Αδιαφορώντας για τις μειώσεις μισθών και τις περικοπές επιδομάτων οι πιλότοι της Πολεμικής μας αεροπορίας που χθες τίμησαν τους προστάτες τους, στέλνουν το δικό τους μήνυμα αντίστασης στο γενικότερο κλίμα ισοπέδωσης και απαξίωσης των πάντων στη χώρα μας.
Η φιλοσοφία τους αποτυπώνεται με τον πλέον ανάγλυφο τρόπο στην επιστολή συναδέλφους τους που είδε το φως της δημοσιότητας και συγκίνησε με την ευθύτητα των σκέψεών και την ειλικρίνεια των προθέσεων του. Πραγματική γροθιά στο στομάχι το μήνυμα του Έλληνα αεροπόρου που συνεχίζει να πετά ρισκάροντας καθημερινά την ίδια του τη ζωή, παρά τις ανατροπές που έφεραν και στη δική του καθημερινότητα τα μνημόνια. Είδε τον μισθό του να περικόπτεται τρεις φορές και να μειώνεται έως και 40%, σε σχέση με την περίοδο προς κρίσης. Διαπίστωσε ότι κάποια από τα επιδόματα που λάμβανε ως ελάχιστη αποζημίωση για τις υπηρεσίες του προς την πατρίδα καταργήθηκαν, κάποια άλλα ψαλιδίστηκαν και τα εναπομείναντα να έχουν μπει στο κάδρο των προσεχών περικοπών. Ένιωσε την απαξίωση προς τον ίδιο και προς το όπλο που υπηρετεί με αυταπάρνηση και τεράστιο προσωπικό κόστος. Έζησε τις αδικίες και την αναξιοκρατία που τροφοδοτούνται το κομματικό και πελατειακό κράτος, το οποίο έχει εισχωρήσει ακόμη και στις ένοπλες δυνάμεις. Και όμως, αντί να λυγίσει πείσμωσε ακόμη περισσότερο. Αντί να νοιαστεί για την προσωπική του ασφάλεια, αντιμετωπίζοντας το επάγγελμα του με την αποκρουστική δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία, έσφιξε και άλλο τα δόντια και συνέχισε να προσφέρει τις υπηρεσίες του σα να μην συμβαίνει απολύτως τίποτα. Σα να εξακολουθεί να αμείβεται όπως του αξίζει. Σα να τον σέβονται όπως αξίζει σε έναν πραγματικό υπερασπιστή των αιθέρων. Μόλις που φτάνει τα 900 ευρώ ο πρώτος μισθός ενός πιλότου. Μετά από 20 χρόνια υπηρεσίας με χιλιάδες ώρες πτήσεις που καταπονούν τον οργανισμό σε βαθμό εξοντωτικό, δεν θα δει τις αποδοχές του να ξεπερνούν τα 1.400 ευρώ το μήνα.
Και ποιος σας είπε ότι πετάει για τα λεφτά; Ποιος πιστεύει ότι οδηγεί κάθε μέρα το μαχητικό του στα όρια, για έναν παχυλό μισθό στο τέλος κάθε μήνα; Οι οικογένειες όλων των παλικαριών που χάθηκαν πληρώνοντας το τίμημα της αφοσίωσης τους προς το καθήκον, γνωρίζουν πολύ καλά ότι τα παιδιά τους θυσιάστηκαν για έννοιες οι οποίες για τους περισσοτέρους αποτελούν άγνωστες λέξεις. Οι πιλότοι μας όμως δεν πετάνε για αυτούς, αλλά για όσους, όπως αναφέρεται και στο συγκλονιστικό μήνυμα του αεροπόρου, συνεχίζουν να αγωνίζονται για ένα καλύτερο αύριο, παρά τις αντιξοότητες και τον γενικότερο κατήφορο της χώρας. Ήρωες της καθημερινότητας, σε πολύ διαφορετικό βέβαια επίπεδο, συναντάμε από το πιο μικρό γραφείο της πλέον υποστελεχωμένης και υποβαθμισμένης δημόσια υπηρεσίας μέχρι το μεγαλύτερο νοσηλευτικό ίδρυμα και υπουργείο. Γιατροί που δουλεύουν μέρα και νύχτα σώζοντας ζωές, ενώ είναι απλήρωτοι για μήνες, δάσκαλοι που μαθαίνουν στα παιδιά πως να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι μέσα από τη δύναμη της γνώσης, ενώ οι ίδιοι έχουν απλήρωτους λογαριασμούς, δημόσιοι υπάλληλοι που εξυπηρετούν πρόθυμα και αγόγγυστα τον πολίτη παρά τα οικονομικά τους αδιέξοδα και παρά την αγανάκτηση τους για το συνάδελφο στο διπλανό γραφείο, ο οποίος απλά σκοτώνει το χρόνο του, όποτε πατάει το πόδι του στην υπηρεσία. Για όλους αυτούς τους μικρούς ήρωες της ελληνικής οδυνηρής πραγματικότητας αξίζει να συνεχίζει να πετάει ο πιλότος μας, για όλους αυτούς αξίζει να συνεχίσουμε την προσπάθεια όσοι εξ ημών στεκόμαστε ακόμη στα πόδια μας!
