Ποσά που αντιστοιχούν σε τρεις και τέσσερις μισθούς εργαζομένων σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα καλύπτει η Βουλή των Ελλήνων για τη διανυκτέρευση των βουλευτών μας σε πολυτελή ξενοδοχεία.
Τα οικονομικά στοιχεία που αποκαλύφθηκαν πρόσφατα, σχετικά με τη μηνιαία δαπάνη των εκπροσώπων μας στο Κοινοβούλιο, για τη διαμονή τους σε πανάκριβα ξενοδοχεία, είναι τουλάχιστον προκλητικά. Αλήθεια, τι γνώμη θα πρέπει να σχηματίσει ένας άνεργος, ένας μεροκαματιαρής των 600 και 700 ευρώ που ίσως να είναι και απλήρωτος τρεις και τέσσερις μήνες, ένας δημόσιος υπάλληλος των 800 ευρώ, για τα τοπικά μέλη της εθνικής μας αντιπροσωπείας που δαπανούν από 850 μέχρι 2.700 ευρώ το μήνα σε ξενοδοχεία;
Τα τελευταία δύο χρόνια έχει γίνει μεγάλη συζήτηση για τα προκλητικά προνόμια των βουλευτών μας που σύμφωνα με επίσημα στοιχεία της ίδιας της Βουλής έχουν περιοριστεί, ωστόσο υπάρχει ακόμα μακρύς δρόμος μέχρι το σημείο όπου θα αναγνωρίσει η δοκιμαζόμενη ελληνική κοινωνία ότι όντως έχουν γίνει οι απαιτούμενες περικοπές. Προς το παρόν έχουν μειωθεί οι αποζημιώσεις των βουλευτών και έχει περιοριστεί μια σειρά προνομίων σχετικά με τους συνεργάτες τους και τα έξοδα λειτουργίας των γραφείων τους. Ωστόσο οι αποκαλύψεις για τα εξωφρενικά ποσά που συνεχίζουν να δαπανώνται κάθε μήνα προκειμένου να διαμένουν σε ξενοδοχεία, που η πλειοψηφία της κοινωνίας βλέπει μόνο στον ύπνο της ή στην καλύτερη των περιπτώσεων σε κάποια διαφήμιση, έρχονται να επιβεβαιώσουν ότι στην Ελλάδα των Μνημονίων και της οικονομικής εξαθλίωσης υπάρχουν ακόμη νοοτροπίες άλλων εποχών. Αυτή τη στιγμή εκτιμάται ότι ο κάθε βουλευτής κοστίζει στον Έλληνα φορολογούμενο 20.000 περίπου ευρώ το μήνα.
Στο ποσό αυτό υπολογίζονται τόσο οι ατομικές του δαπάνες, όσο και οι δαπάνες για τα γραφεία και τους συνεργάτες του. Σκεφτείτε δε πως αυτό το ποσό προκύπτει μετά τις περικοπές των τελευταίων δύο χρόνων που έφτασαν σχεδόν στο 20%. Φανταστείτε λοιπόν τι γινόταν προ κρίσης, όταν «το πλοίο» πήγαινε κατευθείαν στα βράχια και όλοι εμείς ή τουλάχιστον κάποιοι εξ ημών – «επιβάτες της πρώτης θέσης» – απολαμβάναμε την εικονική μας πραγματικότητα. Εκείνη η Ελλάδα δεν υπάρχει πια και μάλλον δεν πρόκειται να υπάρξει ξανά. Ωστόσο μια μικρή μερίδα προνομιούχων και στη προκειμένη περίπτωση αναφερόμαστε στους βουλευτές μας, συνεχίζουν να ζουν πλουσιοπάροχα και προσπαθούν να μας πείσουν ότι αγωνίζονται, όταν πατάνε το πόδι τους Βουλή, για το καλό μας.
Είναι άραγε δυνατό να μπορεί να εκπροσωπήσει έναν εξαθλιωμένο, ταπεινωμένο και απελπισμένο λαό, κάποιος που ζει σε άλλη πραγματικότητα; Πώς μπορεί να καταλάβει την καθημερινή αγωνία για επιβίωση ένας βουλευτής που ξοδεύει κάθε μήνα (όχι από την τσέπη του) για διαμονή σε πεντάστερα ξενοδοχεία, ποσά με τα οποία μπορούν να ζήσουν ολόκληρες οικογένειες για δύο και τρεις μήνες; Με πέντε και έξι χιλιάδες ευρώ καθαρά στην τσέπη, με τσάμπα αυτοκίνητο και όλα σου έξοδα πληρωμένα, αρχίζεις και βλέπεις διαφορετικά τη ζωή και την καθημερινότητα…. ιδίως όταν παρακολουθείς τα τεκταινόμενα από το ρετιρέ κάποιου πανάκριβου ξενοδοχείου!
