Αντιμέτωποι με το φάσμα της ανεργίας θα βρεθούν από τα τέλη του επόμενου μήνα οι 70 περίπου εργαζόμενοι του προγράμματος «Βοήθεια στο Σπίτι», στο νομό Μαγνησίας. Όπως τόσες άλλες κοινωνικές δομές, οι οποίες θυσιάστηκαν στο βωμό της δημοσιονομικής προσαρμογής και της επίτευξης των στόχων για περιστολή δαπανών που έχουν θέσει οι δανειστές της χώρας μας, έτσι και το συγκεκριμένο πρόγραμμα καταργείται.
Πάνω από 130.000 ανήμποροι συνάνθρωποί μας πανελλαδικά, και περίπου 1.000 στη Μαγνησία, λαμβάνουν τις υπηρεσίες του προγράμματος, που προσφέρει δουλειά σε 3.500 ανθρώπους. Οι περισσότεροι εξ αυτών απασχολούνται στο «Βοήθεια στο Σπίτι» πάνω επί μια 10ετία και έχουν προσληφθεί όχι με ρουσφετολογικό τρόπο αλλά μέσω των διαδικασιών του ΑΣΕΠ. Από τις 31 Μαρτίου, που τελειώνει το πρόγραμμα, καλούνται να βρουν τρόπους επιβίωσης και τους προτείνεται να συστήσουν συνεταιρισμούς έτσι ώστε να μετάσχουν στο νέο σχεδιασμό που θα υποκαταστήσει, υποτίθεται, το «Βοήθεια στο Σπίτι».
Το νέο πρόγραμμα που θα υλοποιηθεί από το ΙΚΑ αφήνει ακάλυπτους πάνω από 100.000 συνταξιούχους και άτομα με σοβαρά προβλήματα υγείας ή ΑΜΕΑ. Το χτύπημα λοιπόν είναι διπλό. Από τη μία εγκαταλείπονται στη μοίρα τους ανήμποροι συνάνθρωποί μας και από την άλλη εργαζόμενοι με ικανότητες και κατάρτιση πετιούνται στο δρόμο. Κανείς εξ αυτών δε σκέφτεται σοβαρά το ενδεχόμενο να προχωρήσει στη σύσταση εταιρίας προκειμένου να συμμετάσχει στο νέο πρόγραμμα, από τη στιγμή που απαιτείται να καταβληθεί από μεριάς εργαζομένων ένα αρκετά σημαντικό χρηματικό ποσό. Σε τέτοιες εποχές ποιος θα ρισκάρει να επενδύσει τις όποιες οικονομίες του στη συγκεκριμένη προσπάθεια; Επιπρόσθετα, με το νέο καθεστώς χάνονται εργασιακά δικαιώματα και δεν υπάρχει η παραμικρή επαγγελματική αναγνώριση για τους εργαζόμενους του προγράμματος, που τόσα χρόνια έχουν αποκτήσει συγκεκριμένες γνώσεις και δεξιότητες.
Ας μη γελιόμαστε. Η κατάργηση του «Βοήθεια στο Σπίτι» αποτελεί συνειδητή επιλογή των πολιτικών ιθυνόντων του υπουργείου Υγείας προκειμένου να παραδώσουν τη συγκεκριμένη κοινωνική δομή στους ιδιώτες. Οι τελευταίοι θα χρηματοδοτηθούν για την υλοποίηση ενός προγράμματος που αποκλείει 10άδες χιλιάδες ηλικιωμένους και ΑΜΕΑ, ενώ κανείς δεν εγγυάται ότι οι παρεχόμενες υπηρεσίες, από την 1η Απριλίου, θα είναι στο ίδιο επίπεδο.
Τόσα χρόνια οι εργαζόμενοι του προγράμματος αποτελούσαν τον πιο κοντινό ίσως άνθρωπο, ατόμων με σοβαρά προβλήματα υγείας, μοναχικών και ηλικιωμένων χωρίς οικογένεια. Οι εργαζόμενοι του «Βοήθεια στο Σπίτι» ήταν η οικογένειά τους. Αυτοί μεριμνούσαν για τα φάρμακά τους, τη σύνταξή τους, το φαγητό τους, την καθημερινή τους φροντίδα, ακόμη και για τον εκκλησιασμό τους, σε ορισμένες περιπτώσεις. Τώρα τι θα απογίνουν; Δυστυχώς, η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι ακόμη πιο τραγική από το ίδιο το πρόβλημα. Όταν πρέπει να πιάσουμε οπωσδήποτε συγκεκριμένους οικονομικού στόχους, έτσι ώστε να συνεχιστεί η εκταμίευση των δόσεων για την εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους, ουδείς νοιάζεται για τα αδιέξοδα που δημιουργεί η προσπάθεια για την ευημερία των αριθμών. Εξάλλου, είναι γνωστό ότι όπου ευημερούν τα νούμερα, εξαθλιώνονται, απελπίζονται και εγκαταλείπονται στη μοίρα τους οι άνθρωποι.
