Μια απόφαση που αποτελεί μεγάλο ρίσκο με δεδομένη την κατάσταση της συντριπτικής πλειοψηφίας των καθηγητών, έλαβε η ΕΛΜΕ Μαγνησίας στην πρόσφατη γενική της συνέλευση. Μπορεί να στέλνει ένα ξεκάθαρο αγωνιστικό μήνυμα στη διοίκηση της ΟΛΜΕ η απόφαση για πενθήμερες επαναλαμβανόμενες απεργίες από τις 16 Σεπτεμβρίου, ωστόσο οι συνδικαλιστές που κατέθεσαν και ζήτησαν να υπερψηφιστεί η συγκεκριμένη πρόταση, ελπίζουμε να έχουν λάβει υπόψιν ότι όταν ένας αγώνας φτάνει σε τέτοιο σημείο θα πρέπει οι μετέχοντες να είναι αποφασισμένοι για όλα, ενωμένοι σα γροθιά και να μην επηρεάζονται από κομματικές γραμμές.
Η ομοσπονδία των καθηγητών, που κατά την περίοδο των πανελλαδικών εξετάσεων διχάστηκε με αποτέλεσμα να εκτεθεί ένας ολόκληρος κλάδος, επέδειξε και αυτή τη φορά μια αλλοπρόσαλλη στάση. Δυστυχώς, συνεχίζει να παραδίδει μαθήματα συνδικαλιστικής ατολμίας και αφήνει στις κατά τόπους ΕΛΜΕ την πρωτοβουλία της λήψης αποφάσεων για έναν αγώνα χωρίς αύριο. Χωρίς να υπάρχει μια ξεκάθαρη γραμμή που θα μπορούσε να αποτελέσει μπούσουλα για τις αποφάσεις των κατά τόπους ενώσεων λειτουργών μέσης εκπαίδευσης, ο κλάδος καλείται να χαράξει το πλαίσιο της αγωνιστικής του δράσης ενάντια στην υλοποίηση μιας πολιτικής που αποδεδειγμένα οδηγεί σε απολύσεις και αποδυναμώνει περαιτέρω τη δημόσια παιδεία.
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, η γενική συνέλευση της ΕΛΜΕ Μαγνησίας όπου κυριάρχησε η σκληρή γραμμή των συνδικαλιστών του ΣΥΡΙΖΑ, αποφάσισε να προχωρήσει σε πενθήμερες επαναλαμβανόμενες απεργίες από τη μεθεπόμενη Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου. Δηλαδή λίγες ημέρες μετά τον Αγιασμό για τη νέα σχολική χρονιά, οι καθηγητές σχεδιάζουν να ξεκινήσουν έναν δύσκολο αγώνα ενάντια σε τετελεσμένες κυβερνητικές αποφάσεις. Λέμε «σχεδιάζουν» γιατί τέτοιου είδους κινητοποιήσεις μπορεί να αποφασίζονται, αλλά στην πράξη θα φανεί κατά ποσό μπορούν να υλοποιηθούν. Μέχρι στιγμής ο κλάδος, παρά τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζει και παρά τη λαίλαπα των μέτρων που ελήφθησαν εναντίον του τους προηγούμενους μήνες, κάθε άλλο παρά έδειξε ότι διαθέτει την απαιτούμενη συνοχή και μαζικότητα για να ξεκινήσει και το πιο σημαντικό να συνεχίσει, ανάλογες δυναμικές κινητοποιήσεις. Αυτό το καλοκαίρι των διαθεσιμοτήτων και των απολύσεων χιλιάδων εκπαιδευτικών, ελάχιστοι συνάδελφοί τους, κυρίως συνδικαλιστικά στελέχη, βγήκαν στο δρόμο και πλαισίωσαν τις κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας. Για την υπόλοιπη κοινωνία ούτε λόγος. Για να βγει από το καβούκι της και να σηκωθεί από τον καναπέ της απάθειας και της αποστασιοποίησης πρέπει να έρθει πρώτα η συντέλεια του κόσμου. Μάταια λοιπόν οι εκπαιδευτικοί ζητούν τη στήριξη των πολιτών και τους καλούν να κάνουν και δική τους υπόθεση τον αγώνα υπέρ του δημόσιου σχολείου. Την ίδια στιγμή, η συντριπτική πλειοψηφία των οικογενειών των καθηγητών βιώνει το ίδιο σχεδόν οικονομικό δράμα με τους περισσότερους εργαζόμενους στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Πως είναι δυνατόν να ζητείται από έναν εκπαιδευτικό των 700 και 800 ευρώ να μετάσχει σε πολυήμερες απεργιακές κινητοποιήσεις που θα τον ματώσουν οικονομικά και ίσως του δώσουν τη χαριστική βολή; Η τρίτη και πιο σημαντική, ίσως, παράμετρος αυτής της εξίσωσης είναι βέβαια οι μαθητές που θα υποστούν με το «καλημέρα» της νέας σχολικής χρονιάς τις συνέπειες των αποφάσεων των καθηγητών τους. Όλα αυτά είναι δεδομένα που φανταζόμαστε ότι τα έχουν μετρήσει όσοι πέτυχαν τη υπερψήφιση της πρότασης για 5ήμερες επαναλαμβανόμενες απεργίες. Το στοίχημα που έχουν βάλει με τους εαυτούς τους και τους συναδέλφους τους είναι πολύ ακριβό και μένει να αποδειχθεί στην πράξη αν πρόκειται για μια επιλογή με ουσιαστικό αποτέλεσμα ή για μία ακόμη συνδικαλιστική τουφεκιά στον αέρα.
