Τα αίτια του χθεσινού μεγαλοπρεπούς φιάσκου αναζητούν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες της ΑΔΕΔΥ και της ΕΛΜΕ στη Μαγνησία, που είδαν μια κινητοποίηση μείζονος σημασίας να μετατρέπεται σε τραγέλαφο. Ο λόγος για την απεργιακή συγκέντρωση και την πορεία που διοργάνωσε η τοπική νομαρχιακή επιτροπή της ΑΔΕΔΥ στο πλαίσιο της νέας 48ωρης απεργίας στο δημόσιο τομέα, ενάντια στις διαθεσιμότητες και τις απολύσεις εργαζομένων.
Η στάση μερίδας διαδηλωτών, που όπως καταγγέλλουν οι διοργανωτές της κινητοποίησης, παρέσυραν τους μαθητές ώστε να ξεκινήσει η πορεία ενώ βρίσκονταν ακόμη σε εξέλιξη οι ομιλίες, προκάλεσε την έντονη δυσφορία των εκπροσώπων της ΑΔΕΔΥ και της ΕΛΜΕ που βλέπουν οργανωμένους αριστεριστές πίσω από την εξέλιξη της χθεσινής κινητοποίησης – παρωδίας. Γιατί πως αλλιώς να χαρακτηρίσει κάποιος μια πορεία που ξεκινά χωρίς συντονισμό, χωρίς συγκεκριμένη κατεύθυνση και προορισμό και δίχως τη συμμετοχή των διοργανωτών της που προτίμησαν να απολαύσουν τον καφέ τους στην πλατεία Ελευθερίας;
Δυστυχώς με ανάλογες κινητοποιήσεις το μόνο που επιτυγχάνεται είναι η περαιτέρω διάσπαση του εργατικού κινήματος και η πρόκληση ακόμη μεγαλύτερης σύγχυσης στις τάξεις των εργαζομένων που αντιμετωπίζουν, έτσι κι αλλιώς, με δυσπιστία τις όποιες συνδικαλιστικές ηγεσίες. Οι τελευταίες απέτυχαν παταγωδώς στις εξετάσεις που έδωσαν τα προηγούμενα χρόνια όταν διοργάνωναν απεργιακές κινητοποιήσεις για τα μάτια του κόσμου, ενώ την ίδια στιγμή αρκετοί εργατοπατέρες είχαν το βλέμμα στραμμένο στα κομματικά αξιώματα. Η αξιοπιστία κερδίζεται με κόπο και διατηρείται ακόμη πιο δύσκολα καθώς απαιτεί συνεχή δείγματα γραφής, ιδίως όταν οι περιστάσεις δεν το ευνοούν. Σε αυτόν τον τομέα το συνδικαλιστικό κίνημα πήρε ιδιαίτερα χαμηλή βαθμολογία και έχει μείνει μετεξεταστέο. Αυτή όμως την εποχή που καταλύονται εργασιακά δικαιώματα και καταρρέει καθετί που θεωρούσαμε δεδομένο, οι πρωτοβουλίες από τα τριτοβάθμια όργανα των εργαζομένων, στο ιδιωτικό και το δημόσιο τομέα, θα έπρεπε να αποτελούν αδιαμφισβήτητες αποφάσεις με στόχευση την προστασία των εργασιακών κατακτήσεων. Αντί για αυτό, κυριαρχεί μια έντονη αμφισβήτηση που καλλιεργεί το έδαφος σε όσους θέλουν να εκμεταλλευτούν το ομιχλώδες τοπίο και να αποκομίσουν προσωπικά, πολιτικά ή κομματικά οφέλη.
Στην εξίσωση θα πρέπει να εκτιμήσουμε και τη στάση της νεολαίας που όταν μετέχει σε κινητοποιήσεις όπως η χθεσινή, αντιμετωπίζει τουλάχιστον καχύποπτα (για να μην πούμε εχθρικά), τις συνδικαλιστικές παρατάξεις και τους εκπροσώπους τους. Χαρακτηριστική ήταν η στάση των μαθητών των σχολείων του Βόλου τα οποία τελούν υπό κατάληψη, στην απεργιακή συγκέντρωση της ΑΔΕΔΥ που ξεκίνησαν την πορεία χωρίς να περιμένουν να ολοκληρωθούν οι ομιλίες των διοργανωτών. Οι τελευταίοι υποστηρίζουν ότι τα παιδιά παρασύρθηκαν από όσους θεωρούν αναξιόπιστο και ξεπουλημένο το συνδικαλιστικό κίνημα, ωστόσο και οι ίδιοι οι μαθητές έχουν διαμορφώσει μια συγκεκριμένη άποψη που είναι τουλάχιστον αρνητική. Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν να οδηγηθεί σε παταγώδη αποτυχία το χθεσινό συλλαλητήριο που μια εβδομάδα πριν συγκέντρωσε αρκετές χιλιάδες Βολιωτών. Η αυτοκριτική για την αναζήτηση των βαθύτερων αιτιών αυτής της εικόνας πρέπει να οδηγήσει σε ασφαλή συμπεράσματα που με τη σειρά τους είναι πολύ πιθανό να αποτρέψουν την επανάληψη ανάλογων τραγέλαφων. Στην προκειμένη περίπτωση ο χρόνος πιέζει και τα περιθώρια αντίδρασης των εργαζομένων (αν υπάρχουν), στενεύουν επικίνδυνα. Επαναλαμβάνουμε λοιπόν ότι ο καιρός των αντιπαραθέσεων, των συγκρούσεων και της διάσπασης πέρασε ανεπιστρεπτί. Ο εργασιακός τυφώνας των Μνημονίων ήδη έχει παρασύρει τους πρώτους δημοσίους υπαλλήλους και σχεδόν ένα εκατομμύριο εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα. Όποιος δεν το αντιλαμβάνεται είναι χαμένος από χέρι.
