Την καλύτερη απάντηση σε όσους πολεμούν με βρώμικο τρόπο τον αγώνα των καθηγητών, αποτέλεσε η χθεσινή κοινή συνέντευξη τύπου εκπροσώπων της ΕΛΜΕ Μαγνησίας και της τοπικής Ενωσης Γονέων. Εδώ και καιρό έχει ξεκινήσει μια προσπάθεια σπίλωσης ενός ολόκληρου κλάδου που παλεύει για την επιβίωσή του, στην κυριολεξία.
Οι Τροϊκανοί υποτακτικοί και οι οσφυοκάμπτες της ενημέρωσης έχουν επιδοθεί σε μια άνευ προηγουμένου επιχείρηση παραπληροφόρησης, που έχει έναν και μοναδικό σκοπό. Την αποτυχία του αγώνα των καθηγητών που έχουν βρεθεί εδώ και μήνες στο μάτι του Μνημονιακού κυκλώνα. Οι διαθεσιμότητες συναδέλφων τους μέσα στο καλοκαίρι και οι συνεχείς περικοπές στη δημόσια εκπάιδευση, αποτέλεσαν απλά τη σπίθα που άναψε τη φωτιά της αντίδρασης σε μια πολιτική με ξεκάθαρη στόχευση και προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα. Την πάση θυσία περιστολή δαπανών και την περαιτέρω υποβάθμιση του ευαίσθητου τομέα της παιδείας.
Η απόφαση που πήραν τα όργανα των καθηγητών (η αλήθεια είναι χωρίς τη συντριπτική πλειοψηφία των μελών των τοπικών ΕΛΜΕ, δηλαδή της βάσης του κλάδου) για την πραγματοποίηση πενθήμερων επαναλαμβανόμενων απεργιών από την ερχόμενη Δευτέρα, αναμένεται να παραλύσει γυμνάσια και λύκεια. Τα μέχρι στιγμής μηνύματα λένε πως θα υπάρξει μεγάλη συμμετοχή, σε ότι αφορά τουλάχιστον στην πρώτη εβδομάδα των κινητοποιήσεων. Είναι στο χέρι των συνδικαλιστών να πείσουν τους συναδέλφους τους να μετάσχουν μαζικά στην απεργία, παρά τις οδυνηρές μισθολογικές συνέπειες που θα υποστούν από αυτή την επιλογή. Δεν είναι δυνατόν να μη σταθούμε στην τοποθέτηση μιας εκπαιδευτικού που μετά από 23 ολόκληρα χρόνια υπηρεσίας φέτος έχει τεθεί σε διαθεσιμότητα και δεν μπορεί, όπως είπε, να απεργήσει. «Τα προηγούμενα χρόνια», σημείωσε, «που γίνονταν απεργίες δε συμμετείχα σκεπτόμενη το ημερομίσθιο. Τώρα, το έχω χάσει και αυτό και το δικαίωμα στην απεργία!». Πιστεύουμε ότι η εξομολόγηση ενός ανθρώπου που έφαγε τα καλύτερα του χρόνια στις αίθουσες διδασκαλίας, προσπαθώντας να μεταδώσει στους μαθητές της τη γνώση, πρέπει να αποτελέσει πυξίδα για όσους συναδέλφους της ταλαντεύονται για το αν θα απεργήσουν ή όχι. Η επιλογή τους είναι μονόδρομος, από τη στιγμή που έχουν απέναντι τους αδίστακτα πολιτικά πρόσωπα τα οποία χωρίς να διαπραγματευτούν με τους δανειστές εφαρμόζουν μια τακτική που οδηγεί το λαό στον αργό θάνατο. Ομως δεν αρκούνται απλώς στο να εφαρμόσουν την άθλια πολιτική τους και να πάρουν στη συνέχεια τα εύσημα από τους καθοδηγητές τους, αλλά επιχειρούν να σπιλώσουν έναν αγώνα επιβίωσης με εμετικά μέσα. Εδώ και μέρες διαδίδουν ότι οι απεργίες είναι καθοδηγούμενες από συγκεκριμένο κομματικό φορέα. Αλήθεια, ένας εργαζόμενος που τον οδηγούν στην καταστροφή, πρέπει να επηρεαστεί από κόμματα και παρατάξεις για να αντιδράσει; Δεν του φτάνει το προσωπικό του δράμα έτσι ώστε να πει «φτάνει πια»;
Στα μνημονιακά φερέφωνα δεν έφτανε όμως μόνο αυτό το σαθρό επιχείρημα. Σε συνεργασία με τα τσιράκια τους στα αθηναϊκά ΜΜΕ, ξεκίνησαν ένα λυσσαλέο πόλεμο λάσπης, βάζοντας στο παιχνίδι τους γονείς των παιδιών που μπορεί φέτος να χάσουν κάποιες ώρες μαθημάτων εξαιτίας των κινητοποιήσεων των καθηγητών τους, ωστόσο από του χρόνου ίσως χάσουν πολύ περισσότερες διδακτικές ώρες εξαιτίας των ελλείψεων καθηγητών ή ακόμη χειρότερα επειδή μπορεί να αναγκαστούν να εγκαταλείψουν το λύκειο που υιοθετεί νέο σύστημα με περισσότερες απαιτήσεις και περισσότερα φροντιστήρια. Για αυτά τα παιδιά λοιπόν οι καθηγητές πρέπει να παλέψουν μέχρι τελικής πτώσεως. Να κλείσουν τα αυτιά τους στις αθλιότητες των μνημονιακών προθύμων και να στηρίξουν τον αγώνα τους έτσι ώστε να υπάρξει επόμενη μέρα για τη δημοσία παιδεία.
