Εκδηλώσεις σαν τη χθεσινή στο Πολιτιστικό Κέντρο της Νέας Ιωνίας, όπου 10άδες μαθητές δημοτικών σχολείων του πολεοδομικού συγκροτήματος Βόλου πρωταγωνίστησαν στα δρώμενα ενάντια στο ρατσισμό, την ξενοφοβία και τον κοινωνικό αποκλεισμό, μας κάνουν να αισιοδοξούμε ότι υπάρχει ελπίδα για την ημιθανή κοινωνία μας και πως αυτή η ελπίδα αποτυπώνεται με τον πλέον εμφατικό τρόπο, στα πρόσωπα των μικρών παιδιών. Πλάσματα γεμάτα ζωντάνια, κέφι και αισιοδοξία, απέδειξαν ότι όπως λειτουργούν χωρίς αποκλεισμούς και ανισότητες οι μαθητικές κοινότητες, μπορούν να λειτουργήσουν και οι σύγχρονες κοινωνίες. Ιδίως η ελληνική κοινωνία των άπειρων προβλημάτων που εσχάτως δοκιμάζει τις αντοχές τις και σε ζητήματα ξενοφοβίας, ρατσισμού και διαφορετικότητας, πρέπει να διδαχθεί από το παράδειγμα των μαθητών που συνυπάρχουν αρμονικά με παιδιά από άλλες χώρες, άλλους πολιτισμούς και διαφορετικές κουλτούρες και νοοτροπίες. Όλα μαζί χθες το πρωί, σαν μια μεγάλη παρέα, μετείχαν στο πρόγραμμα των εκδηλώσεων με βιωματικά δρώμενα, ομιλίες και παρουσιάσεις εργασιών που διοργάνωσαν οι δάσκαλοι τους. Οι τελευταίοι, πρέπει να νιώθουν υπερήφανοι όχι μόνο για το αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας αλλά συνολικά για το έργο που παράγουν, συμβάλλοντας στο να δημιουργηθούν ισορροπημένα άτομα χωρίς τα συμπλέγματα που καλλιεργούν τα τελευταία δύο χρόνια οι φωνές της μισαλλοδοξίας και του φανατισμού.
Πιο υπερήφανοι όμως πρέπει να είναι οι γονείς αυτών των παιδιών που παρά τα τεράστια προβλήματα επιβίωσης που αντιμετωπίζουν καθημερινά, δεν έχουν μεταφέρει στα βλαστάρια τους απόψεις, αντιλήψεις και σκέψεις οι οποίες ακούγονται όλο και πιο έντονα, όλο και πιο ξεδιάντροπα.
Τα παιδιά που βιώνουν, και αυτά, τη σκληρή πραγματικότητα της Μνημονιακής Ελλάδας, καθώς αντιλαμβάνονται μεν ξεκάθαρα το αδιέξοδο των γονιών τους, στέλνουν ωστόσο μηνύματα για την αξία της ισότιμης συνύπαρξης, της στήριξης των ευαίσθητων κοινωνικών ομάδων και της σημασίας που έχει ο σεβασμός στη διαφορετικότητα. Η χρονική συγκυρία που προκύπτουν αυτά τα μηνύματα έχει ιδιαίτερη αξία καθώς από τη μία, παρατηρούμε τις δυνάμεις των νεοναζιστών να παραμένουν στις πρώτες προτιμήσεις των ψηφοφόρων και από την άλλη, βλέπουν το φως της δημοσιότητας δημοσκοπήσεις σύμφωνα με τις οποίες ένας στους τρεις Έλληνες είναι νοσταλγός της δικτατορίας. Δε χωρά αμφιβολία ότι οι συγκεκριμένες μετρήσεις της κοινής γνώμης, αποτυπώνουν στιγμιαίες τάσεις των πολιτών οι οποίοι επηρεασμένοι από τον εφιάλτη της οικονομικής ύφεσης εκφράζουν με αυτό τον τρόπο την αγανάκτηση και την οργή τους, ενάντια σε ένα διεφθαρμένο, αναχρονιστικό και ανεπαρκές πολιτικό σύστημα εξουσίας. Ωστόσο, ο κίνδυνος να παγιωθούν τέτοιες αντιλήψεις και να αρχίσουν να αποτελούν πλειοψηφικό ρεύμα στη χώρα μας είναι ορατός, όσο τουλάχιστον δεν διαφαίνεται ελπίδα για έξοδο από το τούνελ. Σε αυτό λοιπόν το σημείο έρχεται η οικογένεια και το δημόσιο σχολείο για να διασφαλίσουν ότι τα παιδιά μας δεν θα επαναλάβουν τα δικά μας λάθη και δεν θα μετατρέψουν την κοινωνία σε ζούγκλα χωρίς νόμους και κανόνες. Όσο θα υπάρχουν γονείς και δάσκαλοι που δεν θα επιτρέπουν στο μικρόβιο του ρατσισμού να εισχωρήσει στις ευαίσθητες παιδικές ψυχούλες, τόσο πιο αισιόδοξοι θα πρέπει να είμαστε ότι το αύριο θα είναι καλύτερο από το σήμερα.
