Εχουν ξεπεράσει τα όρια της αντοχής τους και πλέον βιώνουν μια απελπιστική κατάσταση καθώς ενώ εργάζονται κανονικά, παραμένουν απλήρωτοι εδώ και σχεδόν οκτώ μήνες. Ο λόγος για τους 50 περίπου εργαζόμενους του Γηροκομείου Βόλου, ενός εκ των πλέον ιστορικών ιδρυμάτων της περιοχής, που έχει γονατίσει από την οικονομική κρίση και δεν έχει βάλει ακόμη λουκέτο χάρις στις φιλότιμες προσπάθειες του προσωπικού. Οι εργαζόμενοι και οι οικογένειες τους βρίσκονται σε απόγνωση καθώς το αδιέξοδο παρατείνεται δίχως να φαίνεται φως στο βάθος του τούνελ.
Οι οφειλές του ΕΟΠΥΥ είναι ύψους αρκετών 100άδων χιλιάδων ευρώ και έχουν δημιουργήσει μια πρωτόγνωρη κατάσταση. Στο ίδρυμα προσφέρονται υπηρεσίες υψηλού επιπέδου σε υπερήλικες που για διάφορους λόγους έμειναν μόνοι τους στη ζωή. Περισσότεροι από 85 ηλικιωμένοι έχουν βρει καταφύγιο στο Γηροκομείο και κανείς δεν θέλει να σκεφτεί τι θα απογίνουν σε περίπτωση που ανασταλεί η λειτουργία του. Εδώ και σχεδόν δύο χρόνια ο ΕΟΠΥΥ δεν είναι συνεπής ως προς την εξόφληση των οφειλών του με αποτέλεσμα να έχει δημιουργηθεί μία απελπιστική κατάσταση με μοναδικά θύματα τους εργαζόμενους. Οι προσπάθειες τους να δημοσιοποιήσουν το πρόβλημα και να εκτονωθεί έστω και προσωρινά το τεράστιο οικονομικό αδιέξοδο δεν απέδωσαν ουσιαστικά αποτελέσματα καθώς η μόνιμη επωδός της διοίκησης είναι το θέμα των ανεξόφλητων οφειλών του ΕΟΠΥΥ.
Ωστόσο, προκύπτουν καταγγελίες από την πλευρά του Εργατικού Κέντρου Βόλου αναφορικά στον τρόπο διαχείρισης των όποιων χρημάτων εισπράττει το ίδρυμα, είτε από τα ασφαλιστικά ταμεία των ηλικιωμένων, είτε από τις συντάξεις τους είτε από τις δωρεές. Σύμφωνα με συνδικαλιστές που γνωρίζουν πρόσωπα και καταστάσεις, δεν αποτελεί προτεραιότητα των υπευθύνων του Γηροκομείου η πληρωμή των εργαζομένων, αλλά η κάλυψη των λειτουργικών του εξόδων. Αν ισχύει αυτό τότε τα πράγματα είναι πολύ πιο σοβαρά από ότι αρχικά είχε εκτιμηθεί καθώς, με αυτά τα δεδομένα, το προσωπικό θα πρέπει να περιμένει την οικονομική ανάκαμψη της χώρας προκειμένου να πληρωθεί για τις υπηρεσίες του. Και δεν πρόκειται για μια συνηθισμένη δουλειά αλλά για πραγματικό κοινωνικό λειτούργημα με ωφελούμενους τους απόμαχους της ζωής. Άραγε, πόσο καιρό ακόμη θα αντέχει το απλήρωτο προσωπικό να εργάζεται σαν να μη συμβαίνει τίποτα; Έχουν αναλογιστεί οι υπεύθυνοι του ιδρύματος το αδιέξοδο που θα προκύψει σε περίπτωση που οι εργαζόμενοι εξαντλήσουν και τα τελευταία όρια της αντοχής τους και σταματήσουν να δουλεύουν εθελοντικά;
Ενώ το αδιέξοδο μεγαλώνει δεν παρατηρείται η παραμικρή κινητικότητα σε επίπεδο τοπικής κοινωνίας για την εξεύρεση λύσης. Πέρα από κάποιες αποσπασματικές ερωτήσεις βουλευτών και ορισμένες επιστολές διαμαρτυρίας των φορέων της τοπικής αυτοδιοίκησης προς τους συναρμόδιους υπουργούς, που ίσως να γίνονται και για τυπικούς λόγους, δεν υπάρχει καμία ουσιαστική παρέμβαση. Την ίδια στιγμή, παραμένει αναξιοποίητη η τεράστια ακίνητη περιουσία του Γηροκομείου. Ενώ η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο, κανένα από τα ακίνητα ούτε πωλείται ούτε νοικιάζεται, έτσι έστω να προκύψουν κάποια έσοδα που θα αποτελούσαν πραγματική οικονομική ανάσα. Την κατάσταση στην αγορά ακινήτων επικαλείται η διοίκηση για να δικαιολογήσει το αδιέξοδο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αν δεν αναληφθούν σύντομα εκείνες οι πρωτοβουλίες που θα βγάλουν το ίδρυμα από το τέλμα, σε λίγο καιρό το Γηροκομείο θα αποτελεί ιστορική ανάμνηση και όσοι έχουν την ευθύνη της διοίκησης του θα πρέπει να δώσουν εξηγήσεις για το διαγραφόμενο άδοξο τέλος του.
