Σε στενό οικογενειακό κύκλο έγινε ακόμη μια κινητοποίηση των συνταξιούχων του Βόλου που βάσει του προγραμματισμού των εκπροσώπων τους, ξεκινούν νέο κύκλο αγωνιστικών κινητοποιήσεων ενάντια στα μέτρα λιτότητας.
Παρά τη σοβαρότητα της κατάστασης, όπως την περιγράφουν οι ίδιοι οι συνταξιούχοι αλλά και όπως τη βιώνει το σύνολο της κοινωνίας, μερικές δεκάδες μελών των πέντε συλλόγων που έχουν ενώσει τις δυνάμεις τους, έδωσαν το παρόν στη χθεσινή συγκέντρωση στο Εργατικό Κέντρο. Οι προσδοκίες των διοργανωτών ήταν εντελώς διαφορετικές. Δυστυχώς όμως και αυτή φορά, η συμμετοχή ήταν απογοητευτική παρά τις ευνοϊκές καιρικές συνθήκες και παρά την εκρηκτική διάσταση των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η συντριπτική πλειοψηφία των συνταξιούχων. Οι περικοπές των συντάξεων τα τελευταία χρόνια, οι νέες περικοπές που είναι προ των πυλών, παρά τις αγωνιώδες προσπάθειες των κυβερνώντων να τις διαψεύσουν και η κατακόρυφη αύξηση της συμμετοχής τους στο κόστος της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, έχουν διαμορφώσει ένα ασφυκτικό περιβάλλον που όπως υποστηρίζουν οι εκπρόσωποι του κλάδου οδηγεί τους συνταξιούχους στην εξόντωση. Μέσα σε όλα αυτά πρέπει να συνεκτιμηθεί η ακρίβεια στην αγορά, τα χαράτσια, οι φόροι και το τεράστιο κόστος θέρμανσης. Παρά λοιπόν το οικονομικό και κοινωνικό αδιέξοδο που αντιμετωπίζουν, εξακολουθούν να απέχουν από τις κινητοποιήσεις τις οποίες διοργανώνουν τα συνδικαλιστικά τους όργανα. Αυτό σημαίνει δύο πράγματα. Ή έχουν επιλέξει να εγκαταλείψουν τον αγώνα και να περιμένουν στωικά το τέλος, ή δεν τους έχουν πείσει οι εκπρόσωποι τους, που η αλήθεια είναι, δίνουν μια άνιση μάχη με προβλήματα τα οποία κανείς δεν είχε διανοηθεί πριν από λίγα χρόνια. Ότι και αν ισχύει από τα παραπάνω, το αποτέλεσμα είναι πως όσες κινητοποιήσεις και αν προγραμματισθούν δεν πρόκειται να φέρουν αποτέλεσμα αν δεν υπάρχει, όχι απλά σημαντική αλλά εντυπωσιακή συμμετοχή.
Οι συνταξιούχοι όπως και οι περισσότεροι Έλληνες, έχουν υιοθετήσει μια αδρανή στάση ιδίως την τελευταία τριετία και αυτό φαίνεται σε κάθε κινητοποίηση, όπου εκτός από τους διοργανωτές και μερικούς συνδικαλιστές, η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών απουσιάζει. Αυτό το φαινόμενο μπορεί να ήταν κατανοητό μέχρι και το 2010, ωστόσο μετά τις δραματικές αλλαγές που έφεραν στις ζωές μας τα Μνημόνια δεν δικαιολογείται πλέον. Πολύ δε περισσότερο όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με καταστάσεις που σπρώχνουν την κοινωνία στον γκρεμό. Γενικές απεργίες με συνδιοργανωτές κορυφαίες τριτοβάθμιες ομοσπονδίες κατέληξαν ουκ ολίγες φορές σε φιάσκο εξαιτίας της μη συμμετοχής ακόμη και των άμεσα ενδιαφερομένων. Ελάχιστες είναι οι μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις που σημείωσαν επιτυχία και έστειλαν ηχηρά μηνύματα στους κυβερνώντες. Από την άλλη μεριά η συχνότητα με την οποία εξαγγέλλονταν ακόμη και γενικές απεργίες θα έλεγε κανείς ότι ευτέλισε, ως ένα βαθμό, το κορυφαίο όπλο των εργαζομένων ενάντια σε αντεργατικά μέτρα και πολιτικές. Όλα αυτά σε συνδυασμό με την απώλεια της αξιοπιστίας του συνδικαλιστικού κινήματος, οδήγησαν στην απόλυτη απαξίωση τις κινητοποιήσεις που από ένα σημείο και μετά απέκτησαν εθιμοτυπικό χαρακτήρα ή ακόμη χειρότερα, προγραμματίζονταν με σκοπό να βγουν από την υποχρέωση κάποιοι συνδικαλιστές με δεύτερες σκέψεις και βλέψεις προς το μέγαρο του Κοινοβουλίου. Στην περίπτωση των συνταξιούχων μπορεί να μην ισχύουν πολλές από τις παραπάνω επισημάνσεις, ωστόσο η αδιαφορία τους να μετάσχουν σε συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας ακόμη και όταν το επιτάσσουν οι περιστάσεις, πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο ειλικρινούς προβληματισμού από τους εκπροσώπους τους, οι οποίοι βλέπουν τη μια κινητοποίηση μετά την άλλη να καταλήγει σε φιάσκο.
