Αντιμέτωποι με ένα τεράστιο δίλημμα βρίσκονται ήδη ή αναμένεται να βρεθούν μέσα στα επόμενα 24ωρα, πολλοί εργαζόμενοι του δημοσίου τομέα -κυρίως- όπου οι αντιδράσεις ενάντια στη διαθεσιμότητα και την κινητικότητα λαμβάνουν πλέον μορφή χιονοστιβάδας.
Τα συνδικάτα βλέπουν ξεκάθαρα ότι στόχευση της Μνηνονιακής κυβέρνησης είναι η ελαχιστοποίηση των δαπανών και μπροστά σε αυτή την πολιτική, που έχει επιβάλει η Τρόικα, δε θα διστάσουν να πετάξουν στο δρόμο χιλιάδες εργαζόμενους με οικογένειες και τεράστιες οικονομικές υποχρεώσεις. Κανένας δημόσιος υπάλληλος σε καμία υπηρεσία, ανεξάρτητα από την προϋπηρεσία, τις ικανότητες και τις γνώσεις του, δεν πρέπει να αισθάνεται ασφαλής, καθώς οι αποφάσεις για οριζόντιες καταργήσεις ολόκληρων τομέων του δημοσίου μπορούν να ληφθούν εν μία νυκτί. Εξάλλου αυτό έγινε στις περιπτώσεις των σχολικών φυλάκων, των δημοτικών αστυνομικών και των καθηγητών ειδικοτήτων στα Επαγγελματικά Λύκεια.
Ο κατάλογος των εργαζομένων του δημοσίου που εντάσσεται στο καθεστώς κινητικότητας ή διαθεσιμότητας συνεχώς αυξάνεται και μέχρι τα τέλη του χρόνου θα πρέπει να έχουν αποχωρήσει από τις δουλειές τους αρκετές χιλιάδες εργαζομένων. Απέναντι σε αυτή την οδυνηρή πραγματικότητα τα συνδικάτα, όλων των βαθμίδων, δείχνουν να ξυπνούν από το λήθαργο των προηγούμενων μηνών, όταν οι προθέσεις των μνημονιακών υπουργών είχαν διαφανεί. Τότε, οι αντιδράσεις εκδηλώθηκαν προκάλεσαν θλίψη στην κοινωνία και ανακούφιση στο κυβερνητικό στρατόπεδο.
Αυτή τη εβδομάδα, το συνδικαλιστικό κίνημα έδειξε ότι έχει ακόμη παλμό και πως οι εργαζόμενοι -αυτό είναι ίσως και το πιο σημαντικό- αποφάσισαν έστω και στο «και πέντε» να βγουν στους δρόμους. Οι απεργιακές κινητοποιήσεις που προηγήθηκαν ήταν επιτυχείς, αν αναλογιστεί κανείς τη σπέκουλα και τη λάσπη που εκτοξεύτηκε από τα γνωστά μιντιακά κέντρα κατά των πρωτεργατών των απεργιών. Παράλληλα όσοι απέργησαν συμβιβάστηκαν με την ιδέα ότι θα υποστούν τις συνέπειες της επιλογής τους, δηλαδή ότι θα χάσουν το μεροκάματο. Σε αρκετούς κλάδους του δημοσίου, όπου οι κινητοποιήσεις θα συνεχιστούν και τις επόμενες ημέρες ή σε τομείς όπου έχουν ξεκινήσει οι απεργίες εδώ και μήνες, οι εργαζόμενοι έχουν να αντιμετωπίσουν ήδη τις συνέπειες από τη συμμετοχή τους στις κινητοποιήσεις. Ο έτσι κι αλλιώς πενιχρός μισθός τους πετσοκόφτηκε ακόμη περισσότερο. Διαπιστώνουν λοιπόν ότι στο τέλος του μήνα η εξόφληση τους θα περιλαμβάνει λίγες 10άδες ή στην καλύτερη των περιπτώσεων μερικές 100άδες ευρώ και αναρωτιούνται πως θα αντέξουν να συνεχίσουν τον αγώνα απέναντι σε μια πολιτική που δεν πρόκειται να σταματήσει αν δεν τη σταματήσει ο λαός. Αυτός είναι και ο μεγάλος προβληματισμός των συνδικαλιστών που είδαν αυτές τις μέρες τις πλατείες και τους δρόμους να γεμίζουν από διαδηλωτές και τα ποσοστά συμμετοχής στις απεργίες να γίνονται εντυπωσιακά ακόμη και ιστορικά σε ορισμένους κλάδους όπως οι δάσκαλοι και οι καθηγητές.
Στη χθεσινή συνέντευξη τύπου των σωματείων που ανήκουν στη δύναμη της ΑΔΕΔΥ και έχουν ξεκινήσει από την περασμένη Δευτέρα δυναμικές κινητοποιήσεις, έβλεπε κανείς τη διάθεση και την αποφασιστικότητα των συνδικαλιστών να συνεχίσουν τις απεργίες, ωστόσο δεν ήταν δυνατό να μην παρατηρήσει και την έντονη αγωνία για το πώς θα επιβιώσουν όλες αυτές οι οικογένειες. Δυστυχώς, σε αυτόν ακριβώς τον παράγοντα ποντάρει η κυβέρνηση, ευελπιστώντας ότι οι αντιδράσεις θα υποχωρήσουν υπό το βάρος της οικονομικής ανέχειας της κάθε οικογένειας. Είναι στο χέρι των απεργών να απαντήσουν δυναμικά και να διαψεύσουν αυτές τις προσδοκίες, που αν δεν γίνουν σκόνη αυτή την περίοδο, η επερχόμενη θύελλά θα κάνει σκόνη τους ίδιους τους εργαζόμενους.
