Το μείζον ζήτημα της σίτισης και στέγασης των χιλιάδων φοιτητών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας αποφάσισαν να αναδείξουν το Μέτωπο Αγώνα Σπουδαστών και το ΠΑΜΕ, καταθέτοντας μια άκρως ενδιαφέρουσα πρόταση που θα μπορούσε να αξιολογηθεί και στη συνέχεια να αξιοποιηθεί από την πρυτανική αρχή ώστε να αμβλυνθεί το πρόβλημα.
Αυτή τη στιγμή, το πανεπιστήμιο στο Βόλο φιλοξενεί περισσότερους από 7.000 φοιτητές που στην πλειοψηφία τους προέρχονται από περιοχές εκτός Μαγνησίας και κατά συνέπεια επιβαρύνουν τους προϋπολογισμούς των οικογενειών τους με εκατοντάδες ευρώ κάθε μήνα για την ενοικίαση κάποιου μικρού διαμερίσματος και τη σίτισή τους. Ούτε στο ένα, ούτε στο άλλο πρόβλημα μπορεί να δώσει λύσεις το πανεπιστήμιο που διαθέτει έναν ξενώνα με μόλις 35 κλίνες, ενώ η δωρεάν σίτιση των φοιτητών προϋποθέτει πλέον ιδιαίτερα αυστηρά εισοδηματικά κριτήρια με συνέπεια να μένουν εκτός οι περισσότεροι ενδιαφερόμενοι. Οι εκπρόσωποι των φοιτητών χαρακτηρίζουν υποβαθμισμένη την ποιότητα του φαγητού που παρέχεται στην εστία και αυτό είναι ένα σοβαρό θέμα που πρέπει να διερευνήσει η πρυτανική αρχή. Στο θέμα της στέγης προκύπτει ότι ενώ υπάρχουν λύσεις, αυτές παραμένουν αναξιοποίητες και την ίδια στιγμή χιλιάδες οικογένειες επιβαρύνονται με δυσβάσταχτα ποσά σε μηνιαία βάση προκειμένου να διασφαλίσουν στα παιδιά τους το δικαίωμα στην ακαδημαϊκή μόρφωση. Η πρόταση για αξιοποίηση ενός κλειστού, εδώ και δύο χρόνια, ξενοδοχείου στην παραλία του Βόλου, προκειμένου να δημιουργηθεί εκεί μια νέα φοιτητική εστία με 200 περίπου κλίνες, θα πρέπει να εξεταστεί από τη διοίκηση του πανεπιστημίου σαν μια πρώτης τάξης εναλλακτική λύση στο αντικειμενικό αδιέξοδο εκατοντάδων φοιτητών. Σαν το συγκεκριμένο κτίριο υπάρχουν αρκετά ακόμη διάσπαρτα στην πόλη. Την ίδια στιγμή το ίδρυμα στενάζει από την έλλειψη χώρων και οι μεγάλοι χαμένοι από αυτή την κατάσταση είναι οι φοιτητές. Όλα τα προηγούμενα χρόνια το πανεπιστήμιο προχώρησε στην αγορά και την ενοικίαση μεγάλου αριθμού ακινήτων μέσα στο Βόλο και γύρω από το πολεοδομικό συγκρότημα. Στις προτεραιότητες των εκάστοτε πρυτανικών αρχών ήταν η κάλυψη των διαρκώς αυξανόμενων αναγκών του ιδρύματος για τις νέες σχολές του και τους επιπλέον φοιτητές που κάθε χρόνο το επιλέγουν. Τα έξοδα από αυτή τη διαδικασία ήταν και εξακολουθούν να είναι δυσβάσταχτα, ενώ υπήρξαν και περιπτώσεις, όπως αυτή των ακινήτων στην περιοχή του υπεραστικού ΚΤΕΛ που αγοράστηκαν από το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης, χωρίς ωστόσο το ίδρυμα να έχει την κυριότητα τους. Αυτό το φιάσκο κόστισε ακριβά, ενώ διαπιστώθηκε εκ των υστέρων ότι οι επίμαχες εκτάσεις βρίσκονται χαμηλότερα από τη στάθμη της θάλασσας και γι’ αυτό απαιτούνται επιπλέον μελέτες και κονδύλια για την αξιοποίησή τους. Επιπρόσθετα, το ιδιοκτησιακό καθεστώς ακόμη δεν έχει ξεκαθαρίσει, με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει για το κύρος του πανεπιστημίου και τις ικανότητες της διοίκησής του, να δώσει λύσεις σε σοβαρά προβλήματα.
Οι προσπάθειες που καταβάλλονται για να έρθουν ερευνητικά προγράμματα στο ίδρυμα και να αξιοποιηθούν οι πόροι κοινοτικών χρηματοδοτικών προγραμμάτων, όπως το ΕΣΠΑ, για την περαιτέρω ανάπτυξη του ιδρύματος δεν έχουν αποδώσει ούτε στον ελάχιστο βαθμό σε ότι αφορά στην επίλυση απλών, καθημερινών και πάνω από όλα ουσιαστικών προβλημάτων ενός πανεπιστημίου με 10.000 φοιτητές. Καλή είναι η έρευνα και ακόμη καλύτεροι οι μεγαλεπήβολοι στόχοι μέσα από την αξιοποίηση της καινοτομίας, αλλά όταν απουσιάζει η ουσία και η αποτελεσματικότητα σε «πεζά» ζητήματα όπως η σίτιση και η στέγαση χιλιάδων φοιτητών τότε κάτι δεν έχει σχεδιαστεί σωστά από την αρχή.
