τώρα το Δεκέμβρη, όπου αφθονούν τα κούμαρα. Και περπατώντας, από τη Βαρυπόμπη φθάνουμε στην περιοχή όπου βρίσκονται τα τέως βασιλικά ανάκτορα του Τατοϊου. Ένθα κυριαρχεί μια θλιβερή εικόνα εγκατάλειψης.
Χθες διάβαζα τις εδώ αναδημοσιεύσεις από ένα άρθρο του βρετανικού Guardian, αφιερωμένο στην απόφαση του έκπτωτου τέως βασιλιά Κωνσταντίνου και τη συζύγου του, να επιστρέψουν για οριστική εγκατάσταση στην Ελλάδα. Έχει προηγηθεί ο πρωτοτόκος γιος τους, με τη σύζυγό του, που έχουν εγκατασταθεί στη Νέα Ερυθραία, ενοικιάζοντας το σπίτι της Σοφίας Κατσανέβα, κόρης του Ανδρέα Παπανδρέου.
Υπήρξα και παραμένω σε όλη τη ζωή μου βαθύτατα αντιμοναρχικός. Πήρα μέρος, μαζί με πολλούς άλλους συναδέλφους μου, στον αντιβασιλικό αγώνα, κατά το δημοψήφισμα του 1974, στον οποίο έδινε τον τόνο -και το χρήμα- ο αείμνηστος μετέπειτα εκδότης της «Ελευθεροτυπίας» Κίτσος Τεγόπουλος.
Τα αμετακίνητα αντιβασιλικά μου αισθήματα όμως δεν ήταν για δημιουργία εντυπώσεων και κατανάλωση, όπως μερικών πολιτικών. Διό και δεν με εμποδίζαν, όταν εγέρθηκε το θέμα της βασιλικής περιουσίας, να υποστηρίξω το, κατά την ταπεινή μου γνώμη, αυτονόητο και αληθώς συμφέρον για την πατρίδα μου: Να αφήσουμε τις υστερίες και να βρούμε έναν τρόπο ώστε τα κτίσματα του Τατοϊου, το εσωτερικό των οποίων λεηλατήθηκε αγρίως και από τον ίδιο τον τέως αλλά και από πολλούς άλλους, να αξιοποιηθούν, ως τουριστικό αξιοθέατο, με τη συνεργασία του ίδιου.
Να αναστηλωθούν, με την κυριότητα να παραμένει στο κράτος, αλλά να επιτραπεί στην τέως βασιλική οικογένεια να εγκατασταθεί εκεί. Να τα λειτουργήσει ως τόπο κατοικίας, αλλά με την υποχρέωση να μένουν ανοικτά στο ελληνικό και διεθνές κοινό, έναντι εισιτηρίου. Με τα έσοδα να μοιράζονται, αναλογικώς, ανάμεσα στον ιδιοκτήτη, δηλαδή το κράτος και το χρήστη.
Η δημοκρατία δεν κινδυνεύει σήμερα από ένα ζευγάρι ηλικιωμένων, ούτε από το «διάδοχό» τους. Αλλά δεν κινδύνευε και τότε που ο Ευάγγελος Βενιζέλος χειρίσθηκε, ως υπουργός Δικαιοσύνης, το θέμα. Απλώς περίσσεψε, για μια ακόμη φορά το ψέμα και η υποκρισία. Με χαμένο το δημόσιο συμφέρον.
Τα ντουβάρια που ρημάζουν δεν αποδίδουν τίποτε σε κανέναν. Απλώς κραυγάζουν για την πολιτική μας μικρόνοια
