Οσοι αναρωτιούνται γιατί τα τελευταία χρόνια ο θεσμός της απεργίας έχει εκφυλιστεί και κινητοποιήσεις, όπως η προχθεσινή, καταλήγουν στα γνωστά απογοητευτικά αποτελέσματα, από πλευράς συμμετοχής των εργαζομένων, δεν πρέπει να αναζητούν απαντήσεις για τις αιτίες, οι οποίες αναγκάζουν τους εργαζόμενους να κλείνουν τα αφτιά τους στα αγωνιστικά κελεύσματα των συνδικαλιστών, μόνο στη γενικότερη απαξίωση του συνδικαλιστικού κινήματος. Οι πρακτικές τραμπουκισμού, που μερικές φορές μετέρχονται οι ομάδες περιφρούρησης των απεργιών, είναι ένας από τους λόγους, για τους οποίους οι εργαζόμενοι έχουν γυρίσει την πλάτη στον συνδικαλισμό και απέχουν όλο και πιο μαζικά από κάθε μορφή αγωνιστικής διεκδίκησης.
Βασική επιδίωξη των διοργανωτών των απεργιών είναι να πείσουν τους εργαζόμενους για τη σημασία της συμμετοχής τους στις κινητοποιήσεις. Χωρίς μαζικότητα δεν είναι δυνατό να πετύχει κανένας αγώνας. Οσο δίκαια και αν είναι τα αιτήματα του εργατικού κινήματος, αν ο εργάτης δεν βγει στον δρόμο, ώστε να διεκδικήσει λύσεις με το ύστατο όπλο, που έχει στα χέρια του, δηλαδή την απεργία, δεν υπάρχει περίπτωση να βελτιωθεί η καθημερινότητά του. Δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι αρνούνται να απεργήσουν, κυρίως γιατί δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να αντέξουν την απώλεια του μεροκάματου.
Οταν ένας εργάτης αναγκάζεται σε ημέρα γενικής απεργίας να πάει το πρωί για δουλειά στο εργοστάσιο, σημαίνει ότι όντως βρίσκεται σε δυσμενή θέση και έχει ανάγκη ακόμη και τα 30 ή 40 ευρώ του ημερομισθίου. Πρώτα και κύρια έρχεται σε δύσκολη θέση απέναντι στους συναδέλφους του στο σωματείο. Κανείς δεν θέλει να χαρακτηριστεί απεργοσπάστης. Οταν όμως υπάρχει κίνδυνος να λείψει το φαγητό από το τραπέζι της οικογένειάς του, τι θα σκεφτεί πρώτα; Το ιερό δικαίωμα στην απεργία ή την επιβίωση των παιδιών του;
Ο εργαζόμενος εργοστασίου της Α’ ΒΙΠΕ Βόλου, που, όπως καταγγέλθηκε από το σωματείο του και από τον πρόεδρο του Εργατικού Κέντρου Βόλου, αντιμετώπισε βίαιες συμπεριφορές από απεργούς του ΠΑΜΕ, οι οποίοι είχαν δημιουργήσει ομάδα περιφρούρησης της προχθεσινής γενικής απεργίας, βρέθηκε σε αυτήν ακριβώς τη θέση. Από τη μια μεριά η απόφαση για συμμετοχή στην απεργία και από την άλλη η ανάγκη της οικογένειάς του για το μεροκάματο. Κι όμως, αυτός ο άνθρωπος στοχοποιήθηκε και σύμφωνα με τους καταγγέλλοντες ξυλοκοπήθηκε με αγριότητα.
Ποιο είναι, λοιπόν, το μήνυμα, που πέρασαν όσοι σήκωσαν χέρι σε συνάδελφό τους; Με ποια νομιμοποίηση θα ξαναβρεθούν στην είσοδο της βιομηχανικής περιοχής για να περιφρουρήσουν την επόμενη απεργία; Ποια θα είναι η κατάληξη ενός πιθανού παρόμοιου περιστατικού, από τη στιγμή που ο θεσμός της απεργίας έχει απαξιωθεί και αυξάνονται όσο περνά ο καιρός οι εργαζόμενοι, που αρνούνται να απεργήσουν είτε γιατί δεν το αντέχει η τσέπη τους, είτε διότι τους προκαλούν αποστροφή αυτοί, που με τη βία θέλουν να τους αναγκάσουν να λάβουν μέρος σε έναν αγώνα χωρίς αντίκρισμα;
