Μαθήματα κοινωνικής αναλγησίας παραδίδει για άλλη μια φορά το ελληνικό δημόσιο και οι Μνημονιακοί οσφυοκάμπτες των υπουργείων, σε ότι αφορά στην περίπτωση μιας οικογένειας με τρία ανήλικα παιδιά και πενιχρά εισοδήματα.
Μόνο που στη συγκεκριμένη περίπτωση τα πράγματα είναι ιδιαιτέρως σοβαρά, καθώς πρόκειται για τρία ορφανά παιδιά που μεγαλώνουν χάρις τις υπεράνθρωπες προσπάθειες της γιαγιάς τους. Η τελευταία προσπαθεί να τα βγάλει πέρα με την ισχνή σύνταξή της και με ένα συμβολικό ποσό που λαμβάνουν κάθε μήνα τα τρία παιδιά, μετά τον θάνατο των γονιών τους σε τροχαίο δυστύχημα πριν από έξι περίπου χρόνια. Προσέξτε τώρα το μέγεθος της κρατικής αναλγησίας που σταμάτησε τη χορήγηση του επιδόματος το οποίο λάμβανε η οικογένεια μέχρι και το 2012. Ταυτόχρονα, έχουν καταργηθεί τα πολυτεκνικά επιδόματα βάσει των επιταγών της Τρόικας και αυτό σημαίνει πρακτικά ότι η μοίρα των τριών ορφανών παιδιών προδιαγράφεται άδηλη. Σαράντα ευρώ το μήνα για το κάθε τέκνο χορηγούσε μέχρι και πριν από ένα χρόνο το κράτος, ωστόσο το ποσό αυτό όχι μόνο σταμάτησε να χορηγείται, αλλά δεν υπάρχει η παραμικρή σχετική πρόβλεψη στο νέο προϋπολογισμό, έτσι ώστε να ξεκινήσει και πάλι να καταβάλλεται στις οικογένειες οι οποίες το έχουν τεράστια ανάγκη. Και δεν είναι μόνο αυτό. Το χαράτσι για το μικρό διαμέρισμα όπου διαμένει η οικογένεια φτάνει τα 600 ευρώ, η εφορία της ζητά να πληρώσει άλλα τόσα σε φόρους και την ίδια στιγμή η ηλικιωμένη ηρωίδα πληροφορείται ότι το σπίτι που υποτίθεται ότι τους δώρισε ο Οργανισμός Εργατικής Κατοικίας πριν από λίγα χρόνια πρέπει να πληρωθεί μέσω στεγαστικού δανείου! Ο απόλυτος παραλογισμός σε όλο του το μεγαλείο, σε μια χώρα όπου έχει καταβαραθρωθεί κάθε έγνοια κοινωνικού κράτους και κάθε μορφή κοινωνικής ευαισθησίας. Η περίπτωση της συγκεκριμένης οικογένειας είναι μοναδική στα χρονικά της περιοχής και αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα κρατικής αναλγησίας με θύματα τρία ανήλικα παιδιά. Πώς είναι δυνατόν να ανταποκριθεί η 80χρονη γυναικά σε όλες αυτές τις υποχρεώσεις όταν θεωρείται σχεδόν αδύνατο να πληρωθούν τόσοι φόροι και χαράτσια ακόμη και από οικογένειες όπου υπάρχουν δύο εργαζόμενοι; Αυτή είναι, αλήθεια, η κοινωνική ευαισθησία των υπουργών που διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους σε κάθε τηλεοπτική τους εμφάνιση, σχετικά με τη σημασία που δίνει η κυβέρνηση στα θέματα κοινωνικής πολιτικής και προστασίας των ευαίσθητων ομάδων; Όταν καταργείται ένα πενιχρό επίδομα που λαμβάνουν τρία ορφανά παιδιά και αναγκάζεται το μοναδικό, εν ζωή, συγγενικό τους πρόσωπο να πληρώσει εξοντωτικούς φόρους είναι σαν να οδηγείται στον γκρεμό μια οικογένεια που πασχίζει να επιβιώσει με νύχια και με δόντια.
Και μόνο η κατάργηση των πολυτεκνικών συντάξεων, αμέσως μόλις εφαρμόστηκαν τα μνημόνια, δείχνει το δρόμο που είχε αποφασίσει να ακολουθήσει από την αρχή αυτή η κυβέρνηση. Καμία φροντίδα για τους κοινωνικά αδύναμους, η παραμικρή πρόνοια για τις ευαίσθητες ομάδες του πληθυσμού που εγκαταλείπονται κυριολεκτικά στην τύχη τους, στο βωμό της υποτιθέμενης διασφάλισης πρωτογενούς πλεονάσματος. Τελικά, ούτε ο πλεόνασμα είναι σίγουρο ότι θα προκύψει, ούτε και όσοι το διαφημίζουν εδώ και καιρό είναι σίγουροι ότι θα υπάρχει στα δημόσια ταμεία στο τέλος του χρόνου. Το μόνο σίγουρο είναι ότι τα θύματα αυτής της πολιτικής καθημερινά θα αυξάνονται και οι περιπτώσεις ακραίων κοινωνικών αδιεξόδων θα κατακλύζουν τα ΜΜΕ. Ένα κράτος που αδιαφορεί ακόμη και για τα ορφανά παιδιά δεν είναι σε θέση να προσφέρει το παραμικρό σε μια κοινωνία που καταρρέει.
