Πραγματική θηλιά γύρω από το λαιμό της συντριπτικής πλειοψηφίας των συνταξιούχων έχουν γίνει οι αλλεπάλληλες Μνημονιακές αποφάσεις που μοιάζουν να μην έχουν τέλος. Σαν να θέλουν οι εμπνευστές τους, να απαλλαγεί η χώρα από τους απόμαχους της δουλειάς.
Τους ανθρώπους που εργάστηκαν για δεκαετίες, που πλήρωσαν τις ασφαλιστικές και συνταξιοδοτικές τους εισφορές και τώρα που ήρθε η στιγμή να τους επιστρέψει το κράτος μέρος των χρημάτων που του εμπιστεύτηκαν, εφευρίσκονται συνεχώς μέτρα που κάνουν τη ζωή τους εφιαλτική. Οι πρόσφατες αποφάσεις για την καθιέρωση του 25ευρου στα νοσοκομεία καθώς και η κατακόρυφη αύξηση της συμμετοχής των ασφαλισμένων στην αγορά πρωτότυπων φαρμάκων, αποτέλεσαν τη σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της αγανάκτησης για χιλιάδες συνταξιούχους και στη Μαγνησία, οι οποίοι ετοιμάζονται μεθαύριο για μια ακόμη συγκέντρωση διαμαρτυρίας. Δεν θα είναι η πρώτη ούτε βέβαια και η τελευταία στα χρόνια των Μνημονίων, που επέφεραν δραματικές αλλαγές στις ζωές μας. Ιδίως για τους συνταξιούχους που πολλοί εξ αυτών συντηρούνται από τα παιδιά τους, η κατάσταση είναι πραγματικά εφιαλτική.
Από τη μια έχουν να αντιμετωπίσουν τις συνεχείς περικοπές στις συντάξεις τους και από την άλλη τις αλλεπάλληλες περικοπές στην ιατροφαρμακευτική τους περίθαλψη. Την ίδια στιγμή, η ακρίβεια στην αγορά, οι φόροι, τα χαράτσια και κάθε χειμώνα η απρόσιτη τιμή του πετρελαίου θέρμανσης, έχουν κάνει την επιβίωση τους οριακή. Στο μυαλό τους έρχεται και απόλυτα δικαιολογημένα, η αλησμόνητη ρήση του τέως υπουργού Υγειάς Ανδρέα Λοβέρδου ότι οι Έλληνες έχουν μεγάλο προσδόκιμο μέσο όρο ζωής. Με απλά λόγια ζουν πολλά χρόνια και κατά συνέπεια επιβαρύνουν το κράτος με συντάξεις και επιδόματα. Ποντάροντας στη μνήμη χρυσόψαρου που έχουν οι ψηφοφόροι, σχημάτισε νέο πολιτικό φορέα και θα διεκδικήσει λίαν συντόμως την ψήφο των πολιτών. Οι συνταξιούχοι πάντως δεν έχουν ξεχάσει αυτές τις δηλώσεις και με κάθε αφορμή τις χρησιμοποιούν για να δείξουν το βαθμό της κρατικής αναλγησίας. Ένα δημόσιο που τους ήπιε το αίμα όσο καιρό εργάζονταν, τώρα δηλώνει αδυναμία να καταβάλει τις κουτσουρεμένες συντάξεις των 500 και 600 ευρώ το μήνα, επικαλούμενο την τραγική οικονομική κατάσταση των ασφαλιστικών ταμείων. Η πραγματικότητα, ωστόσο, είναι εντελώς διαφορετική και πρέπει να την αναζητήσουμε στον εγκληματικό τρόπο διαχείρισης των ασφαλιστικών ταμείων τις τελευταίες δεκαετίες που οδήγησε στην κατάρρευση, υπό το βάρος των ανεξέλεγκτων ελλειμμάτων, ολόκληρους ασφαλιστικούς φορείς με καλοπληρωμένα πολιτικά και υπηρεσιακά στελέχη. Οι απάτες, οι ρεμούλες και η έλλειψη πολιτικής βούλησης για τον περιορισμό της εισφοροδιαφυγής, οδήγησαν στο σημερινό αδιέξοδο και αυτοί που καλούνται τώρα να πληρώσουν και πάλι το «μάρμαρο» είναι όσοι δεν έχουν καμία απολύτως ευθύνη.
Οι δανειστές που πετσόκοψαν όλα σχεδόν τα εργασιακά δικαιώματα στον ιδιωτικό τομέα, ετοιμάζονται τώρα να δώσουν και τη χαριστική βολή μεθοδεύοντας τη σταδιακή απαλλαγή του δημοσίου και των εργοδοτών από τη χρηματοδότηση του ασφαλιστικού συστήματος. Και το μέγα ερώτημα είναι ποιος θα το στηρίξει; Οι αμετανόητοι θιασώτες της ανασφάλιστης εργασίας που θεωρούν περιττή πολυτέλεια την ασφάλιση των εργαζομένων που απασχολούν ή το ενάμιση εκατομμύριο των ανέργων που αδυνατεί εκ των πραγμάτων να ανταποκριθεί στη συγκεκριμένη υποχρέωση; Το σύστημα βουλιάζει και μαζί του και τα εκατομμύρια των συνταξιούχων που τόσο καιρό παρακολουθούσαν απαθείς τις εξελίξεις. Βέβαια, ποιες απαιτήσεις μπορούμε να έχουμε από τους συνταξιούχους όταν ο υποτιθέμενα ενεργός -εργασιακά- πληθυσμός της χώρας έχει παραδώσει μαθήματα αδιαφορίας και αδράνειας σε ολόκληρο τον πλανήτη;
