Τεράστια προσχώματα στη ανάπτυξη, που ιδίως αυτό το χρονικό διάστημα αποτελεί κορυφαίο ζητούμενο, εξακολουθούν να θέτουν δικαστικές αποφάσεις. Αυτή τη φορά χαρακτηρίζονται, στη ουσία, αυθαίρετες όλες οι κατασκευές στις επεκτάσεις των οικισμών στο Πήλιο. Κατά συνέπεια, βρίσκονται «στον αέρα» 100άδες αν όχι χιλιάδες ιδιοκτήτες ακινήτων.
Η δικαστική προσφυγή ενός και μόνο ανθρώπου που γνωρίζει άριστα το σύστημα λειτουργίας της δικαιοσύνης, ήταν αρκετή για να ανατρέψει ένα καθεστώς 27 ετών. Το 1986, ο τότε Νομάρχης Μαγνησίας αποφάσισε ότι επιτρέπεται η δόμηση στις επεκτάσεις των οικισμών. Το Διοικητικό Εφετείο της Λάρισας είχε ωστόσο εντελώς διαφορετική άποψη και έκρινε δεν επιτρέπεται η οικοδομική δραστηριότητα σε περιοχή του δημοτικού διαμερίσματος Κορώπης, η οποία βρίσκεται στα όρια του οικισμού, καθώς δεν έχει εκδοθεί προεδρικό διάταγμα. Είναι δηλαδή άκυρη η νομαρχιακή απόφαση και χρειάζεται πλέον υπουργική απόφαση για την ανέγερση κατοικιών στη επίμαχη περιοχή. Αυτή η εξέλιξη έρχεται να δημιουργήσει νέα δεδομένα για όσους έχουν ιδιοκτησίες σε περιοχές που βρίσκονται στα όρια οικισμών. Προκύπτει από εδώ και στο εξής ένα μεγάλο ζήτημα και για τα συγκροτήματα κατοικιών που έχουν ανεγερθεί στις επεκτάσεις των ορίων των οικισμών του Πηλίου.
Επισημαίνουμε ότι συγκεκριμένη δικαστική απόφαση ελήφθη από το ίδιο δικαστήριο που έκρινε δασική την έκταση των 2000 περίπου στρεμμάτων στο Σωρό του δήμου Βόλου, όπου σχεδιαζόταν η δημιουργία μιας μεγάλης τουριστικής επένδυσης. Μετά από παρέμβαση της τοπικής υπηρεσίας του Δασαρχείου, που θεωρεί ότι αποτελεί δασική έκταση μια περιοχή στη οποία μέχρι και πριν από λίγα χρόνια έβοσκαν κοπάδια αιγοπροβάτων, το Διοικητικό Εφετείο αποφάνθηκε υπέρ της προσφεύγουσας υπηρεσίας. Αποτέλεσμα ήταν να τιναχθεί στον αέρα μια ακόμη επενδυτική προσπάθεια μείζονος σημασίας για τη Μαγνησία.
Τώρα προκύπτει μια δικαστική απόφαση που βάζει σε μεγάλες περιπέτειες ένα τεράστιο αριθμό ιδιοκτητών ακινήτων οι οποίοι ενώ ενήργησαν βάσει του νόμου και των αποφάσεων θεσμοθετημένων οργάνων της πολιτείας, βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα εντελώς διαφορετικό καθεστώς. Στη προκειμένη περίπτωση τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο περίπλοκα εξαιτίας μιας σειρά αποφάσεων που απαγορεύουν τη οικοδομική ανάπτυξη εντός οικισμών του Πηλίου.
Τι πρέπει να κάνουν λοιπόν όλοι αυτοί οι άνθρωποι; Προφανώς είναι αναγκασμένοι να ξεκινήσουν ένα ατέρμονο και πολυδάπανο δικαστικό αγώνα με αμφίβολο αποτέλεσμα, παρά το γεγονός ότι κινήθηκαν βάσει των όσων προέβλεπαν συγκεκριμένες νομαρχιακές αποφάσεις. Η δεύτερη επιλογή τους είναι να περιμένουν, ελπίζοντας πως θα προκύψει ένα προεδρικό διάταγμα το οποίο θα λειτουργήσει σαν ομπρέλα και θα νομιμοποιήσει και πάλι τις ιδιοκτησίες τους. Πάντως και στη μία και στην άλλη περίπτωση τίποτα δεν είναι σίγουρο. Το μόνο βέβαιο είναι ότι για πολλοστή φορά προκύπτουν στη χώρα μας δραματικές αλλαγές δεδομένων μετά από μια δικαστική απόφαση. Αυτό που αδυνατούμε να κατανοήσουμε είναι γιατί έπρεπε να περάσουν σχεδόν τρεις δεκαετίες προκειμένου να ληφθεί. Γιατί δηλαδή δεν ξεκαθάρισε το τοπίο από τη αρχή έτσι ώστε να γνωρίζουν οι άμεσα ενδιαφερόμενοι, πού επιτρέπεται να οικοδομήσουν και πού δεν επιτρέπεται;
Δυστυχώς, στο απέραντο φρενοκομείο της ελληνικής επικράτειας δεν υπάρχουν λογικές απαντήσεις, όσο λογικά και αν είναι τα ερωτήματα. Προκύπτουν μόνο οδυνηρές συνέπειες και ταλαιπωρία για τους πολίτες ενώ τίθενται απροσπέλαστα εμπόδια στη ανάπτυξη των τοπικών κοινωνιών.
