Μία ακραία αλλά απολύτως απαραίτητη μορφή διαμαρτυρίας υιοθέτησαν οι καθηγητές της Παιδαγωγικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας στο Βόλο, που αποφάσισαν να προχωρήσουν σε αναστολή λειτουργίας και των τεσσάρων τμημάτων της.
Αυτή η κινητοποίηση που αποφασίζεται για πρώτη φορά στα χρονικά του Πανεπιστημίου, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν πραγματική κραυγή αγωνίας για τα εκρηκτικά προβλήματα ενός εκπαιδευτικού ιδρύματος το οποίο έχει αναλάβει την επιστημονική κατάρτιση χιλιάδων φοιτητών. Απαξίωση, υποβάθμιση και συρρίκνωση αποτελούν τα τελευταία χρόνια έννοιες της καθημερινότητας και έρχονται σαν λογική συνέχεια των αλλεπάλληλων περικοπών στη χρηματοδότησή του. Θέσεις καθηγητών που δεν αναπληρώνονται, τεράστια κενά στο πρόγραμμα σπουδών, διαθεσιμότητες διοικητικών υπαλλήλων, συνθέτουν ένα εφιαλτικό σκηνικό που πνίγει το ίδρυμα και το οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο οριστικό λουκέτο. Διορισμοί έχουν να γίνουν εδώ και 3,5 χρόνια, ενώ την περυσινή ακαδημαϊκή χρονιά ένας και μοναδικός καθηγητής δίδασκε 500 φοιτητές, στο τμήμα δημοτικής εκπαίδευσης! Πρόκειται για αδιανόητες καταστάσεις που αμφιβάλουμε αν μπορεί να συναντήσει κάποιος ακόμη και σε αφρικανικά πανεπιστήμια.
Κανείς από τους φωτεινούς εγκεφάλους του υπουργείου Παιδείας, όπου αποφασίζονται οι περικοπές στη χρηματοδότηση καθ΄ υπόδειξη της Τρόικας, δεν αναρωτήθηκε πως είναι δυνατόν να υλοποιηθεί απρόσκοπτα ένα ακαδημαϊκό πρόγραμμα σπουδών δίχως καν τα στοιχειώδη. Δεν αναφερόμαστε σε πολυτέλειες και υπερφίαλες προσδοκίες αλλά στα βασικά. Ο επαρκής αριθμός καθηγητών σε ένα πανεπιστήμιο είναι καθοριστικής σημασίας. Τη στιγμή μάλιστα που επηρεάζονται από τις συγκεκριμένες πολιτικές, πανεπιστημιακές σχολές από τις οποίες θα αποφοιτήσουν οι δάσκαλοι των παιδιών μας, έχουμε την εκτίμηση ότι δεν πρόκειται απλώς για την εφαρμογή αποφάσεων αναφορικά στην περιστολή δαπανών, αλλά για ένα άριστα οργανωμένο έγκλημα. Αρκεί ένα και μοναδικό παράδειγμα για να αντιληφθεί και ο πλέον αδαής τη σοβαρότητα της κατάστασης. Με τα σημερινά δεδομένα, δηλαδή τις εκρηκτικές ελλείψεις σε διδακτικό προσωπικό, ένας τελειόφοιτος του τμήματος δημοτικής εκπαίδευσης θα πρέπει να πάρει πτυχίο δίχως να διδαχθεί τουλάχιστον τέσσερα μαθήματα και χωρίς να κάνει πρακτική εξάσκηση. Θα πρόκειται δηλαδή για έναν πτυχιούχο με ελλιπείς γνώσεις και ανεπαρκή επιστημονική κατάρτιση που όταν διοριστεί θα διδάξει στα παιδιά του δημοτικού! Έτσι το ντόμινο της επαγγελματικής ανεπάρκειας θα συνεχιστεί και οι συνέπειες για την κοινωνία θα είναι οδυνηρές.
Δυστυχώς οι επιδιώξεις και οι προτεραιότητες των κυβερνητικών εταίρων είναι εντελώς διαφορετικές. Για να είμαστε πιο ακριβείς, βρίσκονται σε απόλυτη σύγκρουση με τις ανάγκες και τις αγωνίες της κοινωνίας. Για πρώτη φορά φέτος δεν έγινε ούτε ένας διορισμός εκπαιδευτικού σε καμία βαθμίδα της εκπαίδευσης. Γνωρίζετε από πότε είχε να συμβεί κάτι ανάλογο; Από την περίοδο αμέσως μετά την Κατοχή, όταν η χώρα μας βρισκόταν σε τραγική κατάσταση! Ο παραλληλισμός και οι συγκρίσεις προκύπτουν αβίαστα και επιβεβαιώνουν όσους υποστηρίζουν ότι βιώνουμε έναν ανηλεή οικονομικό πόλεμο. Η προστασία της δημόσιας εκπαίδευσης θα έπρεπε να αποτελεί κυρίαρχη προτεραιότητα της κυβέρνησης, η οποία όφειλε να την εξαιρέσει από τις περικοπές που επέβαλαν οι δανειστές μας σε όλα τα επίπεδα λειτουργίας του κράτους. Αντ’ αυτού όμως το τσουνάμι των περικοπών παρέσυρε τα πάντα και φτάσαμε στο σημείο να λειτουργούν οριακά τα ελληνικά πανεπιστήμια. Οι καθηγητές στο Βόλο που αποφάσισαν την αναστολή λειτουργίας των τμημάτων τους είχαν να επιλέξουν ανάμεσα στη διαμαρτυρία και το συμβιβασμό. Να αγωνιστούν δηλαδή για ένα καλύτερο «αύριο» ή να «κουρέψουν» το επίπεδο των παρεχόμενων γνώσεων. Επέλεξαν το δεύτερο και γι αυτό πρέπει να έχουν στο πλευρό τους το σύνολο της κοινωνίας.
