Τα λουκέτα της απελπισίας

τα-λουκέτα-της-απελπισίας-29583

Στους χιλιάδες ανέργους του νομού Μαγνησίας προστίθενται μέσα στο επόμενο διάστημα και οι τελευταίοι 12 εργαζόμενοι της εταιρίας ΣΤΑΛΚΟ που μετά από 40 σχεδόν χρόνια βάζει λουκέτο. Άνθρωποι με οικογένειες και τεράστιες υποχρεώσεις ενημερώθηκαν χθες ότι το εργοστάσιο κλείνει λόγω της συνεχιζόμενης πτώσης του τζίρου του. Η συγκεκριμένη εταιρία προμήθευε με ηλεκτρολογικό υλικό τη ΔΕΗ και τα τελευταία χρόνια που περιορίστηκαν οι παραγγελίες λόγω της οικονομικής κρίσης, έπεσαν οι πωλήσεις της με αποτέλεσμα να αποφασίσει να απολύσει το προσωπικό.

Οι πρώτες περικοπές σε εργατικό δυναμικό έγιναν όταν άρχισαν να γίνονται ορατές οι συνέπειες της κρίσης και από τους 60 εργαζόμενους που απασχολούσε η εταιρία σε παλιές καλές εποχές έμειναν 12, οι οποίοι δυστυχώς μένουν στο δρόμο και έρχονται αντιμέτωποι με το φάσμα της ανεργίας. Άνθρωποι ηλικίας μεταξύ 40 και 55 ετών, με ελάχιστες αν όχι ανύπαρκτες ευκαιρίες να βρουν δουλειά, εργαζόμενοι με παρουσία άνω των 30 ετών στο εργοστάσιο, απολύονται και ενώ χρειάζονταν δύο μόλις χρόνια για να συνταξιοδοτηθούν. Η είδηση έπεσε σαν βόμβα στο Εργατικό Κέντρο που καταγγέλλει ότι η διοίκηση της επιχείρησης δεν αναζήτησε άλλους τρόπους για να εξασφαλίσει τη βιωσιμότητά της. Δεν έψαξε δηλαδή για άλλες εταιρίες προκειμένου να διαθέσει το ηλεκτρολογικό υλικό που παράγει και επέλεξε την εύκολη λύση, το κλείσιμο του εργοστασίου και την απόλυση του προσωπικού. Αν ισχύει αυτή η καταγγελία, τότε η διοίκηση της εταιρίας πρέπει να δώσει απαντήσεις.

Δεν είναι δυνατόν σε μια περιοχή όπως ο Βόλος, με σχεδόν 20.000 ανέργους, να κλείνουν εργοστάσια επειδή οι διοικήσεις τους δεν εξάντλησαν κάθε πιθανή περίπτωση σωτηρίας.

Το αύριο για τους απολυμένους της ΣΤΑΛΚΟ και τις οικογένειές τους είναι άδηλο, όπως άλλωστε είναι το μέλλον όλων των εργαζομένων σε μια πόλη με ελάχιστες ευκαιρίες απασχόλησης και σε μια χώρα με στρατιές ανέργων, που αφού περάσει το χρονικό διάστημα χορήγησης του επιδόματος των 360 ευρώ το μήνα (το οποίο έχει περισσότερο συμβολικό παρά ουσιαστικό χαρακτήρα), εγκαταλείπονται τη μοίρα τους και εφόσον δεν έχουν συγγενείς και φίλους για να τους στηρίξουν, καταλήγουν στα συσσίτια της εκκλησίας και στις κοινωνικές δομές του Δήμου. Καμία ελπίδα, καμία προοπτική, καμία διέξοδος για ανθρώπους που δούλεψαν για δεκαετίες και τώρα πετιούνται σαν την τρίχα από το ζυμάρι. Μέσα στο ζοφερό περιβάλλον των Μνημονίων θα πρέπει να βρουν τη δύναμη να επιβιώσουν οι ίδιοι και οι οικογένειές τους, ελπίζοντας πως η διέξοδος από το σκοτεινό τούνελ της οικονομικής κρίσης δεν είναι μακριά.

Με τα σημερινά δεδομένα δεν προκύπτει η παραμικρή αισιόδοξη προοπτική για μια κοινωνία που έχει ξεπεράσει προ πολλού τα όριά της και έπαψε να ελπίζει ότι τα πράγματα θα αλλάξουν, έστω σε ένα βάθος χρόνου. Αυτό είναι και το χειρότερο για έναν λαό, να χάσει δηλαδή την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Οι κατά καιρούς δηλώσεις και ανακοινώσεις κυβερνητικών παραγόντων για έξοδο από την κρίση από τον επόμενο χρόνο, ακούγονται σαν ξεκάθαρη κοροϊδία και έχουν πάψει να λαμβάνονται σοβαρά υπόψιν εδώ και καιρό.

#Tags

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου