Χαρακτήρα ομαδικής ψυχοθεραπείας και συνδικαλιστικής εκτόνωσης έλαβε μια ακόμη 24ωρη απεργία που τουλάχιστον στο Βόλο, σημείωσε αποτυχία παρά τα εκρηκτικά προβλήματα των εργαζομένων τόσο στον ιδιωτικό όσο και στο δημόσιο τομέα.
Για πρώτη φορά μετά από αρκετούς μήνες καταγράφηκαν απογοητευτικά ποσοστά συμμετοχής στην κινητοποίηση, ακόμη και σε μεγάλα εργοστάσια του Βόλου όπου μέχρι πρότινος τα σωματεία κρατούσαν ψηλά τη σημαία του απεργιακού αγώνα. Για το δημόσιο δε χρειάζεται να σταθούμε ιδιαίτερα σε ότι αφορά στα ποσοστά των υπαλλήλων που παραμένουν σε λήθαργο παρά τις αλλεπάλληλες περικοπές στο μισθό τους, τα τελευταία τρία χρόνια και παρά το κύμα των χιλιάδων απολύσεων και διαθεσιμοτήτων που έχει μετατραπεί σε πραγματικό τσουνάμι και θα παρασύρει πολύ κόσμο μέχρι το τέλος του χρόνου. Η αποτυχία της χθεσινής απεργιακής κινητοποίησης αποτυπώνεται χαρακτηριστικά και στον τραγέλαφο της πορείας που ξεκίνησε από την πλατεία Ελευθερίας, αλλά στη συνέχεια μερικοί από τους μετέχοντες ακολούθησαν διαφορετική διαδρομή, προκαλώντας σαστιμάρα και αμηχανία στους διοργανωτές της κεντρικής συγκέντρωσης.
Η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων γύρισε για άλλη μια φορά την πλάτη στο συνδικαλιστικό κίνημα και επέλεξε να μην μετάσχει μαζικά στην, πολλοστή το τελευταίο διάστημα, απεργιακή κινητοποίηση ενάντια στις Μνημονιακές πολιτικές. Τα αίτια του φαινόμενου είναι γνωστά και απολύτως εξηγήσιμα, ωστόσο στη χθεσινή απεργία παρουσιάστηκαν σημάδια κόπωσης ακόμη και από εργαζόμενους σε σωματεία με ιδιαίτερα μαχητική παρουσία σε ανάλογες κινητοποιήσεις. Εμπειροι συνδικαλιστές αποδίδουν αυτό το γεγονός στις εκβιαστικές πιέσεις που, όπως εκτιμούν, ασκούνται στους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα οι οποίοι απειλούνται ακόμη και με απόλυση σε περίπτωση που απεργήσουν. Αυτή η τακτική καταγγέλθηκε από τη διοίκηση του Εργατικού Κέντρου που σίγουρα έχει λάβει τα σχετικά μηνύματα και καλείται να αντιμετωπίσει τα νέα δεδομένα. Με τις εργασιακές σχέσεις να έχουν διαλυθεί και τα μεροκάματα, όπου εξακολουθούν να καταβάλλονται, να έχουν μετατραπεί σε φιλοδωρήματα ή στη καλύτερη περίπτωση σε προνοιακά επιδόματα, η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων αναγκάζεται να ακολουθήσει ένα δρόμο δίχως επιστροφή. Αυτόν του συμβιβασμού με τη μοίρα του, υπό το φόβο της απώλειας ακόμη και των ελάχιστων κεκτημένων που έχουν απομείνει. Στο δημόσιο η κατάσταση είναι εντελώς διαφορετική καθώς μπορεί να μην υπάρχει ο φόβος της απόλυσης, αλλά η οικονομική αιμορραγία των τελευταίων ετών με τις αλλεπάλληλες περικοπές σε μισθούς και επιδόματα, έχει εξαθλιώσει τους περισσότερους δημοσίους υπαλλήλους που πρώτα κοιτάζουν πως θα καλύψουν τις καθημερινές ανάγκες των οικογενειών τους και στη συνέχεια αποφασίζουν να μετάσχουν στις απεργιακές κινητοποιήσεις.
Ο τρίτος παράγοντας που σχετίζεται με την αποκαρδιωτική συμμετοχή των εργαζομένων στις απεργίες έχει να κάνει με το ίδιο το συνδικαλιστικό κίνημα που ακόμη και στην καρδιά του εργασιακού μεσαίωνα που βιώνουν οι περισσότεροι εργαζόμενοι, δεν έχει καταφέρει να τους πείσει για το αγαθό των προθέσεων του και να διασφαλίσει έτσι τη μαζική τους παρουσία σε κινητοποιήσεις με καίρια σημασία για τους περισσότερους. Όταν για παράδειγμα διοργανώνονται σε μια πόλη όπως ο Βόλος, των εκρηκτικών οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων, δύο συγκεντρώσεις και τρεις πορείες στις οποίες μετέχουν μερικές 100άδες εργαζομένων με τα ίδια εργασιακά αδιέξοδα, όταν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες αλληλοκαταγγέλλονται και θεωρούν οι μεν τους δε συμβιβασμένους και εργοδοτικούς ή κομματικά εγκάθετους, και όταν όλοι οι προαναφερόμενοι δεν προβληματίζονται από την εκκωφαντική απουσία του κόσμου, από τις επετειακού χαρακτήρα απεργιακές κινητοποιήσεις, τότε το παιχνίδι είναι χαμένο από τα αποδυτήρια!
