Με νύχια και με δόντια αγωνίζονται οι εργαζόμενοι και στο Βόλο, προκειμένου να διατηρήσουν το δικαίωμα στην εργασία, μέσα σε ένα περιβάλλον που ευνοεί τη αυθαιρεσία και την προκλητική καταπάτηση των εργασιακών δικαιωμάτων. Η εργασιακή ειρήνη αποτελεί μακρινό όνειρο σε όλους σχεδόν τους χώρους δουλειάς και καθημερινά τα σωματεία των εργαζομένων – όπου έχουν απομένει – δίνουν μάχη για την προστασία των θέσεων εργασίας. Υπάρχουν περιπτώσεις εργοστασίων όπως η COCA COLA στην Α’ Βιομηχανική Περιοχή Βόλου, όπου σύμφωνα με καταγγελίες του σωματείου, επιχειρείται η μείωση του προσωπικού και η αύξηση της παραγωγικότητας παρά το γεγονός ότι η κερδοφορία της συγκεκριμένης πολυεθνικής είναι δεδομένη. Με απλά λόγια, ενώ υπάρχουν κέρδη και μάλιστα εν μέσω μιας περιόδου όπου η οικονομική ύφεση στη χώρα μας θυμίζει εμπόλεμη κατάσταση, η διοίκηση της εταιρίας ζητά από το προσωπικό να δουλεύει ακόμη περισσότερο. Για προσλήψεις βέβαια ούτε λόγος, παρά το γεγονός ότι το πρόσφατο πρόγραμμα εθελούσιας εξόδου αποδυνάμωσε το εργοστάσιο σε μεγάλο βαθμό. Το μόνο παρήγορο μέχρι στιγμής είναι το γεγονός ότι στο Βόλο δεν έχουμε απολύσεις, σε αντίθεση με το αντίστοιχο εργοστάσιο της Θεσσαλονίκης όπου η μείωση του προσωπικού έχει λάβει διαστάσεις χιονοστιβάδας.
Για οργανωμένο σχέδιο μεγιστοποίησης των κερδών της εταιρίας, μέσω της λεηλασίας των εργασιακών δικαιωμάτων του προσωπικού, κάνει λόγο το σωματείο που είναι από τα από δυναμικά στη περιοχή και σε κάθε απεργιακή του κινητοποίηση το εργοστάσιο παραλύει.
Ωστόσο, και οι συνδικαλιστές βλέπουν πως οι κανόνες του παιχνιδιού έχουν αλλάξει και πλέον οι αγώνες τους δεν γίνονται για αυξήσεις ή για επιδόματα. Κύρια στόχευση είναι να διατηρηθούν οι θέσεις εργασίας και να μην υπάρξουν μειώσεις στις αποδοχές. Στον ιδιωτικό τομέα όπου επικρατούν τα τελευταία χρόνια συνθήκες εργασιακής ζούγκλας, η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων είτε έχει υποστεί
δραματικές περικοπή αποδοχών, είτε αναγκάζεται να δουλεύει σε εξαντλητικά ωράρια λαμβάνοντας ψίχουλα, είτε έχει να δει το χρώμα του χρήματος εδώ και μήνες. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που έχουν οικογένειες και τεράστιες υποχρεώσεις βρίσκονται εγκλωβισμένοι σε μια αδιέξοδη κατάσταση. Από τη μια το περιβάλλον της ασύλληπτης οικονομικής ύφεσης και από τη άλλη, οι ορέξεις αρκετών εργοδοτών που βλέπουν την κρίση σαν μια ανεπανάληπτη ευκαιρία για μεγιστοποίηση των κερδών τους και την ισοπέδωση των όποιων εργασιακών δικαιωμάτων έχουν απομείνει, μετά την καταιγίδα των νόμων οι οποίοι ψηφίστηκαν καθ΄ υπόδειξη της Τρόικα. Αυτό είναι το περιβάλλον μέσα στο οποίο τα σωματεία της περιοχής που απαρτίζονται από στελέχη χωρίς εξαρτήσεις, προσπαθούν να κρατηθούν στα πόδια τους και μαζί τους να κρατήσουν όρθιους, χιλιάδες εργαζόμενους οι οποίοι κάθε πρωί πάνε για δουλειά με σφιγμένο στομάχι, βαριές σκέψεις και αγωνία για τη επόμενη μέρα. Αντιμετωπίζουν το κάθε μεροκάματο σαν να είναι το τελευταίο τους και όταν τελειώνει η βάρδια τους και επιστρέφουν στο σπίτι, πρέπει να βρουν περίσσευμα από το κουράγιο τους έτσι ώστε να στηρίξουν τις οικογένειες τους. Φως στο βάθος του τούνελ δεν φαίνεται, όχι μόνο μέσα στους επόμενους μήνες αλλά ίσως ούτε και στα επόμενα χρόνια. Τα περιθώρια αντοχής εξαντλούνται, τα αδιέξοδα μεγαλώνουν και η ελπίδα έχει χαθεί προ πολλού.
